Dopóki walczę, jestem zwycięzcą

Lucyna zaczęła też walkę na innym polu. Robi wszystko, by ludzie zaczęli dostrzegać niepełnosprawnych w społeczeństwie, żeby rozumieli ich potrzeby i odpowiadali na nie. Dla niepełnosprawnych dzieci organizuje zawody, turnieje, wyjazdy integracyjne - zawsze połączone z wysiłkiem fizycznym, bo chce zarażać te dzieciaki pasją do sportu. Prowadzi prelekcje w szkołach, warsztaty ze zdrowymi dziećmi, żeby uwrażliwić je od początku na osoby niepełnosprawne i przełamać w nich lęk wobec niepełnosprawności. Prowadzi także warsztaty z savoir-vivre wobec osób z niepełnosprawnościami, by nauczyć społeczeństwo, że również te osoby zasługują na szacunek i godne traktowania.

"O jej determinacji niech świadczy historia z MŚ do Dubaju w 2019 - pisze M. Pol. - Przyjechała ze stanem zapalnym przyczepu łokciowego (łokieć golfisty i tenisisty w jednym). Wiodącą ręka którą pcha ledwo podnosiła kubek z herbatą. Ale na zawodach: złoto i rekord świata!".

O jej determinacji niech świadczy historia z MŚ do Dubaju w 2019 przyjechała ze stanem zapalnym przyczepu łokciowego (łokieć golfisty i tenisisty w jednym). Wiodącą ręka którą pcha ledwo podnosiła kubek z herbatą. Ale na zawodach: złoto i rekord świata!
📷 Fot. Adrian Stykowski pic.twitter.com/176RYWDqWw

— Michał Pol (@Polsport) 31 sierpnia 2021

Droga do sukcesu jest zawsze w budowie

Grający na wózku tenisista stołowy Rafał Czuper powtórzył osiągnięcie z igrzysk w Rio de Janeiro i zdobył srebrny medal w paraolimpiadzie w Tokio. W 2008 roku tenisista uległ koszmarnemu wypadkowi drogowemu, wskutek czego doszło do uszkodzenia rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym i paraliżu kończyn dolnych. Rafał spędził w szpitalu 1,5 roku. 

Gdy odbywał rehabilitację w szpitalu, odwiedził go pracownik Fundacji Aktywnej Rehabilitacji i poinformował o możliwości uprawiania sportu na wózku. Ukochana w młodości piłka nożna i kick-boxing odpadały ze zrozumiałej przyczyny. "Ale został mi tenis stołowy, który można uprawiać wszędzie" - opowiada srebrny medalista. - "Miesiąc później pojechałem na swój pierwszy turniej do Puław, tam dostałem kontakt do mego obecnego trenera Marka Iwanickiego i tak to się potoczyło".

Przeczytaj też: Wrócę z medalem

Trenerowi jest szczególnie wdzięczny. "Świetny człowiek, poświęcił mi mnóstwo prywatnego czasu. Serdecznie mu za to dziękuję!".

Tenisista mówi o sobie, że wyróżnia go waleczność i umiejętność kreatywnego myślenia podczas meczu. Jako swoje największe zalety wymienia konsekwencję w dążeniu do celu, upór, ciągłą chęć bycia lepszym. "Najlepsze, co w życiu zrobiłem, to nie załamałem się po wypadku samochodowym" - mówi - "Dziś sport to mój sposób na życie. Moje motto to: Droga do sukcesu jest zawsze w budowie…" .

Rafał podczas finałowej walki nr 1 na świecie (Francuz) z nr 2 (Polak). Jak widzicie jest przykuty do stołu, więc to bardzo ważne żeby zająć właściwe miejsce. Opowiada że w początkach umysł kazał mu grać jakby był pełnosprawny przez co często wypadał z wózka pic.twitter.com/TtrDopS1aT

— Michał Pol (@Polsport) 30 sierpnia 2021