W Korei Północnej nadal żyją chrześcijanie

Przyznał, że z roku na rok staje się to coraz trudniejsze. Wcześniej granicy pilnowali poborowi w 10-letniej służbie wojskowej, których dość łatwo można było przekupić, ale po dojściu do władzy Kim Dzong-una w 2011 r. kontrolę granic wzmocniono.

Zdaniem misjonarza wciąż znajdą się przewodnicy, którzy są w stanie przeprowadzić uchodźców przez granicę, ale kosztuje to od 3 do 5 tys. euro od osoby.

Uciekinierzy z Korei Północnej pozostają zazwyczaj w Chinach – jest ich obecnie 200 tys. – i są tam nielegalnie. Ich rodziny pozostałe w kraju są traktowane jak zdrajcy. Wspólnota międzynarodowa powinna wywierać nacisk na reżim w Pekinie, aby nie odsyłał uchodźców do ich dawnej ojczyzny, gdyż jest to równoznaczne z ich śmiercią, i to po strasznych torturach, oraz aby uregulował ich sytuację prawną – oświadczył kapłan w długiej rozmowie z dziennikiem „Le Monde”.

Zapewnił, że dotarły do niego liczne świadectwa o istnieniu chrześcijan w Korei Północnej, zwłaszcza protestantów. Muszą oni jednak ukrywać swą wiarę. Zdekonspirowanych chrześcijan komunistyczny reżim zabija bądź zsyła na resztę życia do obozów koncentracyjnych. „Przed trzema laty pewna protestantka przyjęła chrzest w Chinach i wróciła do Korei Północnej z Bibliami w plecaku. Gdy schwytała ją policja, powieszono ją za nogi i publicznie zlinczowano” – powiedział kapłan.

W rozmowie z paryskim dziennikiem wyjaśnił, że należy do Zgromadzenia Misji Zagranicznych z Paryża, a święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 1990 z rąk Jana Pawła II, po czym w październiku następnego roku władze zakonne wysłały go do Korei Południowej. Trafił do diecezji Andong, gdzie współtworzył ośrodki dla młodych, biednych mieszkańców okolicznych wsi, później podobne placówki zakładał w diecezji Suwon dla ubogiej młodzieży z miast.

Któregoś dnia odprawił Mszę św. w zastępstwie pewnego dominikanina dla uchodźców północnokoreańskich w mieście Manawan i tak rozpoczęła się jego „wielka przygoda”, jak sam to określił, z tą grupą ludzi. Po liturgii opowiedzieli mu oni o swych losach, swym życiu na Północy, potem w Chinach i o przybyciu na Południe. Uchodźcy poprosili go o pomoc, zwłaszcza przy sprowadzeniu swych rodzin.

Według misjonarza w Korei Południowej mieszka obecnie ponad 30 tys. uchodźców z Północy, dzieląc ten sam los – samotność, gdyż „ich życie nie ma żadnego sensu bez ich rodzin”. Żyją oni w wolnym kraju i mają co jeść, ale ich celem jest bycie z rodzinami, które zostały na Północy lub w Chinach, a „ponieważ sami nie mogą wrócić w swe strony ojczyste, prosili mnie, abym odszukał ich krewnych” – wspominał ks. Blot.

W tej sytuacji w 2010 udał się on do Chin, korzystając na miejscu z pomocy tamtejszych księży pochodzenia koreańskiego. I dzięki jednemu z takich kapłanów pomógł najpierw jednej osobie, potem dwóm, trzem itd.; z biegiem lat liczba ta coraz bardziej rosła. Powstał silny zespół przewodników i wypracowano niezbędną logistykę przeprowadzania uchodźców do krajów trzecich i wyszukiwania rodzin gotowych ich przyjąć.

Kapłan podkreślił, że reżym w Pjongjangu uważa rodzinę uciekiniera za zdrajców i wysyła ją do obozu „reedukacyjnego”, zwykle na całe życie. Zaznaczył również, że początkowo najpierw sprawdzano, czy tak rzeczywiście się stało, a jeśli tak nie było, wówczas można było im pomóc przedostać się do Chin, a wszystko to wymagało dużych pieniędzy. Nie można było liczyć na systematyczną pomoc finansową, ale wyłącznie było to wsparcie ze strony darczyńców. Pochodzą oni głównie z Korei Południowej i od przyjaciół kapłana we Francji.

Według ks. Blota obecnie coraz więcej uchodźców z Północy to dzieci i dorastająca młodzież i „to jest dramat”, gdyż jeśli im się nie uda uciec, całą resztę swego życia spędzą w obozie pracy. ONZ ocenia, że w takich obozach przebywa obecnie od 80 do 120 tysięcy więźniów politycznych – dodał misjonarz. Podkreślił też wielką pomoc ze strony Kościoła katolickiego na Południu, dodając jednocześnie, że rząd w Seulu nie może oficjalnie im pomagać, gdyż stworzyłoby to duże problemy dyplomatyczne.