Może to jest po coś?

- Kama ola haskarat ofno’a jam? - Ile kosztuje wypożyczenie skutera wodnego?

- Hajiti roce liskor kise hof lekol ha szawu’a. - Chciałbym wypożyczyć leżak na cały tydzień.

- Ani roce lehisztazef. - Chcę się opalać.

No fajnie, fajnie. Fajne te rozmówki hebrajskie. Takich zdań aż chce się uczyć. Weekendowy „The Travel Show” w BBC World też dał radę. Tym razem kusiła nas z ekranu egzotyczna Sri Lanka.

Ale niestety. W czym by się tam nie zaczytywać i czego by sobie nie puszczać, sytuacja na froncie szpitalnym się nie zmienia. Ostatni tydzień – istna droga krzyżowa.

Upadki były? Były. Może jeszcze nie człowieka, choć z utrzymaniem równowagi i zawrotami głowy - masakra. Ale a to kijki od nordic walking (bez których już chodzić nie sposób), upadały. A to czapka, a to rękawiczki itp.

Zawsze tam jaki Szymon z Cyreny się znajdzie, co pomoże, podniesie, coś poniesie.

Spotkanie z matką też było.

Twarz może nie ocierana przez Weronikę, ale jej wizerunek (rentgen, tomografia, tego typu funky-nowoczesne odbitki) – jak najbardziej.

No i dr Piłat z doktorką Pilátovą (niejedną) ręce umywają. Gdzie indziej odsyłają. Odyseja – już bardziej spychologiczna, niż diagnostyczna – trwa w naj… Najgorsze. Bo przecie nie w najlepsze.

Nie wiem, może to jest po coś? Jakaś wielka życiowa próba albo, za przeproszeniem, kop, żeby jednak bardziej na Bogu, niż ludziach, polegać? To Jego się uchwycić, a nie tylko na ludzi liczyć…

Plan na dziś? Czekać na telefon z teleporadą, bo dojść do przychodni i znów siedzieć tam godzinami, nie damy rady. A teleporada też głównie po to, by dostać skierowania do kolejnych poradni. Specjalistycznych.

Może w tych nowych, innych, co poradzą. Na coś wpadną. Albo przynajmniej nie ochrzanią, czy rąk nie umyją.

Nadzieja matką głupich? Przekroczyć próg nadziei?

Niby jako chrześcijanin powinienem „promować” tę drugą odpowiedź. Tymczasem, w poczekalniach, coraz bliższy mi Frasobliwy. Coraz częściej siedzę tam jak On w swoich kapliczkach i dumam. I czekam.

Taki to, wielkopostny, czas...