Cztery nowe święte

W maju 1863 jej opiekun umożliwił jej wyjazd do Marsylii, gdzie znalazła pracę u rodziny arabskiej. Tam też poczuła w sobie powołanie zakonne i w maju 1865 wstąpiła do Zgromadzenia św. Józefa od Objawienia, które miało placówki na Bliskim Wschodzie. 29 marca 1867 otrzymała stygmaty Chrystusa. Po 2 latach postulatu poprosiła o przyjęcie do zakonu, ale ku swemu zaskoczeniu i bólowi spotkała się z odmową. Mistrzyni nowicjatu m. Weronika uzyskała zgodę na przeniesienie jej do karmelitanek bosych w Pau u podnóża Pirenejów, aby przygotować się do wyjazdu do Indii i założenia tam nowej placówki zakonu. W czerwcu 1867 obie kobiety udały się do Pau i tam 27 lipca Mariam przywdziała habit i przybrała imię Maria od Jezusa Ukrzyżowanego.

W 1870 wyjechała z grupą sióstr do Mangaluru w Indiach, gdzie 21 listopada 1871 złożyła śluby wieczyste. Następnie wróciła do Pau, by we wrześniu 1875 udać się do Betlejem, pomagając założyć pierwszy klasztor karmelitanek na tym terenie.

Przez cały czas swego życia zakonnego doświadczała ekstaz duchowych, nierzadko trwających cały dzień, co bardzo utrudniało jej kontakty z otoczeniem, spotykało się często z niezrozumieniem i powodowało jej osamotnienie. W kwietniu 1878, właśnie dzięki takim wewnętrznym objawieniom przyczyniła się do odkrycia i rozpoznania biblijnego Emaus. Zmarła w opinii świętości 26 sierpnia 1878 w Betlejem w wyniku raka kości w wieku zaledwie nieco ponad 32 lat.

Błogosławioną ogłosił ją 13 listopada 1983 św. Jan Paweł II.

3. Maria Krystyna (Maria Cristina) Brando – Włoszka, dziewica, założycielka Zgromadzenia Sióstr Ofiar-Wynagrodzicielek Jezusa Sakramentalnego.

Urodziła się 1 maja 1856 w Neapolu. Bardzo wcześnie straciła matkę, która zmarła w kilka dni po jej urodzeniu. Od dziecka była łagodna i delikatna, wzrastając przy tym w rodzinie pobożnej i wcześnie stwierdziła w sobie skłonności do modlitwy i powściągliwości w postępowaniu. Lubiła samotność, wiele czasu spędzała na adoracji Najświętszego Sakramentu i codziennie przystępowała do komunii św.

W wieku 12 lat złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości. Ale gdy zapragnęła zostać sakramentką w Neapolu, jej ojciec stanowczo się temu sprzeciwił, po pewnym czasie zgodził się jednak na jej wstąpienie do klarysek, ale tym razem na przeszkodzie stanęła jej choroba. Po wyzdrowieniu w 1876 przywdziała habit sakramentek, przyjmując jednocześnie imię Marii Krystyny od Niepokalanego Poczęcia, ale dość szybko znów
zachorowała i musiała opuścić klasztor.

Zrozumiała wówczas, że powinna założyć własne zgromadzenie zakonne, o czym myślała od pewnego czasu. W 1878, gdy mieszkała u sióstr terezjanek w Torre del Greco, powołała do życia instytut, zwany obecnie Zgromadzeniem Sióstr Ofiar-Wynagrodzicielek Jezusa Sakramentalnego, które szerzyło cześć do Najświętszego Sakramentu oraz zajmowało się wychowaniem dziewcząt i chłopców. W obliczu wielu ograniczeń ekonomicznych i stawianych jej trudności wielokrotnie zmieniała siedzibę swej wspólnoty, by w końcu za radą m.in. bł. Ludwika z Casorii (1814-85) osiąść właśnie tam - w Casorii koło Neapolu. W 1897 założycielka złożyła śluby czasowe, 20 lipca 1903 zgromadzenie zatwierdziła Stolica Apostolska a 2 listopada tegoż roku Maria Krystyna wraz z kilkoma innymi siostrami złożyła śluby wieczyste.

