Dopóki walczę, jestem zwycięzcą

"Szpital, operacja... To tylko moje podejrzenia, bo nie mam żadnych dowodów – podczas usypiania anestezjolog dał mi za dużą dawkę czegoś. Zrobił się spory problem, żeby mnie wybudzić. Dokumentacja medyczna? A kto by wydał 15-letniej gówniarze z domu dziecka?" pic.twitter.com/hRjFQ3VxhX

— Michał Pol (@Polsport) 31 sierpnia 2021

Sportsmenka z żalem opisuje swój pobyt w szpitalu. Sama, bez rodziny, która by się o nią starała. Dla Domu Dziecka - jak mówi - jej półroczny pobyt w szpitalu, to jeden problem z głowy. "Nie pytał o mnie wtedy pies z kulawą nogą. Zero zainteresowania" - stwierdza Lucyna Kornobys.

Niestety, stan dziewczyny się pogarszał. Nogi przestawały funkcjonować. Lekarze nie mieli pojęcia, co się dzieje. Potworne zabiegi, operacje, gips - to były prawdziwe tortury dla 15-letniego dziecka. W końcu zapadł wyrok: czterokończynowe spastyczne porażenie kończyn. "Dostałam rentę 700 zł i do widzenia. Starałam się chodzić o kulach, ale szło coraz gorzej, ręce nie wytrzymywały ciężaru".

"Przejście paru głupich metrów zajmowało pół godziny. Kiedyś nogi ugięły się pode mną na przejeździe kolejowym. Usiadłam na szynach i nie mogłam wstać. Pomyślałam: 'a niech się dzieje co chce, może tak będzie lepiej...' Ale jakiś kierowca, wybiegł z samochodu i pomógł mi wstać...".

Przejście paru głupich metrów zajmowało pół godziny. Kiedyś nogi ugięły się pode mną na przejeździe kolejowym. Usiadłam na szynach i nie mogłam wstać. Pomyślałam: „a niech się dzieje co chce, może tak będzie lepiej...” Ale jakiś kierowca, wybiegł z samochodu i pomógł mi wstać...

— Michał Pol (@Polsport) 31 sierpnia 2021

Najgorsza była bezsilność w tym wszystkim. I brak ludzkiej życzliwości, pomocy, współczucia. "Raz stała przed sklepem, do którego nie mogła wjechać przez schodki" - opisuje M. Pol. - "Z odliczonymi pieniędzmi prosiłam ludzi, żeby mi zrobili zakupy. Patrzyli z odrazą jak na wariatkę albo narkomankę. Przez pół godziny nikt nie chciał pomóc. Popłakałam się z bezradności..." - przytacza słowa naszej srebrnej medalistki.

Dramatyczna sytuacja nie zgasiła w niej ducha walki i chęci do życia. W najtrudniejszym dla niej czasie napisała maturę i ukończyła studia. Zaczęła pracować w urzędzie, aż nagle odkryła, że niepełnosprawni także uprawiają sport. I odnoszą niemałe sukcesy. "Ciągnęło mnie do ludzi, których nie będzie razić moja niepełnosprawność" - wyznaje.

Rozpoczęła swoją przygodę ze sportem od treningów siatkówki na siedząco. W końcu jednak pasję odkryła w rzutach lekkoatletycznych. Szybko pokazała, że należy ją uznać za przedstawicielkę polskiej, a potem światowej paralekkoatletycznej elity. Na pierwszych zawodach zdobyła 3 medale. Potem były mistrzostwa świata w Nowej Zelandii w 2011 roku, gdzie zdobyła srebrny medal w rzucie oszczepem, a w finale pchnięcia kulą zajęła 5 miejsce. "I tak postanowiłam dalej walczyć" - mówi.