Krzyk o wyrwanie z obojętności

Zaskoczył mnie totalny brak odzewu na apel trzech kardynałów, którzy w liście skierowanym imiennie do poszczególnych episkopatów w Europie, zaapelowali w ubiegłym tygodniu o poszerzenie korytarzy humanitarnych, które zainicjował i wspiera papież Franciszek. Tym bardziej dziwi brak jakiejkolwiek reakcji (również w Polsce), że list ten sygnował m.in. kard. Konrad Krajewski, który jest bardzo popularną postacią, postrzeganą nie tylko jako bliski współpracownik papieża, ale przede wszystkim prawdziwie miłosierna ręka Kościoła. Papieski jałmużnik, wraz z drugim z sygnatariuszy listu kard. Hollerichem (przyjął u siebie dwie rodziny z Syrii), był kilkakrotnie na greckiej wyspie Lesbos i na własne oczy widział dramatyczne warunki w jakich przychodzi tam żyć uchodźcom. Przebywa tam aktualnie ponad 17 tys. osób, w tym prawie tysiąc dzieci bez rodziców. Nie chodzi o to, by kogoś na siłę sprowadzać. Chodzi o osoby, które już są w Europie, ale poza społeczeństwem europejskim. Jako trzeci do tego wołania o wyrwanie z obojętności przyłączył się kard. Czerny, którego biskupi krzyż wykonany jest z drewna pochodzącego z łodzi uchodźców rozbitej u wybrzeży Lampedusy.

Sygnatariusze listu przypominają, że dotychczasowe doświadczenia z korytarzami humanitarnymi w niektórych krajach pokazały, że szanse na dobre przyjęcie uchodźców są większe niż się spodziewano. Dowodem na to są Włochy, gdzie tą drogą dotarło ponad 2 tys. potrzebujących, którzy po wcześniejszym dokładnym ich sprawdzeniu, otrzymali nie tylko dach nad głową, pracę i możliwość nauki, ale i wsparcie w integracji m.in. dzięki ogromnemu zaangażowaniu Wspólnoty św. Idziego. To droga, którą naprawdę warto pójść. Skąd tak wielki opór w nas, by te wołanie kolejny raz puszczać mimo uszu? Już w 2015 r. Franciszek zaapelował do parafii, wspólnot religijnych, klasztorów i miejsc pielgrzymkowych w całej Europie o przyjęcie co najmniej jednej rodziny uchodźców. Zwrócił się szczególnie do wszystkich biskupów, by podjęli inicjatywę w swoich diecezjach. I nic z tym nie zrobiono. Czy naprawdę nie stać na nas to, by każda polska diecezja przyjęła choć jedną rodzinę uchodźców z Lesbos… Jakże łatwo nam przychodzi mówienie o wartościach chrześcijańskich i Ewangelii, przy jednoczesnym życiu w świecie zasklepionym w lęku i obawie przed bratem…

Ludzie, o których mowa żyją na Lesbos w warunkach katastrofalnych. „Jeżeli papież miał odwagę nazwać to obozami koncentracyjnymi, a my Polacy doskonale wiemy czym one były, to można sobie wyobrazić jak to wygląda. Papież nawet powiedział, że będziemy z tego rozliczeni, kiedy staniemy przed Bogiem, że ci ludzie tam są, a my nic nie zrobiliśmy. Taka jest Ewangelia, nie możemy być obojętni: «Byłem nagi, byłem w więzieniu, byłem uchodźcą»” - mówił papieski jałmużnik papieskiej rozgłośni. I dodał: „Wszystko teraz zależy od przewodniczących episkopatów, od biskupów, od parafii, a przede wszystkim od nas, czy chcemy żyć Ewangelią”.

W czasie spotkania w Bari „Morze Śródziemne, granicą pokoju”, w którym uczestniczyło 20 biskupów z krajów tego regionu, jakże kluczowego dla pokoju na świecie, papież kolejny raz apelował do sumień chrześcijan Europy: „bądźmy gościnni, nie obawiajmy się brata w potrzebie”. Powiedział też znamienne słowa, które mogą stać się papierkiem lakmusowym naszego chrześcijaństwa: „Za każdym razem, gdy diecezje, parafie, stowarzyszenia, wolontariusze czy poszczególne osoby starają się wspierać tych, którzy są opuszczeni lub potrzebują pomocy, Ewangelia zyskuje nową siłę przyciągania”. Nie dzieje się tak, gdy rozbudzamy strach, wznosimy mury i zamykamy się, gdy nie przeszkadza nam to, że sami pławimy się w obfitości, podczas gdy wielu walczy o przetrwanie. Wielki Post to także czas, by zechcieć zauważyć tych, którzy czy to słowami czy też po prostu swoim stanem ubóstwa wołają o pomoc.