Msza w Luandzie - Kościół pamięci, modlitwy i bratniego wsparcia

„Idę na tę Mszę św. dlatego, że nigdy nie widziałem Papieża z bliska – powiedział jeden z młodych uczestników liturgii. – Jest to dla mnie wielkie wydarzenie modlić się razem z Papieżem. Chcę być na tej Mszy, gdzie myślę, że otrzymamy od Papieża błogosławieństwo, które tak bardzo potrzebne jest narodowi angolskiemu”. Powszechnie uważa się, że Angola przyjęła Ewangelię pięć wieków temu. Jednak w praktyce trzeba mówić o stopniowej ewangelizacji – podkreśla ks. Krzysztof Ziarnowski, werbista, a to – jak zaznacza – przekłada się także na wyzwania dnia dzisiejszego. „Okres pierwszej ewangelizacji nastąpił po przyjeździe Portugalczyków i przyjęciu chrztu przez króla w Kongu – przypomina polski misjonarz. – Wtedy nie było Angoli jako kraju, tylko poszczególne królestwa. Później nastąpił spadek intensywności ewangelizacji i dopiero później przyszła druga fala misjonarzy katolickich – to jest XVII w. Początki były bardzo dobre, przynajmniej w Kongu, bo król i cała świta zostali ochrzczeni. Sam król Afonso I został nawet katechistą: pierwszym katechistą w swoim królestwie. Z tego okresu pochodzi katedra z 1540 r. To był okres świetności królestwa Kongo, a pozostałe ziemie, które teraz należą do Angoli, były ewangelizowane znacznie później. A więc nie można mówić o 500 latach Kościoła. To była stopniowa ewangelizacja” – dodaje ks. Ziarnowski. Mieszkańcy Angoli są dumni z tego, że odwiedza ich Papież. „Już sam fakt, że przyjeżdża następca Świętego Piotra, jest dla nas wyróżnieniem – mówi s. Róża Gąsior ze Zgromadzenia Służebnic Ducha Świętego. – W mediach podkreślano, że Angola jest jednym z pierwszych krajów afrykańskich, które odwiedza Ojciec Święty. Mówiło się, że jest to wyróżnienie, ponieważ w Angoli jest pokój, zmienia się sytuacja na lepsze i jest perspektywa, że nigdy więcej nie będzie tu wojny. Wciąż ważnym tematem jest pojednanie między ludźmi, bo jest dużo nienawiści – dodaje polska misjonarka. – Wciąż widać konsekwencje wojny, gdzie było dużo zabijania, nienawiści i to wciąż jeszcze tkwi w ludziach. Myślę, że pojednanie jest tu wciąż aktualne”. „Już poprzednia wizyta Jana Pawła II wniosła wiele dobrego – mówi z kolei ks. Krzysztof Ziarnowski SVD. – Tak samo i teraz: ożywia się wiara, ludzie czują się docenieni. A i dla nas, misjonarzy, to też będzie potwierdzenie naszej pracy i to jest najważniejsze. Docenienie i dowartościowanie katolików, którzy tutaj żyją wśród różnych religii, choć są większością, jest ważne, a przyjazd Papieża może zdopinguje ich do jeszcze lepszego przeżywania Ewangelii”. Chrześcijanie oczekują od Papieża umocnienia na płaszczyźnie wiary, ale także wskazania, jaką drogą mają pójść, gdy chodzi o społeczne, gospodarcze i polityczne zaangażowanie. „W Angoli Kościół jest aktywnie obecny w życiu kraju przez prowadzone dzieła charytatywne – mówi ks. Henryk Ślusarczyk SVD. – Kościół w dużych miastach zajmuje się tzw. dziećmi ulicy. Kiedyś były to sieroty czy „dzieci wojny”, których rodzice zginęli w czasie działań zbrojnych. Obecnie większość z nich to dzieci, których rodzice nie mają środków, żeby się nimi opiekować. Są też dzieci oskarżane o czary. Takie dziecko musi uciekać z domu, bo może zostać zabite. Często trafiają na ulice miast, zbiegając gdzieś z odległych wiosek, prześladowane za to, że ktoś oskarżył je o czary. Kościół zajmuje się tymi dziećmi. My, jako werbiści, mamy w Luandzie jeden z największych ośrodków dla „dzieci ulicy” w dzielnicy Palanca. Oprócz tego prowadzimy ośrodki zdrowia i szkoły różnych szczebli. Mamy też różne programy, jeśli chodzi o AIDS, o profilaktykę i edukację. W tej ostatniej dziedzinie coraz częściej skupiamy się na nauczaniu miejscowej historii, tradycji. Organizujemy nawet kursy w tutejszych językach”. Misjonarze pomagają też ludziom w zdobyciu konkretnego wykształcenia czy w uprawie roli. Takie działania też przyczyniają się do – jak mówił po przylocie do Angoli Benedykt XVI – upowszechniania w Afryce pokojowej i solidarnej przyszłości, której wszyscy pragną i do której mają prawo. Solidarność może się przekładać w konkretny sposób na przykład na nowy traktor, który ostatnio kupili księża werbiści. „Ten traktor, o ile się nie zepsuje, to na parę lat jest dużą pomocą – mówi ks. Krzysztof Ziarnowski SVD. – W tym projekcie jest też zakup młynka do manioku, który jest dużą pomocą dla kobiet. W praktyce polega to na tym, że my kupujemy młynek, szkolimy tego, kto będzie go obsługiwał, i otwieramy szkolenie dla innych chętnych. Jest na to duży popyt, bo wszystkie kobiety z okolicy już nie muszą tracić czasu i sił na codzienne bicie tego manioku, tylko przyjdą raz na tydzień i zmielą. Tak samo ten traktor, który będzie pracował dla zrzeszonych w spółdzielni”.