Kościół, o jakim marzę

Szymon Hołownia

To Kościół ludzi świadomych, kim są. Kościół ludzi zainteresowanych nie tylko tym, jakie są argumenty w sprawie in vitro i antykoncepcji, ale przede wszystkim, kim jest Bóg w którego wierzą.

W tej wizji świeccy są wszędzie tam, gdzie mogą być – w radach parafialnych, ekonomicznych, udzielają komunii jako nadzwyczajni szafarze. Księża to wspierani przez wiernych prawdziwi specjaliści nie tyle od murarki czy wyborczych list, co od życia duchowego, a biskup to nie naczelny diecezjalny publicysta czy episkopalny polityk, ale prawdziwy dobry pasterz, którego osobiście zna co najmniej połowa z jego owiec. To Kościół, w którym na nowo wydobywa się Eucharystię. To Kościół otwartych kościołów z wieczystą adoracją. Prowadzący konsekwentnie do źródła – do sakramentów.

To, co realnie możemy osiągnąć, to stać się w tym kraju sensowną, kreatywną mniejszością. Ta mniejszość, wzorem obecnego papieża, nie uchyla się od dialogu, mimo iż wie, że nie zawsze możliwy będzie kompromis.

Jest ona ważnym punktem odniesienia dla tych, co na zewnątrz, a dla tych, co zastanawiają się czy wejść, albo już są w środku – nie najeżonym znakami zakazu i nakazu miasteczkiem ruchu drogowego, a wielką życiową przygodą.

Szymon Hołownia, dyrektor programowy religia.tv

Elżbieta Adamiak

Kościół, o jakim marzę słucha. Słucha Boga w Jego słowie spisanym – Biblii. Słucha człowieka, kobiet i mężczyzn, bo w nich odnajduje obraz i podobieństwo Boże. Wtedy gdy jest to trudne – bo zaprzecza się godności ludzkiej – wyraźnie staje po stronie krzywdzonych. Słucha świata w jego pięknie i w jego cierpieniu, odnajdując w nim znaki czasu, ślady działania Boga.

Kościół, o jakim marzę pamięta. O pierwszym słowie Jezusa: „Nawracajcie się…”. O własnych błędach i grzechach, zauważa je, nazywa, szuka dróg naprawy i przemiany, którą zaczyna od siebie. O długiej tradycji wiary, zmieniającej się wraz z rozwojem ludzkości, w różnych epokach i kulturach. O tym, iż sam pielgrzymuje w wierze.

Kościół, o jakim marzę służy. Jest dla wszystkich. Nie wyklucza nikogo z jakiegokolwiek względu z grona tych, do których został posłany. Jest wspólnotą zadającą sobie trud, by rozeznać dawane przez Ducha Świętego charyzmaty, przyjmującą je i na nim opierającą swe istnienie i działanie. Wszelkie dobra i struktury, bez których nie mógłby istnieć, nie są celem same dla siebie, lecz wyraźnie podporządkowane służbie bliźnim.

Kościół, o jakim marzę jest czytelnym znakiem zbawienia. Ożywczym źródłem dla wszystkich, którzy poszukują wskazań, jak żyć. Miejscem spotkania autentycznych świadków Zmartwychwstałego.

Elżbieta Adamiak, teolożka, wykładowczyni na UAM

Leszek Mądzik

Chciałbym, aby nastąpiło zintegrowanie wiernych ze strukturą Kościoła, bo grozi nam myślenie typu: jestem wierzący, ale Kościół instytucjonalny nie jest mi do tej wiary potrzebny.

Chciałbym, aby większa refleksja towarzyszyła decyzjom o chrzcie czy ślubie, tzn. byśmy czynili to po refleksji na temat istoty sprawy, a mniej z obawy przed głosem innych. Oczekiwałbym także od nas wszystkich większej znajomości Biblii, bo śladowo znamy to, co jest istotą wiary.

Ludzie oczekują, że kapłan będzie przykładem. Chodzi o to, by wierny mógł powiedzieć o księdzu: tak, on rozwiązał mój problem także swoim zachowaniem, to jest dla mnie przykład. Oczekują też indywidualnego kontaktu z kapłanem, który „zidentyfikuje” rozmówcę personalnie: kim jest, jaką ma rodzinę. Tak powstaje parafialna więź.

Niepokój ludzi wyzwala też brak pokory, ubóstwa i prostoty. A także jakaś dekoracyjność, rytualizm. Potrzeba też więcej cierpliwości, by werdykty, wyroki wobec ludzi nie zapadały tak pochopnie. Potrzeba też wyrozumiałości – wobec tych, co błądzą, upadają czy czasami nie dają sobie rady. Za tym idzie zaglądanie w głąb człowieka: w jego słabość, upadki i bezradność.

Leszek Mądzik, reżyser, twórca Sceny Plastycznej KUL