W korku

Ten zator ciągnie się na wiele kilometrów. Patrzymy na sznur tirów, osobówki... Im dalej, tym szyk bardziej się łamie. Po jakimś czasie widać otwarte drzwi, nerwowe kroki, komórki w rękach, próby zaglądania do przodu. Bo dlaczego właściwie stoją? Już nie wiadomo.

Ci z przodu mogą jeszcze pomyśleć: dobrze, że to nie my, dobrze, że to nie ja, że te samochody ustąpiły z drogi nie dla mnie. Tym przy końcu zostaje tylko zniecierpliwienie. Wszystkim: czekanie. Jakiekolwiek byłyby cele ich podróży – zostali zatrzymani.

Mam ten widok przed oczami w dniu takim jak dzisiaj – a to Dzień Pokrzyżowanych Planów. Nie pierwszy, nie ostatni zapewne. Jeszcze z tydzień, dwa temu człowiek się łudził, że tam podgoni, tupodjedzie, tamto nie jest takie pilne, z tego wyjść się uda psim swędem. A tu zamiast pogody ulewa i zawierucha, ktoś się przeprowadził, o czymś zapomniano. Efekt: nici z planów,nie ma co się szarpać. Kpi z nas nawigacja GPS: „Cel został osiągnięty”, chociaż tkwimy w mentalnym zaułku dobry kawałek dalej…

Że też my sobie nie umiemy tego świata przetłumaczyć! Może byłoby łatwiej z wiedzą dlaczego i po co. Nie musi to być przecież jakieś „dlaczego” niebosiężne. Być może wystarczyłoby zwykłe, tak jak tłumaczy się dzieciom: „jak deszczyk pada, to kwiatki będą rosnąć, a nad wodę pójdziemy innym razem”. Właściwie kiedy życzenia „szczęśliwego nowego roku” zmieniają się w „oby nie był gorszy niż poprzedni”? Może wtedy, kiedy już wiadomo, że jak zepsuł się nam odkurzacz, to zepsuje się też pralka? I że autobus nie tylko ucieknie, ale i nas błotem ochlapie? Hi, hi. Bawią te sytuacje. Po czasie i nie wszystkich, czasem przez łzy – ale bawią. Bo co nam zostało?

Pisze siostra Borkowska w „Mniszkach” o jednej ze świętobliwych przedstawicielek tego gatunku, że jej humor „bywał w przejawach dość barokowy”. Na przykład na łożu śmierci „uczuła nagle znaczne polepszenie i pewność, że umrze dopiero za tydzień”. Nakazała wtedy współsiostrom opuścić celę, a gdy te znalazły się w przyległym pokoju, cichutko „wstała, stanęła w drzwiach i nagle zawyła. Oczywiście, siostrzyczki przeraziły się do pół śmierci, myśląc, że to już duch panny kseni”. Podsumowuje autorka, iż humor Zofii Sieniawskiej „był w ścisłym związku z jej autentyczną pokorą, zresztąsławną. I chyba właśnie z pokory płynęła zdolność do szczerego bawienia się każdą rzeczą czy sytuacją, która miała w sobie coś zabawnego (…) w każdym razie na pewno jej to pomogło do życia miłością Bożą i nie przejmowania się niczym poza tym”.