Święta od ciemności

W białym sari

Niecierpliwie wyczekiwała zgody Kościoła na założenie nowego zgromadzenia. „Jeśli to dzieło będzie w całości ludzkie, to umrze wraz ze mną, jeśli będzie w całości Jego, to będzie żyło przez następne wieki. Tymczasem dusze idą na zatracenie” – monitowała w listach do arcybiskupa. Powoływała się nawet na encyklikę Piusa XII „Quemadmodum” z 1946 r., w której papież prosił o „opiekę świata dla żyjących w nędzy dzieci”. „Proszę pozwolić mi pójść niebawem. Nic mi się nie stanie, to tylko, co On zaplanował w swoim wielkim miłosierdziu” – przekonywała. „Jej logika była «skoncentrowaną na Bogu logiką» ufności i pewności – komentuje o. Kolodiejchuk.

6 stycznia 1948 r. abp Périer oświadczył s. Teresie: „Droga wolna”. Teraz musiała wystąpić o zwolnienie ze ślubów zakonnych u loretanek. Ich przełożona generalna, m. Gertrude Kennedy w rekordowym tempie wyraziła na to zgodę, ale w sierpniu nadeszła z watykańskiej Kongregacji Zakonników wiadomość, że papież pozwolił jej tylko na czasowe opuszczenie klasztoru.

Już 17 sierpnia s. Teresa w białym sari z niebieskim otokiem i pięcioma rupiami w kieszeni pojechała do szpitala w Patnie, by przyuczyć się do opieki pielęgniarskiej. Opisy chorób i metod ich leczenia zapisywała w notatniku obok przepisów kulinarnych i adresów potencjalnych darczyńców.

Po powrocie do Kalkuty wynajęła pokój u Małych Sióstr od Ubogich i 21 grudnia po raz pierwszy poszła do slumsów jako Misjonarka Miłości. Z pomocą wolontariuszy odwiedzała rodziny, przynosiła chorym lekarstwa, obmywała rany, czuwała przy umierających... Zaczęto ją nazywać „Siostrą ze slumsów”. Po dwóch miesiącach udało jej się wynająć całe piętro prywatnego domu. Kilka jej dawnych uczennic zainteresowało się jej nową pracą. Od marca miała już towarzyszkę – Bengalkę, Subashini Das, przyszłą s. Agnes. Po roku ich powstająca wspólnota liczyła 12 sióstr. Mogły już prowadzić ambulatoria i szkółkę niedzielną dla dzieci ze slumsów.

7 października 1950 r. abp Périer za zgodą Stolicy Apostolskiej zatwierdził nowe zgromadzenie, którego przełożoną generalną została Matka Teresa. Jej „powołanie w powołaniu”, jak często mówiła, zostało potwierdzone przez Kościół. W kwietniu następnego roku pierwsza grupa sióstr rozpoczęła nowicjat. W 1952 r. udało jej się otworzyć obok hinduistycznej świątyni Kali dom Czystego Serca (Nirmal Hriday) dla umierających, zbieranych z ulic. Szybki rozwój wspólnoty sprawił, że pół roku później 26 sióstr przeniosło się do budynku, który do dziś jest domem macierzystym Misjonarek Miłości.