Zmarł Erwin Kruk

- Dorobek i los Erwina Kruka wypływa z wierności sobie, jak i rozwiniętej umiejętności bycia dla innych, a wreszcie z pracy twórczej zgodnej z sumieniem i wyznawanymi wartościami - podkreśla prof. Zbigniew Chojnowski. - Jako poeta zawsze będzie z nami, jako człowiek - niestety już nie - dodaje.

Erwin Kruk urodził się w Dobrzyniu koło Nidzicy. Rok 1945, kiedy Sowieci zajęli tereny Mazur, był tragiczny dla jego rodziny. Wtedy zmarł jego ojciec, podczas - jak stwierdzono - „wywożenia go na roboty do Związku Sowieckiego”. Trzy miesiące później zmarła na tyfus jego matka. Osierocony 4-letni Erwin z braćmi stał się częścią „paru tysięcy mazurskich dzieci, które po wojnie zostały bez rodziców i bez domów”. Chłopcami zaopiekowały się babcia Augusta Stach oraz siostra matki wraz z mężem. Erwin po szkole podstawowej kształcił się w szkole zawodowej w Ostródzie na ślusarza wagonowego. Później ukończył w Morągu liceum ogólnokształcące.

Magisterium otrzymał na podstawie pracy wykonanej na seminarium wybitnego historyka literatury prof. Artura Hutnikiewicza. W 1966 r. pisarz osiedlił się w Olsztynie. - Od tego momentu wiąże się z miastem i jego środowiskiem intelektualistów, dla których Warmia i Mazury, warmińskość i mazurskość pozostają ważnym, choć jednak różnie rozumianym dziedzictwem - komentuje prof. Jarosław Ławski.

W 1980 r., „nie godząc się na kreowany przez ówczesną prasę obraz rzeczywistości”, włączył się w tworzenie struktur NSZZ „Solidarność”. Był jednym z 250 sygnatariuszy memoriału sprzeciwiającego się wprowadzeniu stanu wojennego. Wiosną 1989 r., z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Regionu Warmińsko-Mazurskiego, E. Kruk został wybrany senatorem.

W jednej z publikacji prof. Andrzej Sakson tak pisał o pisarzu: „Erwin Kruk jest indywidualnością o wyjątkowej osobowości i wielkim zaangażowaniu w sprawy publiczne. To także wielki chrześcijanin o wszechstronnych zainteresowaniach. Niezłomna postawa oraz niekwestionowany talent sprawiają, że uznawany jest on za mazurskie sumienie, za osobę, której głos zawsze brany był pod uwagę, za autorytet moralny”.

Był laureatem nagród za twórczość literacką, m.in. Nagrody Pióra (1964), Nagrody im. Stanisława Piętaka (1977), dorocznych nagród miesięcznika „Literatura” za Książkę Roku (1988, 1989), nagród Polcul Foundation (1988), Ministra Kultury i Sztuki (1989), polskiego PEN Clubu (1993), Medalu Marcina Lutra (1991), Literackiej Nagrody Warmii i Mazur (2006), Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta (2010), Poznańskiej Nagrody Literackiej za całokształt twórczości (2016). W 2015 r. uhonorowany został Laurem Dziennikarza Warmii i Mazur. W 2016 r. został laureatem Orfeusza Mazurskiego za tom „Nieobecność”.