Błogosławione ręce

Sędziwą siostrę kamery pokazały, jak rozmawiała z Franciszkiem w katedrze w Bangi tuż po otwarciu przez niego Drzwi Miłosierdzia. Afrykańskim stylem, biały habit, od pasa w dół, miała owinięty barwnym materiałem. Dla Afrykanek jest wierzchnią spódnicą, a także fartuchem, który gdy się pobrudzi można zdjąć i znów wyglądać elegancko; gdy trzeba usiąść na ziemi służy za posłanie, w niego zawija się dziecko i nosi na plecach... Kurczowo trzymając się jej ręki obok dreptała mała dziewczynka. Do zakonnicy mówiła babciu, była jednym z prawie 35 tys. dzieci, które dzięki niej przyszły w Afryce na świat. Gdy wówczas patrzyłam na scenę tego nie wiedziałam. Z siostry biła jednak determinacja i wielka radość, a papież wydawał się być pochwycony tym spotkaniem. Krótkim, ale niezwykle intensywnym. Poprosiła, by pobłogosławił jej ręce, bo to one, jak powiedziała, jako pierwsze dotykają przychodzących na świat dzieci.

Spotkanie wywarło na Franciszku niezatarte wrażenie. Mówił o nim na swej popielgrzymkowej audiencji. „«Ile ma siostra lat?» – zapytałem. – «81». – «A, to nie tak dużo, tylko dwa lata starsza ode mnie». I była tam z małą dziewczynką, która nazywała ją babcią. Ta zakonnica przybyła tam, kiedy miała 23-24 lata. Spędziła tam całe życie, jak wiele innych. «Ale ja nie jestem stąd – powiedziała mi. – Jesteśmy z sąsiedniego kraju, z Konga. Przypłynęłam z tą dziewczynką na łódce». Tacy są misjonarze, odważni! «A co siostra tu robi?» – «Jestem pielęgniarką, potem nauczyłam się położnictwa i odebrałam 3.280 porodów» – powiedziała”. Franciszek nie podał nazwiska misjonarki, znacznie zaniżył też liczbę odebranych przez nią porodów, dziennikarze jednak szybko odkryli dodatkowe fakty.

Pochodząca z Włoch siostra Maria Concetta Esu wyjechała do Afryki w 1959 r., na rok przed odzyskaniem niepodległości przez Demokratyczną Republikę Konga. Przeżyła tam dyktaturę Mobutu i związany z nią okres afrykanizacji kraju. Wiązało się to z niszczeniem wszystkiego, co obce tamtej kulturze. Z misji i kościołów zniknęły więc figury świętych, a na chrzcie można było nadawać tylko tradycyjne afrykańskie imiona. Siostry zostały i prowadziły szpital. Potem przyszła kilkunastoletnia wojna. Wokół misji królował strach i zniszczenie. Siostry zostały i prowadziły szpital. Rebelianci przyszli też do nich. Gdy, żądając pieniędzy, przystawiono jej broń do głowy usłyszała głos jednego z rebeliantów: „Jej nie wolno ruszyć, ona pomaga rodzić naszym kobietom”.

Franciszek wyciągnął ją na światło dzienne. Ukazał światu, jako wzór oddanej posługi misyjnej, a przede wszystkim spełnionego życia, spalania się, aby głosić Jezusa. Warto o tym wspomnieć, gdy cieszymy się z beatyfikacji dwóch polskich misjonarzy-męczenników – ojców Michała Tomaszka i Zbigniewa Strzałkowskiego. W swej popielgrzymkowej refleksji papież mówił: „Pomyślcie o tej siostrze zakonnej i wielu innych, które tak jak ona poświęciły swoje życie, a tak wiele poniosło nawet śmierć. Misyjność nie jest prozelityzmem, bo jak mówiła mi ta siostra, muzułmańskie kobiety przychodzą do nich wiedząc, że są one dobrymi pielęgniarkami, dobrze leczą! Świadectwo, a potem, jak ktoś zechce, to zrobią dla niego katechezę. Świadectwo – na tym polega wielka, heroiczna misyjność Kościoła. Głosić Jezusa Chrystusa własnym życiem!”.

Siostra Maria Concetta nawet nie chce słyszeć o planach ewakuacyjnych na wypadek zaostrzenia kryzysu, bo kryzys w tym ogarniętym wojną regionie Czarnego Lądu trwa od lat. Z prostotą wyznaje: „Dałam tym ludziom moje życie, ta ziemia przyjmie także moje kości”. Błogosławione ręce i błogosławione życie.