Zakon to nie sanatorium

Joanna Jureczko-Wilk: - Aktywna mama piątki dzieci, żyjąca w warszawskim pędzie, wchodzi do klasztorów i rozmawia o życiu. Zderzenie światów…

Małgorzata Terlikowska: - Czasami jak w domu było za dużo hałasu i biegania, mówiłam do męża, że trzeba było iść do zakonu, tam mielibyśmy święty spokój i nikt by od nas niczego nie chciał. Teraz wiem, jak bardzo się myliłam.

Rozmawiając z siostrami zakonnymi zdziwiłam się, jak wiele nas łączy. Jako kobiety przeżywamy podobne emocje, odczucia, przezwyciężamy kryzysy, staramy się o wierność i czystość – ja w małżeństwie, one zgodnie ze złożonymi ślubami, dbamy o swoje wspólnoty, przedkładamy dobro wspólne nad własne.

Natomiast zazdroszczę im czasu wyznaczonego na codzienną adorację, kontemplację, podczas których „ładują” duchowe akumulatory.

- Siostry rzadko uchylają przed świeckimi drzwi do swojego świata.

- To się zmienia, bo formacja młodych sióstr nastawiona jest już na większą otwartość wobec świeckich, współpracę, na nawiązanie relacji. Zwróciły mi na to uwagę s. Maksymilla Pliszka, przełożona generalna służebniczek dębickich i przewodnicząca Konsulty Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce oraz s. Mirona Turzyńska, przełożona prowincjalna Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej.

Ta ostatnia, wraz z siostrami dwa lata temu pomagała poszkodowanym po przejściu nawałnicy w Orliku na Pomorzu. Franciszkanki zakasały rękawy i usuwały połamane drzewa, ale też pomagały tym, którzy stracili nieraz cały dorobek życia.

Opowiadała mi s. Mirona, że opiekowały się starszym mężczyzną, z którego domu ocalał tylko pokoik, w którym leżała jego chora żona. Stracili dach nad głową, on myślał o samobójstwie. Siostry pomogły mu przetrwać najtrudniejszy czas, przywrócić nadzieję.

- Dominikanki nagrały „pingwinowy” film, kapucynki weszły do siłowni i w ten sposób zebrały środki na wielkie działa, które prowadzą. Nie pasują do wizji eterycznej zakonnicy, z odciskami na kolanach, prawie sunącej nad ziemią.

- Współczesny świat potrzebuje świadków, chociaż w niektórych zakonach nadal pokutuje przekonanie, że dobro nie potrzebuje rozgłosu. Siostry zdecydowały się na większą obecność w przestrzeni medialnej, bo dzięki niej można wiele zdziałać, chociażby zebrać pieniądze na dom dla niepełnosprawnych chłopaków.

Ta otwartość jest też odpowiedzią na bardzo negatywne historie, które zaczęły dominować w medialnym przekazie o życiu zakonnym. Krzywdzące stereotypy mogą zniechęcać kandydatki do zakonów. Dlatego warto pokazywać, jak naprawdę wygląda życie w za klauzurą, że siostry są kobietami spełnionymi, odważnymi, rozwijającymi swoje pasje…

Wystarczy spojrzeć na albertynkę, śpiewającą więźniom piosenki „Dżemu”; na dyrektorkę domu samotnej matki, która potrafi przez całą noc tulić płaczące dziecko, na misjonarkę Chrystusa Króla, która w wieku 50 lat porzuciła ukochaną katechezę i pojechała do Chicago objąć opieką duchową kobiety po aborcji.