Jako przełożona generalna pełniła swój urząd z wielką szlachetnością, wytrwałością i pokorą, roztropnością i miłością. Zmarła 20 stycznia 1906 w opinii świętości w domu macierzystym zgromadzenia w Casorii.

Beatyfikował ją 27 kwietnia 2003 Jan Paweł II.

4. Joanna Emilia (Jeanne Emilie) de Villeneuve urodziła się 9 marca 1811 w Tuluzie na południu Francji jako trzecie z czwórki dzieci w zamożnej rodzinie markiza de Villeneuve. Pierwsze lata życia spędziła na zamku w Hauterive w pobliżu Castres. Mimo wzrastania w bogactwie dziewczynka, za przykładem obojga rodziców – bogobojnych i troszczących się o innych, była od najmłodszych lat wrażliwa na ludzką biedę i potrzeby. Gdy miała 14 lat, straciła matkę, a w 3 lata później – swoją siostrę Oktawię. Te tragiczne wydarzenia a także kontakt z jezuitą Le Blanc, który stał się jej spowiednikiem i powiernikiem, wywarły decydujący wpływ na jej dalsze losy.

Po śmierci matki rodzina krążyła między Hauterive a Tuluzą, gdzie wychowywaniem wnuków zajmowała się ich babka. W wieku 19 lat Joanna Emilia przeniosła się ostatecznie wraz z rodziną na zamek, prowadząc dom i odciążając od tych zajęć ojca, który w latach 1826-30 był burmistrzem Castres. Wtedy też poczuła w sobie powołanie zakonne i po pewnym czasie oznajmiła ojcu chęć wstąpienia do zgromadzenia sióstr miłosierdzia. Ten jednak nie zgodził się na to i poradził jej odłożenie tej decyzji na jakiś czas. Jak się okazało, trwało to cztery lata.

Nie czekając jednak na ostateczną zgodę dziewczyna postanowiła założyć – z dwiema przyjaciółkami i za zgodą miejscowego biskupa – Zgromadzenie Sióstr od Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Wybór Patronki wynikał ze szczególnej czci, jaką Emilia otaczała ten właśnie przywilej Matki Bożej. Mawiała, że jest Ona jej najwierniejszą towarzyszką życiową.

Zgromadzenie powstało 8 grudnia 1836 w skromnym domu w Castres, pozbawionym wygód. Nie zraziło to jednak pierwszej niewielkiej grupki sióstr, do których szybko zaczęły dołączać następne i tak rozwinęła się wspólnota, której członkinie nazywane są potocznie „błękitnymi siostrami z Castres” – od koloru noszonych przez nie habitów. Ich działaniom przyświecają dwie myśli przewodnie: „Tylko Bóg” i „Służyć ubogim”.

Po 16 latach zatwierdził je 15 stycznia 1853 bł. Pius IX. Głównymi polami ich posługi są opieka i wychowanie dzieci i młodzieży, przede wszystkim dziewcząt, ze szczególnym uwzględnieniem formacji chrześcijańskiej i przygotowania do życia dorosłego. Pierwszą przełożoną generalną zgromadzenia została jego założycielka, która jednak w 1853 ustąpiła z tego stanowiska, chcąc się lepiej poświęcić właściwej posłudze zakonnej.

Zmarła w rok później – 2 października 1854 w domu zgromadzenia w Castres w wyniku szalejącej tam wówczas cholery.

Jeszcze za jej życia pierwsze siostry wyjechały poza Francję – w 1848 do Senegalu i wkrótce potem do Gambii, następnie do Gabonu (1849); później przybyły do Hiszpanii (1903), Włoch i Brazylii (1904), Argentyny i wielu innych krajów w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Dziś ponad 700 „błękitnych sióstr” pracuje w 16 krajach, prowadząc wiele dzieł, obejmujących m.in. ponad 50 kolegiów z ok. 35 tys. uczniów, liczne sierocińce, przytułki, placówki służby zdrowia oraz pomagając biednym rodzinom.

Starania o beatyfikację s. Emilii podjęto w 1945. W październiku 1991 dekret papieski potwierdził heroiczność jej cnót, a w 2007 w Watykanie potwierdzono cud dokonany za jej wstawiennictwem. Błogosławioną ogłosił ją, w imieniu Franciszka, w Castres 5 lipca 2009 prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato.