Prezydent Lech Kaczyński

Lech Kaczyński był senatorem, posłem, działaczem "Solidarności", prezesem NIK ministrem sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka, prezydentem Warszawy.

Urodzony 18 czerwca 1949 roku w Warszawie Lech Kaczyński pochodzi z rodziny inteligenckiej. Jego rodzice byli żołnierzami AK. W dzieciństwie wraz z bratem-bliźniakiem Jarosławem - obecnie prezesem Prawa i Sprawiedliwości - wystąpił w filmie "O dwóch takich, co ukradli księżyc".

Ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Był doktorem habilitowanym nauk prawnych - specjalizował się w prawie pracy. W latach 1977-1980 współpracował z Komitetem Obrony Robotników (KOR) i Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża.

Brał udział w sierpniowym strajku w 1980 roku. Potem był jednym z głównych ekspertów prawnych NSZZ "Solidarność". 13 grudnia 1981 roku, po wprowadzeniu stanu wojennego, został internowany. Zwolniony po 11 miesiącach, wkrótce został jednym z najbliższych współpracowników Lecha Wałęsy.

Wespół z innymi prawnikami działającymi w podziemnej Solidarności opracowywał dla władz związku raporty na temat prawa w Polsce, przygotowywał też do obrony opozycjonistów wzywanych na przesłuchania. Od stycznia 1986 roku, po aresztowaniu Bogdana Borusewicza, kierował gdańską Regionalną Komisją Wykonawczą. Uczestniczył w przełomowych strajkach w Stoczni Gdańskiej w roku 1988. Brał udział w rozmowach Okrągłego Stołu.

Po reaktywowaniu "S" w kwietniu 1989 roku został, jako sekretarz Krajowej Komisji Wykonawczej, najbliższym współpracownikiem Lecha Wałęsy w związku. Wałęsa zwykł wówczas mówić, że gdyby z nim coś się stało, związkiem ma kierować właśnie Kaczyński. W wyborach 4 czerwca 1989 roku startował jako kandydat Komitetu Obywatelskiego i został wybrany senatorem. W 1990 roku został oficjalnym wiceszefem Komisji Krajowej "S", a po wyborze Lecha Wałęsy na prezydenta przez trzy miesiące kierował związkiem jako p.o. przewodniczący Komisji Krajowej.

Podczas III zjazdu "S" w lutym 1991 ubiegał się o fotel przewodniczącego, jako kandydat popierany przez Lecha Wałęsę, ale przegrał z Marianem Krzaklewskim.

Po porażce w wyborach na szefa "S" zastąpił Jacka Merkla na stanowisku ministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta. Funkcję tę piastował do listopada 1991, gdy Wałęsa pozbył się z Kancelarii wszystkich działaczy Porozumienia Centrum.

Z listy PC - ugrupowania, którego liderem był jego brat Jarosław Kaczyński - wszedł jesienią 1991 do Sejmu I kadencji. Lech był zwykle kojarzony ze swym bratem, w tamtych latach jedną z ważniejszych postaci na polskiej scenie politycznej. Jarosław twierdził jednak zawsze, że Lech jest od niego bardziej umiarkowany i bardziej "na lewo".

W lutym 1992 Lech Kaczyński został prezesem Najwyższej Izby Kontroli - funkcję tę pełnił do 1995 roku. W tym samym roku został zarejestrowany jako kandydat na prezydenta, ale ostatecznie zrezygnował z kandydowania.

Potem Lech Kaczyński zajął się pracą naukową - wykładał na Uniwersytecie Gdańskim i Uniwersytecie Kard. Stefana Wyszyńskiego (dawna ATK). Na scenę publiczną wrócił w czerwcu 2000 r., gdy po wyjściu Unii Wolności z koalicyjnego rządu Jerzego Buzka premier zaoferował mu funkcję ministra sprawiedliwości.

Na tym urzędzie Lech Kaczyński dał się poznać jako polityk twardą ręką zarządzający organami ścigania, nie wahający się przed wydawaniem prokuratorom bezpośrednich poleceń w konkretnych sprawach. Między innymi dzięki zdecydowanym wypowiedziom publicznym, nierzadko krytycznym nawet wobec organów władzy, L.Kaczyński uplasował się na drugim miejscu za prezydentem Kwaśniewskim w rankingu popularności polityków. Popularność tę zdyskontował sukces wyborczy nowego ugrupowania założonego przez Kaczyńskich - Prawo i Sprawiedliwość.

L.Kaczyński pełnił odpowiedzialne funkcje w organizacjach międzynarodowych: w Międzynarodowej Organizacji Pracy był członkiem Rady Administracyjnej, a w Europejskim Stowarzyszeniu Najwyższych Organów Kontroli Państwowej EUROSAI - członkiem prezydium. "Życie Warszawy" wybrało go Człowiekiem Roku 1994.

Prezydentem Warszawy Lech Kaczyński został w listopadzie 2002 r. Za jego rządów - w porównaniu z poprzednimi władzami miasta - w budżecie miejskim wzrosły środki na oświatę, bezpieczeństwo, kulturę i opiekę społeczną.

Za jeden z jego sukcesów jako prezydenta Warszawy uznaje się budowę Muzeum Powstania Warszawskiego, które jest obecnie jedną z najnowocześniejszych tego typu placówek w kraju. Zasługą L.Kaczyńskiego jest też zorganizowanie w ubiegłym roku przez władze miasta obchodów 60. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego z udziałem m.in. przedstawicieli USA, Niemiec, Wielkiej Brytanii.

Głośną decyzją Lecha Kaczyńskiego jako prezydenta Warszawy było powołanie w Urzędzie Miasta zespołu, który obliczył straty, jakie stolica poniosła w czasie II wojny. Wyniosły one 45 mld 300 mln dolarów. Obliczenie strat stało się elementem dyskusji na temat roszczeń, jakie wobec Polski i Niemiec wysuwały niektóre środowiska w obu tych krajach.

23 października 2005 roku L.Kaczyński wygrał wybory prezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiej turze.

Został czwartym prezydentem III Rzeczypospolitej (trzecim wybranym w wyborach powszechnych). Zastąpił na tym stanowisku Aleksandra Kwaśniewskiego. W drugiej turze L. Kaczyński uzyskał 54,04 proc. głosów, a Tusk 45,96 proc. Frekwencja wyniosła 50,99 proc.

Hasłem kampanii wyborczej L.Kaczyńskiego było: "Odwaga i Wiarygodność", z którym szedł do wyborów prezydenckich w Warszawie trzy lata wcześniej. Na finiszu kampanii hasłem kandydata było:"Prezydent IV Rzeczpospolitej - Lech Kaczyński". Swoją wizję IV RP Kaczyński określał jako program "Polski solidarnej, która szuka swoich korzeni w wielkiej potrzebie wspólnoty, która moralnych początków szuka w Sierpniu 80 roku".

W orędziu wygłoszonym w Sejmie po zaprzysiężeniu Lech Kaczyński mówił, że Polska potrzebuje rozliczenia historii, ale też zgody i jedności. Według niego, państwo musi być oczyszczone i przebudowane, czemu służyć ma m.in. przyjęcie nowej konstytucji.

Kaczyński zapewniał, że nie będzie kierował się lojalnością wobec nikogo więcej poza lojalnością wobec Polski. Mówił, o potrzebie głębokiej zmiany w sposobie sprawowania władzy. Jego zdaniem, naprawa RP to zadanie konkretne. "To usunięcie z naszego życia zjawisk patologicznych, a przede wszystkim wielkiej dziś przestępczości, w szczególności przestępczości korupcyjnej" - podkreślał.

Z pierwszą wizytą zagraniczną L.Kaczyński udał się w styczniu 2006 roku do Włoch i Stolicy Apostolskiej. Spokał się z papieżem Benedyktem XVI; rozmawiał z nim m.in. o planowanej wizycie Ojca Świętego w Polsce, do której doszło w maju. W tym samym miesiącu L. Kaczyński zaprosił do Pałacu Prezydenckiego Naczelnego Rabina Polski Michaela Schudricha, żeby przekazać mu wyrazy solidarności po napadzie na niego, do którego doszło w centrum Warszawy.

Prezydent popierał starania Gruzji i Ukrainy a akcesję do NATO. Takie stanowisko prezentował podczas szczytu NATO w Bukareszcie w 2008 roku.

W sierpniu 2008 roku razem z prezydentami Ukrainy, Litwy, Estonii i premierem Łotwy udał się do Gruzji, gdzie wspólnie uczestniczyli w wiecu politycznym w Tbilisi, udzielając poparcia prezydentowi Gruzji Micheilowi Saakaszwilemu. W Gruzji trwał wtedy konflikt zbrojny z Rosją.

W ubiegłym roku w maju, w przededniu 5. rocznicy przystąpienia Polski do UE, Lech Kaczyński wygłosił orędzie telewizyjne, w którym podkreślił, iż 1 maja 2004 r. to jeden z najważniejszych dni w naszej narodowej historii. Podziękował też swoim poprzednikom na stanowisku prezydenta RP, a także kolejnym szefom rządów "za pracę na rzecz wejścia Polski do UE".

10 października 2009 roku podpisał akt ratyfikacyjny Traktatu Lizbońskiego. Wcześniej prezydent wielokrotnie powtarzał, że podpisze akt ratyfikacji, jeżeli Irlandia ratyfikuje Traktat.

W czasie kadencji L. Kaczyńskiego doszło do sporu kompetencyjnego między prezydentem a premierem na temat kompetencji w zakresie polityki zagranicznej. W maju 2009 roku Trybunał Konstytucyjny rozpatrując ten spór orzekł, że prezydent jako najwyższy przedstawiciel RP może podjąć decyzję o swoim udziale w konkretnym posiedzeniu Rady Europejskiej, o ile uzna to za celowe, zaś Rada Ministrów ustala stanowisko Polski, które na unijnym szczycie przedstawia premier. Ponadto wyrok stanowił, że udział prezydenta w konkretnym posiedzeniu Rady Europejskiej wymaga współdziałania prezydenta z premierem i właściwym ministrem.

W ramach swoich uprawnień kilkakrotnie wydawał rozporządzenie o żałobie narodowej m.in. po wypadku polskiego autokaru z pielgrzymami we Francji, po pożarze hotelu socjalnego w Kamieniu Pomorskim oraz po wybuchu metanu w kopali "Wujek-Śląsk".

W ostatnich dniach media donosiły, że podczas majowej programowo-samorządowej konwencji PiS Lech Kaczyński miał ogłosić start w wyborach prezydenckich.

(Za PAP)

Maria Kaczyńska, żona prezydenta RP

Jej ojciec walczył w wileńskiej partyzantce. Jeden z jego braci zginął w Katyniu. Drugi był żołnierzem gen. Andersa. Walczył pod Monte Cassino.

Studiowała w Sopocie na Wydziale Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej (dzisiaj Uniwersytet Gdański). Po studiach rozpoczęła pracę w pracowni badań koniunkturalnych Instytutu Morskiego. Zajmowała się badaniami rynków frachtowych na Dalekim Wschodzie.

Za Lecha Kaczyńskiego wyszła w 1978 roku. Wówczas był on asystentem na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego. Marta, córka państwa Kaczyńskich przyszła na świat w 1980 roku. Maria Kaczyńska po długim urlopie macierzyńskim i bezpłatnym nie wróciła już do pracy zawodowej. Zajmowała się wychowaniem córki. Tłumaczyła też teksty z języka angielskiego oraz francuskiego. Wspomagała też męża w działalności opozycyjnej.

Pierwsza dama patronowała licznym akcjom charytatywnym, włączała się w promocję kultury. Leżała jej na sercu promocja Polski na arenie międzynarodowej. Zależało jej szczególnie na przezwyciężaniu niekorzystnych stereotypów na temat Polski i Polaków.

Maria i Lech Kaczyńscy byli dziadkami dwójki wnuczek: Ewy i Martyny.

 

Ryszard Kaczorowski, ostatni prezydent RP na Uchodźstwie

Równolegle z nim władzę prezydenta w kraju pełnił generał Wojciech Jaruzelski.

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się 26 listopada 1919 roku w Białymstoku. Przed wojną był instruktorem harcerskim. Tworzył struktury Szarych Szeregów po zajęciu Białegostoku przez Armię Czerwoną. Był komendantem okręgu białostockiego. W 1940 roku aresztowało go NKWD. Dostał wyrok śmierci, który został zamieniony na 10 lat łagrów. Wywieziony na Kołymę, odzyskał wolność po podpisaniu układu Sikorski-Majski. Wstąpił do Armii Polskiej formowanej przez gen. Andersa w ZSRR. Walczył pod Monte Cassino.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii i tam ukończył Szkołę Handlu Zagranicznego. Był aktywnym działaczem ZHP i Rady Narodowej. W 1986 został ministrem do spraw krajowych. W 1989 po nagłej śmierci prezydenta Kazimierza Sabbata, został jego następcą.

W 2004 roku mianowany przez królową Elżbietę II honorowym kawalerem I klasy (Rycerzem Krzyża Wielkiego) brytyjskiego Orderu św. Michała i św. Jerzego. Wyróżnienie to otrzymał za wybitne zasługi dla Polonii brytyjskiej.

Bp Tadeusz Płoski, biskup polowy Wojska Polskiego

Urodził się 9 marca 1956 roku w Lidzbarku Warmińskim. Studiował w Wyższym seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1982 roku w katedrze olsztyńskiej. W latach 1983-1986 studiował prawo kanoniczne na KUL. Doktorat z prawa kanonicznego obronił na Akademii Teologii Katolickiej w 1993 roku. W grudniu 2007 roku Rada Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 2008 roku powołano go na stanowisko profesora Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego a następnie kierownika katedry Prawa Administracyjnego i Nauki o Administracji.

Od 1986 roku pracował w Kurii Biskupiej. Był również sędzią diecezjalnym Sądu Biskupiego Diecezji Warmińskiej. W Wyższej Szkole Pedagogicznej i Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie pełnił funkcję duszpasterza akademickiego

W 1992 roku oddelegowano go do Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego. 1 czerwca 1992 objął urząd notariusza, a po dwóch latach szefa wydziału duszpasterskiego Kurii Polowej w Warszawie.

W 1995 mianowany dziekanem Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Po ich rozwiązaniu w 2000 roku został kapelanem Biura Ochrony Rządu. W 2001 roku został dziekanem BOR.

Pełnił funkcję korespondenta Radia Watykańskiego i Katolickiej Agencji Informacyjnej z ramienia Ordynariatu Polowego.

Wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski czy Srebrnym Medalem Senatu RP za zasługi dla Rzeczypospolitej, Orderem św. Stanisława.

W 2006 roku nominowany do stopnia generała dywizji. 10 maja 2006 roku skoczył na spadochronie z wysokości 4000 m podczas ćwiczeń z żołnierzami Wojskowej Formacji Specjalnej GROM.

Ks. pułkownik Adam Pilch

Ksiądz pułkownik Adam Pilch, pełniący obowiązki Naczelnego Kapelana Wojskowego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce, jest jedną z ofiar katastrofy samolotu w Smoleńsku.
Ksiądz Pilch urodził się 26 czerwca 1965 roku w Wiśle w Beskidzie Śląskim. 15 lipca 1990 roku w Sorkwitach został ordynowany na duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Objął wówczas stanowisko wikariusza diecezjalnego Diecezji Warszawskiej i pełnił tę funkcję do 1993 roku. Od 1993 roku był administratorem, a następnie proboszczem luterańskiej parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie. W latach 1993-1994 pełnił obowiązki wikariusza biskupa Kościoła, zaś w latach 1992-1995 był przewodniczącym Komisji Młodzieży przy Polskiej Radzie Ekumenicznej.
W 1995 roku rozpoczął pracę w Ewangelickim Duszpasterstwie Wojskowym. Otrzymał stopień majora na stanowisku dziekana Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od 1999 roku pełnił funkcję zastępcy Ewangelickiego Biskupa Wojskowego w stopniu pułkownika. Od listopada ubiegłego roku czasowo pełnił obowiązki Naczelnego Kapelana Ewangelickiego. Uczestniczył w spotkaniach z żołnierzami w misjach pokojowych w Kosowie, Libanie, Czadzie. Brał udział w licznych międzynarodowych konferencjach i seminariach. Zaangażowany był w prace ze środowiskami kombatanckimi i studenckimi.
W latach 1995-1997 pracował w komisji regulacyjnej przy MSWiA. Ks. płk Adam Pilch był członkiem Kapituły Orderu Uśmiechu.
W 2007 roku został odznaczony złotym medalem Alberta Schweitzera, nadanym przez Światową Akademię Medycyny w uznaniu za postawę humanitarną i działalność wskazującą drogę rozwoju ku człowieczeństwu. Od 1990 roku był współorganizatorem comiesięcznych ekumenicznych nabożeństw w Warszawie. Pozostawił żonę i córkę
 

Janusz Kurtyka, prezes Instytutu Pamięci Narodowej

Urodził się w Krakowie 13 sierpnia 1960 roku. Studiował na Wydziale Historyczno-Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktorat z zakresu nauk humanistycznych obronił w Instytucie Historii PAN. Tytuł doktora habilitowanego uzyskał w 2000 roku. Przez 5 lat organizował struktury krakowskiego oddziału IPN.

W czasach komunistycznych działał w opozycji. Był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Instytucie Historii UJ. Wszedł w skład Komitetu Założycielskiego NZS UJ. Wykładał w podziemnym Chrześcijańskim Uniwersytecie Robotniczym.

Pracował w Instytucie Historii PAN (od 1985). Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii PAN w latach 1999–2002 i 2003–2006.

Od 1989 roku przez 11 lat pełnił funkcję przewodniczącego Koła NSZZ „Solidarność” krakowskich placówek Instytutu Historii PAN.

Historia średniowiecznej, nowożytnej i wczesnonowożytnej Polski oraz oporu antykomunistycznego w kraju po roku 1944 to zakres tematyki jego publikacji naukowych. Pozostawił ich około 140. Były wśród nich 4 książki: „Generał Leopold Okulicki »Niedźwiadek« 1898–1946”, „Tęczyńscy. Studium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średniowieczu”, „Latyfundium tęczyńskie. Dobra i właściciele XIV–XVII w.”, „Odrodzone Królestwo. Monarchia Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego w świetle nowszych badań”

Sejm RP wybrał go na stanowisko Prezesa IPN 9 grudnia 2005 roku. 29 grudnia tego roku złożył uroczyste ślubowanie.

Należał m.in. do Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu, Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.

Wielokrotnie nagradzany. Był żonaty. Miał dwóch synów.

Krystyna Bochenek, wicemarszałek Senatu

Urodziła się w Katowicach i wielokrotnie, bez kompleksów mówiła o swojej śląskości. Studiowała filologię polską w Katowicach. Była członkiem Rady Języka Polskiego przy Prezydium Akademii Nauk, przewodniczącą Komisji Języka w Mediach. Aktywnie działała na rzecz promocji kultury języka polskiego. Była pomysłodawcą organizowanego co roku od 20 lat „Dyktanda”. Od początku narodową klasówkę z ortografii napisało ponad 50 tys. osób w tym parlamentarzyści, sportowcy, aktorzy, publicyści…

Wraz z redakcją „Gościa Niedzielnego” senator Krystyna Bochenek zorganizowała cykl pt. „Rozmowy o języku polskim”.

Od 1976 roku Krystyna Bochenek pracowała jako dziennikarka i publicystka Polskiego Radia Katowice. Była także wiceprzewodniczącą Rady Programowej TVP Polonia. Przewodniczyła Radzie Śląskiego Funduszu Stypendialnego.

Zgodnie z wynikiem wyborów z 21 października 2007 r. została senatorem VII kadencji. 5 listopada 2007r. wybrana wicemarszałkiem Senatu RP.  Była członkiem Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami oraz wiceprzewodniczącą Parlamentarnego Zespołu ds. Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi.

Wraz z arcybiskupem katowickim Damianem Zimoniem i Małgorzatą Mańką-Szulik była patronem honorowym i jednym z głównych współtwórców Metropolitalnego Święta Rodziny. Impreza od trzech lat promuje tradycyjne wartości rodzinne na terenie Metropolii Katowickiej. W organizację święta włączają się władze samorządowe, rodziny, organizacje chrześcijańskie oraz media.

Krystyna Bochenek promowała również w swojej pracy zdrowy tryb życia. Wymyśliła niekonwencjonalną akcję honorowego oddawania krwi – „Wampiriadę” czy akcję promującą profilaktykę raka piersi „Różowa wstążka”.

Była animatorką wielu zdarzeń medialnych i akcji charytatywnych na Śląsku w tym: kwesty "Mamo nie płacz" na rzecz ratowania Oddziału Hematologii Dziecięcej w Zabrzu. Współpracuje ze stowarzyszeniami i organizacjami działającymi na rzecz osób chorych i niepełnosprawnych.

Wielokrotnie nagradzana. Została udekorowana m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.

Była żoną prof. Andrzeja Bochenka – kardiochirurga, profesora medycyny. Mieli dwoje dzieci.

Abp Miron Chodakowski, ordynariusz Prawosławnego Ordynariatu Polowego

Urodził się 21 października 1957 roku w Białymstoku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk Metropolity Bazylego 15 lutego 1979 r. W listopadzie tego roku złożył śluby zakonne „małej schizmy” i jeszcze w tym samym miesiącu został po. namiestnika klasztoru w Jabłecznej. Objął też obowiązki proboszcza miejscowej parafii i prorektora Wyższego Prawosławnego Seminarium Duchownego.
Namiestnikiem klasztoru w Jabłecznej został w 1981 roku. Po trzech latach Sobór Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego mianował go igumenem. Przyjęto go w poczet kleru diecezji białostocko-gdańskiej. W październiku 1984 roku został proboszczem prawosławnej parafii w Supraślu.
W 1990 podniesiony do godności archimandryty. Był opiekunem duchowym Bractwa Prawosławnego św.św. Cyryla i Metodego. 10 maja 1998 przyjął święcenia biskupie z tytułem Biskupa Hajnowskiego.
W 2003 roku obronił doktorat z nauk teologicznych na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Jego specjalnością była wówczas historia Kościoła.
Arcybiskupem mianował go metropolita warszawski Sawa w maju 2008 roku.
15 sierpnia 1998 podniesiony do rangi generała brygady Wojska Polskiego.

Generał dr Franciszek Gągor, Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego

Urodził się w Koniuszowej na Podhalu w 1951 roku. Był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu oraz Wydziału Filologii Angielskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Doktorat obronił w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Studiował w Rzymie i Waszyngtonie.

W latach 80. uczestniczył w misjach ONZ UNDOF. Po roku 1990 nadzorował działania polskich jednostek przebywających na misjach zagranicznych. Był szefem Oddziału Operacji Pokojowych. Odpowiadał za przygotowanie, nadzór i koordynację działań polskich jednostek wypełniających zadania poza granicami kraju. W 1991 r. był Zastępcą Dowódcy PKW w operacji ,,Pustynna Burza”, a w latach 1991-1992- Zastępcą Dowódcy sektora misji UNIKOM.

Brał udział w rokowaniach dotyczących kontroli zbrojeń, rozbrojenia i środków budowy zaufania. Był jedną z postaci przygotowujących przystąpienie Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego.

Między 2003 a 2006 rokiem zajmował dowódcze stanowiska w operacjach ONZ, instytucjach NATO i UE. Dowodził m.in. w Iraku i na Wzgórzach Golan.

Otrzymał wiele odznaczeń za wzorową służbę m.in. Krzyże Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złoty Krzyż Zasługi. Również inne państwa doceniły jego talent. Otrzymał m.in.: amerykańską Legią Zasługi czy francuska Legią Honorową

Gen. Dyw. Tadeusz Buk, Dowódca Wojsk Lądowych

Prezydent Lech Kaczyński powołał go na to stanowisko 15 września 2009 roku. Generał Tadeusz Buk urodził się 15 grudnia 1960 roku. Był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Swoje kwalifikacje poszerzał m.in. w Akademii Obrony Narodowej. W 1998 roku studiował w Leavenworth w USA, po czym został zastępcą dowódcy 25 Brygady Kawalerii Powietrznej. Lata 2000 – 2001 spędził, szkoląc się w Joint Forces Staff College i National Defense University w Norfolk.

Po tym, jak w 2004 roku został mianowany generałem brygady, objął stanowisko zastępcy dowódcy IV zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku. W 2007 roku był w Afganistanie zastępcą dowódcy Dowództwa Koalicyjnego. Jeszcze w tym samym roku objął dowództwo nad 1 Warszawską Dywizją Zmechanizowaną. W lipcu tego roku wyznaczono go dowódcą IX zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku. W 2009 został Dowódcą Wojsk Lądowych.

 

Ks. prof. Ryszard Rumianek

Urodził się w 1947 r. w Warszawie. W latach 1966-1972 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w stolicy. Święcenia kapłańskie przyjął w 1972 roku z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego.

Studiował na Akademii Teologii Katolickiej, a w latach 1974-77 na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie zdobył licencjat nauk biblijnych. W 1977 roku studiował w Franciszkańskim Studium Biblijnym w Jerozolimie, a następnie przez dwa lata na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie obronił doktorat z teologii w 1979 r.

W 1995 roku zrobił habilitację w zakresie teologii biblijno-pastoralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, rok później uzyskał tam tytuł docenta, a w 1998 roku nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego ATK.

Od 1 września 2005 r. był rektorem UKSW.

(za ekai.pl)

Gen. Andrzej Błasik, dowódca Sił Powietrznych RP

Urodził się 11 października 1962 roku w Poddębicach. Po ukończeniu w 1981 roku Liceum Lotniczego, wstąpił do Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. W 1985 roku uzyskał stopień podporucznika i tytuł pilota. Przydzielono go wówczas do 8. Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Mirosławcu. Tam służył do 1986 roku. W styczniu 1987 trafił do 40. Pułku Lotnictwa Myśliwsko - Bombowego w Świdwinie. Zdobywał doświadczenie, latając samolotami Su-22 i TS-11 i pełniąc obowiązki od st. pilota poprzez dowódcę klucza lotniczego, nawigatora eskadry, zastępcę dowódcy eskadry do dowódcy eskadry włącznie.

W 1989 roku uzyskał 1 klasę pilota wojskowego w lotnictwie myśliwsko-bombowym. Został wyróżniony tytułem pilota roku 1991. Dodatkowe kwalifikacje zdobywał w Akademii Obrony Narodowej. Po jej ukończeniu trafił do Szefostwa Lotnictwa w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. Ukończył kurs International Staff Officers Orientation Course (ISOOC) w Holenderskiej Akademii Obrony w Hadze. W styczniu 2001 roku został Szefem Szkolenia 2. Brygady Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu. W listopadzie 2002 roku został dowódcą 31. Bazy Lotniczej w Krzesinach.

Perfekcyjnie zabezpieczał ćwiczenia „NATO Air Meet – 2003”. W dowód uznania za wzorowe wykonanie zadań minister obrony narodowej nadał dowodzonej przez niego bazie w Krzesinach „Znak Honorowy Sił Zbrojnych RP”.

W 2004 roku objął stanowisko Szefa Oddziału Zastosowania Bojowego w Szefostwie Wojsk Lotniczych SP. W maju tego roku trafił do Szkoły Wojennej Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (Air War College).

W lipcu 2005 roku minister obrony narodowej powierzył mu dowództwo nad 2. Brygadą Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu. Miesiąc później, w dniu15 sierpnia Prezydent RP wręczył mu nominację na stopień generała brygady.

Generał Błasik był pilotem pierwszej pierwszej klasy. Miał na swoim koncie 1300 godzin lotów. Miał uprawnienia instruktorskie na wszystkie warunki atmosferyczne na samoloty Su-22 i TS11 ISKRA

Za zasługi i osiągnięcia w służbie odznaczony: Złotym Medalem Za Zasługi Dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Brązowym Krzyżem Zasługi.

Miał żonę i dwoje dzieci.

Wiceadm. Andrzej Karweta, dowódca Marynarki Wojennej

Urodził się w Jaworznie 11 czerwca 1958 r. Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego rozpoczął studia w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni na Wydziale Dowódczym. Uzyskał tytuł magistra nawigacji. Został skierowany do służby na trałowcach w 13 Dywizjonie Trałowców 9 Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. W 1986 roku objął dowództwo na okręcie ORP „Czapla”, zdobywając w 1987 i 1988 roku tytuł najlepszego okrętu 9 FOW. Przez trzy lata od 1989 roku dowodził okrętem ORP „Mewa”.

W 1992 ukończył podyplomowe studia operacyjno-taktyczne o kierunku dowódczo-sztabowym w Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, po czym rozpoczął służbę w 13 Dywizjonie Trałowców na stanowisku szefa sztabu. Jako pierwszy wprowadził polski niszczyciel min ORP „Mewa” do składu stałego Zespołu NATO Sił Trałowo-Minowych Morza Północnego i Bałtyku. Aktywnie uczestniczył w pierwszej modernizacji polskich sił trałowych.

Studiował w USA. Został wyznaczony na stanowisko Narodowego Przedstawiciela Łącznikowego przy nowo powstałym Dowództwie Transformacji ACT w Norfolk, Virginia. Po powrocie do kraju objął dowództwo 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. W podjął Studia Polityki Obronnej w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Rok później rozpoczął studia w prestiżowej Royal College of Defense Studies w Londynie.

11 listopada 2007 roku wyznaczony na stanowisko dowódcy Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej.

Był żonaty. Miał troje dzieci.

Aleksander Szczygło szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego

od 2009 roku (zastąpił na tym stanowisku Władysława Stasiaka), wcześniej poseł PiS, szef Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego oraz minister obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Ukończył prawo na Uniwersytecie Gdańskim. W drugiej połowie lat 90. uczestniczył w rocznym kursie dla pracowników administracji publicznej z Europy Centralnej i Wschodniej na Uniwersytecie Wisconsin w USA, odbył także praktykę w Kongresie Stanów Zjednoczonych. Z Lechem Kaczyńskim związany od początku lat 90. Był wówczas asystentem senatora Kaczyńskiego, w biurze OKP w Gdańsku. Kolejne funkcje sprawował również u boku przyszłego prezydenta: zarówno w BBN, jak i za czasów prezesury Lecha Kaczyńskiego w Najwyższej Izbie Kontroli. W październiku świętowałby 47 urodziny.

Aleksandra Natalii-Świat, posłanka PiS

Od dwóch lat jeden z wiceprezesów tej partii. Z wykształcenia ekonomista. W Sejmie przewodniczyła Komisji ds. Finansów Publicznych. W czasach rządu PiS to z nią premier Jarosław Kaczyńsi konsultował większość istotnych decyzji ekonomicznych. W czasach studenckich działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w którym walczyła m.in. o likwidację obowiązkowych wykładów z ekonomii politycznej. To w tych czasach poznała późniejszych polityków, jak Adam Lipiński czy Bogdan Zdrojewski. Później działaczka Porozumienia Centrum tworzonego przez braci Kaczyńskich. Na Dolnym Śląsku przewodniczyła m.in. Fundacji Gospodarczej Centrum oraz organizowała Dolnośląską Szkołę Młodych Polityków, będącej swoistą kuźnią liderów konserwatywnych, w której wykładał także Lech Kaczyński. Miała 51 lat.

Andrzej Przewoźnik, sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa

Córka Andrzeja Przewoźnika przyjechała do Katynia wcześniej, pociągiem wraz z Rodzinami Katyńskimi. Już na miejscu czekała na tatę, który miał przylecieć samolotem. Tata nie dotarł. W czasie Mszy św. odprawianej na cmentarzu katyńskim zostało dla niego puste krzesło. W lasku nieopodal Katynia zginął człowiek, który poświęcił znaczną część życia na wyjaśnienie zbrodni katyńskiej. To on zabiegał o budowę cmentarza w Katyniu i nadzorował ją, podobnie jak odbudowę Cmentarza Orląt we Lwowie i cmentarza w Jedwabnem. Brał udział w posiedzeniach polsko - rosyjskiej Grupy ds. Trudnych. Jej obrady nieraz się przeciągały. - Znalazł gdzieś w Moskwie długo otwartą księgarnię i nieraz wchodziliśmy tam nawet o 23.00. Szukał książek o funkcjonowaniu sowieckiego aparatu represji, które pomogłyby wyjaśnić sprawę zbrodni katyńskiej. Wynosił stamtąd nieraz po 10 albo 15 książek, zostawiał tam majątek. Miał ogromną bilbliotekę. Ta sprawa była jego pasją – mówi jego przyjaciel Andrzej Grajewski.

Andrzej Sariusz-Skąpski, prezes Federacji Rodzin Katyńskich

Jego zamordowany w Katyniu ojciec był przed wojną prokuratorem w Ministerstwie Sprawiedliwości w Warszawie, a matka zmarła w 1942 roku. Miał wyższe wykształcenie politechniczne. W latach 1996-2003 był wiceprzewodniczącym Rady Federacji Rodzin Katyńskich, a od grudnia 2006 roku pełni funkcję prezesa Federacji. Miał 73 lata.

Anna Maria Borowska

przedstawicielka Rodzin Katyńskich. Była pierwszą wiceprzewodniczącą Gorzowskiej Rodziny Katyńskiej, córka oficera zamordowanego w Katyniu.

Barbara Mamińska, dyrektor Biura Kadr i Odznaczeń Kancelarii Prezydenta RP

Była córką Tadeusza Osińskiego "Teka", żołnierza Orlika. Działała w opozycji solidarnościowej na Lubelszczyźnie. Pracowała w stołecznym ratuszu, gdy prezydentem Warszawy był Lech Kaczyński.

Bartosz Borowski

członek Rodzin Katyńskich, wnuk Anny Borowskiej.

Funkcjonariusze BOR

Ppłk Jarosław Florczak („Florek”)

 jeden z najwyższych rangą oficerów Biura Ochrony Rządu. W służbie od 21 lat. Wielokrotnie odznaczany. Był już na emeryturze, ale wrócił do BOR. Świetnie grał w siatkówkę. Leciał do Smoleńska jako oficer nadzoru z ramienia kierownictwa BOR.
 

St. chor. Artur Francuz

funkcjonariusz BOR, w służbie od 18 lat. Zaczynał karierę jako kierowca, z czasem trafił do grona funkcjonariuszy, zajmujących się ochroną osobistą ważnych osobistości. Służył w ochronie prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego.

Por. Paweł Janeczek („Janosik”)

funkcjonariusz BOR, w służbie od 17 lat. Uważany za świetnie wyszkolonego, trafił do ochrony Głowy Państwa. Trenował sztuki walki, lubił biegać. Jego pasją były motocykle.

chor. Paweł Krajewski

funkcjonariusz BOR, w służbie od 14 lat. Był harcerzem. Jego pasją było nurkowanie i wspinaczka.
 

Ppor. Piotr Nosek („Nochal”)

funkcjonariusz BOR, w służbie od 15 lat. Z zamiłowania rusznikarz. Interesował się też strzelectwem. Kolekcjonował noże.

Chor. Jacek Surówka

jeden z najmłodszych funkcjonariuszy BOR lecących do Smoleńska, w służbie od 9 lat. Uważany za bardzo zdolnego i oddanego służbie. Jako wolontariusz opiekował się dziećmi niepełnosprawnymi. Znał trzy języki obce.

Chor. Marek Uleryk

funkcjonariusz BOR, w służbie od 12 lat. Był instruktorem spadochronowym.

Kpt. Dariusz Michałowski („Moskwa”)

doświadczony funkcjonariusz BOR, w służbie od 16 lat. Brał udział w biegach maratońskich.

Mł. chor. Agnieszka Pogródka-Węcławek

funkcjonariuszka BOR, stewardessa, w służbie od 8 lat. Interesowała się literaturą historyczną i naukową oraz sportem.

Bronisława Orawiec-Löffler przedstawicielka Stowarzyszenia Rodzin Katyńskich

Bratanica Franciszka Orawca, zamordowanego w Katyniu oficera z Poronina. Działała w Stowarzyszeniu Rodzin Katyńskich, pełniła funkcję wiceprzewodniczącej  oddziału małopolskiego. Z jej inicjatywy w 2009 r. zorganizowano obchody Dnia Katyńskiego w Poroninie, gdzie odsłonięto pamiątkową tablicę oraz wydano broszurę „Franciszek Orawiec Poronianin, który zginął w Katyniu”. To miała być jej pierwsza wizyta w Katyniu

Czesław Justyn Cywiński Prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, kombatant

Ur. 19 marca 1926 r. w Wilnie. W czasie okupacji był wywiadowcą Związku Wolnych Polaków, a potem żołnierzem 1 Wileńskiej Brygady AK. Aresztowany w 1944 r. przez Sowietów, spędził dwa lata w łagrze. Po powrocie do kraju ukończył politechnikę i został inżynierem budownictwa. Awansowany do stopnia podpułkownika został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Dariusz Jankowski

pracował w Kancelarii Prezydenta RP od 1993 r. na stanowisku aspiranta w Zespole Obsługi Organizacyjnej Prezydenta. Miał 55 lat.

Ppłk. Zbigniew Dębski

Od dwóch lat był członkiem kapituły Orderu Wojskowego Virtutu Militari. Podporucznik Armii Krajowej o pseudonimie Zbych-Prawdzic. W czasie wojny był dowódcą 7. drużyny 3 kompanii „Szare-Szeregi Junior” batalionu AK „Kiliński”. Za zasługi wojenne odznaczony Virtuti Militari. Miał 88 lat.

Gen. bryg. Kazimierz Gilarski

Dowódca Garnizonu Warszawa. Od 1979 r. związany z Komendą Garnizonu Warszawa, gdzie pełnił funkcję kolejno: dowódcy plutonu, zastępcy dowódcy kompanii wart honorowych, pomocnika szefa wydziału ds. uroczystości i imprez wojskowych, starszego oficera wydziału operacyjnego oraz szefa tego wydziału zastępcą komendanta garnizonu. Cztery lata temu został dowódcą Garnizonu Warszawa. Jest współautorem nowej wersji „Ceremoniału Wojskowego”. Uhonorowany m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi. Osierocił dwoje dzieci. (Miał 65 lat.)

Gen. bryg. Stanisław Nałęcz-Komornicki

kanclerz Orderu Wojennego Virtuti Militari. W czasie wojny działał w WZW, a następnie AK (pseudonim Nałęcz). W czasie Powstania Warszawskiego walczył w Zgrupowaniu Róg, w rejonie Starego Miasta, Powiśla i Czerniakowa. Pod koniec wojny został oficerem Ludowego Wojska Polskiego. Represjonowany w latach powojennych. Mianowany generałem brygady w stanie spoczynku. Autor kilkunastu książek o tematyce wojskowej i wojennej, w tym pamiętnika z Powstania Warszawskiego: „Na barykadach Warszawy”. Miał 86 lat.

Gen. Bronisław Kwiatkowski

Dowódca Operacyjnych Sił Zbrojnych. Służył na stanowiskach dowódczych w jednostkach w Żaganiu, Krakowie, Warszawie, Bydgoszczy. W 1995 r. został dowódcą Polskiego Kontyngentu  Wojskowego Sił Pokojowych ONZ w Syrii. W latach 2003-2004 był zastępcą dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku, a w latach 2006 i 2007 – jej dowódcą. W 2005 r. był szefem szkolenia Nowej Armii Irackiej, w ramach Misji Szkoleniowej NATO w Bagdadzie. W 2007 r. powołano go na Dowódcę Operacyjnych Sił Zbrojnych. Miał 60 lat.

Gen. dywizji Włodzimierz Potasiński

od dwóch i pół roku był Dowódcą Sił Specjalnych –elity Wojska Polskiego. Urodził się w Czeladzi. Był absolwentem uczelni wojskowych w Polsce i w USA, a także kursów w natowskiej szkole w bawarskim Oberammergau. Dowodził m.in. polskim kontyngentem wojskowym w Syrii. Był zastępcą dowódcy polskiego kontyngentu w Iraku. Ceniony za otwartość, życzliwość oraz skromność i przystępność. Znany był z zamiłowania do biegów długodystansowych, brał udział w maratonach. Miał niespełna 54 lata.

Edward Duchnowski

Sekretarz generalny Zarządu Głównego Związku Sybiraków w Polsce. – Walczył o zadośćuczynienie dla żyjących jeszcze 38 tysięcy Polaków wywiezionych na Wschód. Sam w latach 1940-1946 przeżył sześć trudnych lat na „nieludzkiej ziemi”.

Edward Duchnowski był jednym z najaktywniejszych działaczy Związku Sybiraków – polskiej organizacji grupującej byłych zesłańców. Angażował się w przygotowania Roku Sybiraka, który obchodzono w 1994 roku. Przebiegał on pod hasłem „Pamięć zmarłym, żyjącym pojednanie”. Był jednym, z redaktorów wydawanego we Wrocławiu „Zesłańca” – kwartalnika Rady Naukowej Zarządu Głównego Związku Sybiraków.

Edward Wojtas

poseł PSL. Od 1976 r. nieprzerwanie związany z ruchem ludowym. Do 1989 r. działał w lubelskim ZSL, będąc m.in. jego sekretarzem (1985-89), a od 1990 r. był aktywnym działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Jego właściwa kariera polityczna rozpoczęła się jednak w połowie lat 90., kiedy został wicedyrektorem wydziału zdrowia w lubelskim urzędzie wojewódzkim, a potem dyrektorem generalnym tego urzędu. W latach 1998-2007 pełnił funkcję radnego sejmiku województwa lubelskiego, a w latach 2005-2006 był marszałkiem tego urzędu. Od 2005 roku prezes zarządu wojewódzkiego PSL, posłem został dwa lata później. Kandydował również do Parlamentu Europejskiego, jednak bez powodzenia. Urodził się w Wólce Modrzejowej, w gminie Rzeczniów, 55 lat temu. Ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Należał do Bractwa Miłosierdzia im. św. Brata Alberta. Żonaty od 30 lat, osierocił dwie córki.

Ewa Bąkowska

przedstawicielka stowarzyszenia Rodzin Katyńskich w Krakowie. Była wnuczką gen. bryg. Mieczysława Smorawińskiego zamordowanego w Katyniu. 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, prezydent Lech Kaczyński awansował Smorawińskiego na stopień generała dywizji. Ewa Bąkowska należała do  Federacji Rodzin Katyńskich w Krakowie,  była kustoszem, Kierownikiem Oddziału Informacji Naukowej i Katalogów Biblioteki Jagiellońskiej.

Gabriela Zych

prezes kaliskiego Stowarzyszenia Rodzina Katyńska. Jej teść Stefan Kazimierz Zych, kapitan rezerwy, ostatni list przysłał z Kozielska. Całe życie i energię, jak wspominają Kaliszanie, poświęciła zachowaniu pamięci o Katyniu. Miała 70 lat.

Grażyna Gęsicka

posłanka PiS. Kiedy 3 miesiące temu została szefową klubu PiS, jej 10-letni wnuk Mateusz zmartwił sie: „to teraz będę widywał babcię jeszcze rzadziej?”. Mówiła, że jest z wnuka bez porównania bardziej dumna, niż ze wszystkich politycznych nominacji i zaszczytów. Na kolejne spotkanie z ukochaną babcią Mateusz będzie musiał teraz zaczekać, aż sam kiedyś przejdzie na drugą stronę śmierci. Była rzadkim okazem wśród polityków: jej kompetencje szanowali nawet polityczni wrogowie (poza posłem Palikotem) i media od Gazety Wyborczej po Radio Maryja. Może dlatego, że nie wdawała się w polityczne pyskówki, tylko robiła swoje. Gdy była ministrem rozwoju regionalnego w rządzie PiS, dzięki niej Polska zwiększyła wykorzystanie środków unijnych z 4 do 70 proc.! Do tego miała sensowne poglądy na kwestie etyczne, ważne dla chrześcijan, chciała np. zakazu in vitro. Koledzy plotkowali, że za 5 lat PiS właśnie ją wystawi w wyborach prezydenckich. Miałaby szanse, bo jak mało kto, nie miała elektoratu negatywnego.

Grzegorz Dolniak

Poseł PO, przedsiębiorca, od zawsze związany z Będzinem. Studiował na Akademii Ekonomicznej w Katowicach, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Barbarę. Działał aktywnie w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów i uczelnianym AZS-ie. Reprezentował uczelnię na Akademickich Mistrzostwach Polski w siatkówce. Sport pozostał jego pasją także wtedy, gdy był już politykiem, i wypełniał mu, nieliczne, wolne chwile. Lubił też prace w ogrodzie i czytanie książek. Jako świeżo upieczony magister pracował w fabryce obrabiarek, następnie założył własną firmę zajmującą się usługami motoryzacyjnymi i ochroną mienia. Zatrudniał w niej wielu niepełnosprawnych. Posłem był od 2001 r. Ostatnio sprawował funkcję wiceprzewodniczącego klubu parlamentarnego PO. Był też wiceprzewodniczącym zarządu tej partii w województwie śląskim i szefem jej sztabu wyborczego do Parlamentu Europejskiego. W chwili śmierci miał 50 lat. Osierocił córkę Patrycję

Izabela Jaruga-Nowacka

posłanka Lewicy, była przewodnicząca Unii Pracy, wicepremier w rządzie Marka Belki. Z wykształcenia była etnografem. Swoją działalność publiczną związała głównie z kwestiami dotyczącymi kobiet, zaczynając już w połowie lat 80. w Lidze Kobiet Polskich. W 1993 roku rozpoczęła działalność w polskim parlamencie, wygrywając wybory do Sejmu z listy UP. Z partią, której była przewodniczącą, rozstała się w 2005 roku, zakładając Unię Lewicy, z której wystąpiła po liku miesiącach. Do parlamentu w tym samym roku dostała się z listy SLD. Dała się poznać przede wszystkim jako osoba aktywnie walcząca o równouprawnienie kobiet i mężczyzn, ale też o liberalizację ustawy o planowaniu rodziny i przerywaniu ciąży, włączała się w marsze i manifestacje osób działających na rzecz promowania związków homoseksualnych, była zwolenniczką radykalnej separacji sfery publicznej i religijnej, tzw. neutralności światopoglądowej państwa. Była żoną Jerzego, matką Barbary i Katarzyny, w sierpniu skończyłaby 60 lat.

Izabela Tomaszewska

Dyrektor protokołu w Kancelarii Prezydenta RP od 2006 r. Wcześniej pracowała w Biurze Prasowym Lecha Kaczyńskiego, gdy był prezydentem Warszawy. W Kancelarii Prezydenta została najbliższym współpracownikiem Marii Kaczyńskiej, której pomagała w organizowaniu konferencji, wywiadów oraz akcji społecznych. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego. Miała 55 lat.

Janina Fetlińska,Senator i członek rady politycznej PiS.

Urodziła się 14 czerwca 1952 roku w Tuligłowach. Ukończyła Wydział Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie oraz Podyplomowe Studium Ekonomiki Zdrowia na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Warszawskiego. Opublikowała kilkadziesiąt artykułów naukowych z zakresu pielęgniarstwa, promocji zdrowia i zdrowia publicznego. Była członkiem towarzystw naukowych i społecznych, m.in. Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Tworzyła i była pierwszym prezesem Kolegium Pielęgniarek i Położnych Środowiskowych Rodzinnych w Polsce oraz Obywatelskiej Koalicji „Tytoń albo Zdrowie”. Działała w PCK i Polskim Stowarzyszeniu Medycyny Społecznej.
Senator VI i VII kadencji z okręgu płocko-ciechanowskiego. Była zastępcą przewodniczącego senackiej komisji zdrowia, a także członkiem komisji nauki, edukacji i sportu oraz komisji spraw emigracji i łączności z Polakami za granicą.
Na swojej stronie internetowej pisała o sobie: „Mój zawód – pielęgniarstwo – nauczył mnie patrzeć na drugiego człowieka jak na osobę, której zawsze powinnam udzielić pomocy w potrzebie”.

Janusz Krupski

kierownik Urzędu ds. Kombatantów. Ten bardzo odważny człowiek osierocił córkę i sześciu synów. Najstarszy skończył studia i już się wyprowadził, najmłodsze dzieci są nastolatkami. Odwagę wykazał, gdy w latach 70. XX wieku, jako student historii w Lublinie, otwarcie występował przeciw komunizmowi. W 1977 r. z kilkoma podobnymi mu zapaleńcami stworzył podziemne pismo „Spotkania”. Drukowali go na powielaczach. W razie wpadki „władza robotnicza” wsadziłaby ich na kilka lat za kraty. W stanie wojennym ukrywał się, później był internowany. A w 1983 r. grupa znanego mordercy kpt Grzegorza Piotrowskiego z SB zorganizowała na niego zamach. Esbecy w biały dzień porwali Janusza z ulicy przed Pałacem Kultury w Warszawie i wepchnęli do dużego fiata. Wywieźli go do Puszczy Kampinoskiej i oblali fenolem. Żrący płyn poparzył Janusza, ale go nie zabił. Jego żona Joanna jest szefową Związku Dużych Rodzin 3 Plus. Mieszkał w Grodzisku Mazowieckim. W przeszłości był zastępcą prezesa IPN.

Janusz Zakrzeński

aktor teatralny i telewizyjny. Grał w teatrach warszawskich – Narodowym, Nowym, Polskim oraz w teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Najbardziej znany z ról filmowych – Benedykta Korczyńskiego w „Nad Niemnem”, Józefa Piłsudskiego w filmie „Polonia Restituta”. Do końca życia  podczas uroczystości państwowych, historycznych wcielał się w rolę Marszałka Piłsudskiego. Dwukrotnie nagrodzony przez Światowy Zjazd Sybiraków tytułem „Ambasador Sybiraków”. Jego stosunek do innych ludzi i świata chyba najlepiej oddają jego własne słowa: „Nigdy niczego od życia nie żądałem. Przyjmowałem to, co dawał los. Człowiekowi nic się nie należy... Gdy byłem ministrantem, do pamiętnika wpisał mi się mądry ksiądz. Pisał tak: trzeba „być zawsze z Bogiem, nie żądać dla siebie za wiele od życia, czynić najwięcej dobra dokoła” („Benedykt patrzy w oczy”, GN 2007).

Jerzy Szmajdziński

wicemarszałek Sejmu, poseł Lewicy, były minister obrony narodowej i były wiceprzewodniczący Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Miał startować w tegorocznych wyborach prezydenckich jako kandydat Lewicy. Z wykształcenia ekonomista. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej od 1973 roku aż do jej rozwiązania w 1990 r., w tym od 1986 roku zasiadał w Komitecie Centralnym. Od początku był jednym z liderów Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej (SdRP), powstałej na gruzach PZPR, a następnie Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Uchodził za głównego specjalistę lewicy w spawach wojskowości. To pod jego kierownictwem powstał projekt ustawy zakładającej cywilną i demokratyczną kontrolę nad armią. Dzień przed śmiercią obchodził swoje 58 urodziny, był żonaty z Małgorzatą, osierocił dwoje dzieci, Agnieszkę i Andrzeja.

Joanna Agacka-Indecka

Łódzka adwokat, była prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej.

Urodziła się 18 grudnia 1964 w Łodzi. W 1988 r. ukończyła prawo na Uniwersytecie Łódzkim. Potem była pracownikiem naukowym tego uniwersytetu.

W latach 1992-93 pracowała w kancelariach adwokackich w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, Public Defender Office (Biurze Obrońców z Urzędu) oraz Instytucie Prawa Karnego Międzynarodowego. Od 1996 roku pracowała jako adwokat.

W latach 2003-04 ukończyła na Akademii Prawa Europejskiego w Trewirze szkolenie pełnomocnika Międzynarodowego Trybunału Karnego. Uczestniczyła w przygotowywaniu projektu zmian Prawa o adwokaturze przez Zespół NRA oraz w Komisji przygotowującej Nadzwyczajny Zjazd Adwokatury. Od 2003 r. uczestniczyła w pracach parlamentarnych – najpierw jako ekspert, później jako przedstawiciel samorządu.

W 2004 r. Krajowy Zjazd Adwokatury wybrał ją na wiceprezesa Naczelnej Rady Adwokackiej, a w 2007 r. na kolejnym zjeździe została prezesem NRA. Była wymieniana jako kandydat na sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Osierociła nastoletnią córkę.

Jolanta Szymanek-Deresz

posłanka Lewicy, wcześniej m.in. szefowa Kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Pochodziła z rodziny prawniczej (ojciec był sędzią Sądu Najwyższego), sama też ukończyła studia w tym kierunku. Praca u boku prezydenta Kwaśniewskiego uczyniła ją osobą na tyle znaną, że zdobyła bez problemu mandat poselski. Miała opinię polityka świetnie radzącego sobie w dyskusjach i sporach, które zawsze prowadziła stanowczo, ale też z kulturą. Oprócz polityki pochłaniał ją sport, a konkretnie tenis, w którym była niedościgniona wśród parlamentarzystów, w rozgrywkach pokonała m.in. Jerzego Szmajdzińskiego. Wygrywała dwukrotnie rankingi „Polityki” i „Wprost” – w pierwszym wygrała jako najlepszy z 12 posłów, w drugim jako najlepiej ubrana posłanka Przed wylotem do Smoleńska na lotnisko odprowadził ją mąż Paweł, osierociła córkę Katarzynę, w lipcu skończyłaby 56 lat.

Katarzyna Doraczyńska

pracowała w Kancelarii Prezydenta RP.  Od niedawna była zastępcą Dyrektora Gabinetu Szefa Kancelarii Prezydenta RP. Miała 32 lata. W rządzie k. Marcinkiewicza była doradcą ds. mediów, a potem rzecznikiem prasowym w ministerstwie Sportu. Przygotowywała polską aplikację i z sukcesem promowała ideę Organizacji Mistrzostw Europy EURO 2012.  Miała męża i niespełna 3-letnią córeczkę Hanię.

Katarzyna Piskorska

Ur. 2.03.1937 ceniona rzeźbiarka, członek warszawskiej Rodziny Katyńskiej. Do Katynia leciała na grób ojca – Tomasza Henryka Piskorskiego, prawnika i wieloletniego działacza Związku Harcerstwa Polskiego, który zginął w Charkowie.

Przy ulicy Powsińskiej w Warszawie w wilii, będącej w czasie powstania warszawskiego siedzibą powstańców prowadziła prywatną galerię sztuki.

Ks. Andrzej Krzysztof Kwaśnik

Kapelan Federacji Rodzin Katyńskich, kapelanStołecznej Policji i Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939, proboszcz parafii św. Tadeusza Apostoła na warszawskiej Sadybie, wicedziekan dekanatu wilanowskiego, kanonik. Ur. 10 listopada 1956 r. w Warszawie,w ubiegłym roku obchodził 25-lecie pracy duszpasterskiej. Wcześniej pracował m.in. w Warce, Pruszkowie, a także w Starej Iwicznej, gdzie wprowadził tradycję otwarcia sezonu motocyklowego. Co roku wspólnie uczestniczą w nim motocykliści i policjanci.

Leszek Deptuła

poseł PSL. Weterynarz, samorządowiec, poseł. Urodzony w Żaganiu, w latach 1978-2002 pracował w lecznicy dla zwierząt w Wadowicach Dolnych. Działał w samorządzie zawodowym jako członek zarządu Małopolskiej, a następnie Podkarpackiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej. Zasiadał w Krajowym Sądzie Lekarsko-Weterynaryjnym w Warszawie. W latach 2002-2006 sprawował funkcję marszałka województwa podkarpackiego. W sejmiku województwa był do 2007 r., kiedy otrzymał mandat poselski z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego. W 2009 r. bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego. Żonaty, miał dwóch synów. Każdą wolną chwilę starał się spędzać z rodziną na łonie natury. Bardzo lubił podróże, interesowała go kultura i obyczaje innych narodów. Najchętniej jednak wypoczywał na działce, gdzie wśród wielu roślin najważniejsze miejsce zajmowała jego ulubiona dziewanna, o której mówił, że jest uosobieniem i symbolem piękna. W chwili śmierci miał 57 lat.

Leszek Solski

członek fundacji Golgota Wschodu. Jego ojciec, kpt. Kazimierz Solski, kawalerzysta i sportowiec zginął w Katyniu w 1940 r.

Mariusz Handzlik

podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP. Z wykształcenia był socjologiem. Na początku lat 90. doradca rządowy w sprawie polityki zagranicznej, a od 1994 do 2000 roku radca polityczno-wojskowy w Ambasadzie Polski w Waszyngtonie, później radca w stałym Przedstawicielstwie RP przy ONZ w Nowym Jorku. Z Kancelarią Prezydenta związał się w 2006 roku, został wtedy szefem Biura Spraw Zagranicznych. W 2008 roku został podsekretarzem stanu ds. międzynarodowych. Kiedy w 2009 roku Instytut Pamięci Narodowej ujawnił, że Handzlik został zarejestrowany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa PRL, zaprzeczył, przyznając jedynie, że podpisał dokument zobowiązujący go do spotkania z oficerem SB. Wystąpił również o autolustrację do sądu, który w rezultacie uznał go za pokrzywdzonego, oczyszczając jednocześnie z zarzutu tajnej współpracy. Sekretarz Obrony USA w 2000 roku odznaczył go Medalem za Wybitną Służbę Publiczną. Osierocił Julię, Iwonę i Jana. Za dwa miesiące miał obchodzić 45 urodziny.

Mariusz Kazana

Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego. Pochodzi z Bydgoszczy. Zawodowy dyplomata ze specjalnością stosunków z Francją. Pracował m.in. w Departamencie Europy, Ambasadzie RP w Paryżu. W 2006 roku został mianowany dyrektorem generalnym MSZ. Był odpowiedzialny za wszystkie decyzje dotyczące struktury wewnętrznej ministerstwa. W lutym 2008 r. został dyrektorem Protokołu Dyplomatycznego. Miał 50 lat.

Paweł Wypych

Sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta. Cieszył się opinią człowieka pracowitego i uczciwego. Instruktor harcerski, harcmistrz ZHR. Ukończył studia w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji oraz na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1990 do 2003 r. pełnił mandat radnego warszawskich dzielnic. W latach 1996-99 był asystentem w Zakładzie Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, następnie dyrektorem Warszawskiego Centrum Pomocy Rodzinie, a od 2002 r. dyrektorem Biura Polityki Społecznej Urzędu m. st. Warszawy. Jako wiceminister pracy w latach 2005-2006 zajmował się problemami osób niepełnosprawnych. Odszedł z resortu, gdy objęła go Samoobrona. W 2007 r. pełnił funkcję podsekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, odpowiadając za nadzór nad ZUS. Był też prezesem ZUS. Po odwołaniu przez premiera Tuska został doradcą prezydenta. Narzekał, że trochę się nudzi w Kancelarii.

Miał 42 lata. Żonaty, osierocił dwoje dzieci.

Piotr Nurowski

Był jedenastym w historii prezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Pełnił tę funkcję od 2005 r. Urodził się 20 czerwca 1945 r. w Sandomierzu. Prawnik, działacz PZPR, W latach 1973-1980 był prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W latach 80. pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i dyplomacji. Od 1992 r. wraz ze Zbigniewem Solorzem tworzył telewizję Polsat.

Prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego miał w czasie rocznicowych uroczystości złożyć wieniec od Polskiej Rodziny Olimpijskiej na grobach olimpijczyków zamordowanych w Katyniu.

Przemysław Gosiewski

poseł PiS. To osoba o tak gigantycznych możliwościach organizacyjnych i tak pracowita, że innej takiej nie znam – mówił o nim jego poprzednik na stanowisku szefa klubu PiS, Marek Kuchciński. Urodzony w Słupsku polityk, w 1984 roku wstąpił do Niezależnego Stowarzyszenia Studentów Uniwersytetu Gdańskiego. Już po roku został szefem NZS. Na uczelni zetknął się po raz pierwszy z Lechem Kaczyńskim i odtąd jego życie nierozerwalnie związało się z braćmi Kaczyńskimi. Brał udział w zakładaniu Porozumienia Centrum. Jedna z najbardziej zaufanych osób Jarosława Kaczyńskiego, przewodniczący stałego komitetu Rady Ministrów w jego rządzie, a od maja do listopada 2007 roku także wicepremier.  Zasłynął wsparciem przystosowania stacji Włoszczowa Północ do obsługi pociągów pasażerskich. Zasłużył się jednak także w pracy nad projektami ustaw, m.in. o dostępie do zawodów prawniczych, o kredycie konsumenckim, czy przepisów antykorupcyjnych do ustaw samorządowych. Dwukrotnie żonaty, osierocił troje dzieci. Miał 46 lat.

Sebastian Karpiniuk

poseł PO. Zasłynął jako członek komisji śledczej ds. nacisków, a przez kilka miesięcy także jej szef. Wcześniej dał się poznać w walce o ostry kształt ustawy lustracyjnej. – Powiedziałem, że Polacy mają wiedzieć, kogo mijają na ulicy. Nie wszystkim się to podobało – mówił na łamach „Rzeczpospolitej”. Wielokrotnie wypowiadał się też na temat zniesienia immunitetów poselskich i popierał zakaz kandydowania przez osoby skazane. Z wykształcenia prawnik, karierę polityczną zaczynał w Kongresie Liberalno-Demokratycznym, następnie działał w Unii Wolności. W Platformie był od jej powstania w 2001 r. Mocno związany z rodzinnym Kołobrzegiem, w latach 2004-2005 pełnił funkcję zastępcy prezydenta tego miasta. Prywatnie kibicował koszykarskiej drużynie Kotwica Kołobrzeg. Żartował, że po odejściu z wielkiej polityki chciałby zostać prezydentem Kołobrzegu. Kawaler, miał 38 lat.

Stanisław Jerzy Komorowski

Wiceminister obrony narodowej. Był doktorem nauk fizycznych, pracownikiem naukowym w Instytucie Chemii Fizycznej PAN. W latach 90. pracował jako naczelnik wydziału i wicedyrektor Biura Kadr MSZ, dyrektor Departamentu Europy MSZ. Był ambasadorem RP w Hadze, a następnie w Londynie. W roku 2002 został mianowany na stopień Ambasadora Tytularnego Służby Zagranicznej. W latach 2004-2005 był dyrektorem Departamentu Azji i Pacyfiku w MSZ, następnie był podsekretarzem stanu w MSZ i pracownikiem Departamentu Azji i Pacyfiku Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Miał 57 lat.

Stanisław Mikke

wiceprzewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Adwokat, publicysta, redaktor naczelny pisma adwokatury polskiej „Palestry”, członek Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. Był sędzią Trybunału Stanu z rekomendacji AWS. Brał udział w pracach ekshumacyjnych w Katyniu, Miednoje i Charkowie. Autor wielu artykułów o tematyce prawno-historycznej oraz książki o pracach w miejscach Zbrodni Katyńskiej. Miał 63 lata.

Stanisław Zając

senator RP. Należał do PiS, zasiadał w Radzie Politycznej tej partii.  W 1971 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim,  odbył aplikacje sędziowską i adwokacką, bronił działaczy opozycyjnych w licznych procesach politycznych. W 1993 r. założył własną Kancelarię Adwokacką w Jaśle. W latach 1992-2005 należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, pełnił funkcję wiceprezesa, a następnie prezesa Zarządu Głównego. Był także przewodniczącym Rady Naczelnej ZChN. W latach 2002-2005 sprawował mandat radnego Sejmiku Województwa Podkarpackiego. W latach 1991–1993, 1997–2001 i 2005–2008 był posłem na Sejm RP I, III, V i VI kadencji.  W Sejmie III kadencji pełnił funkcję wicemarszałka.  W Senacie VII kadencji reprezentował Okręg wyborczy Krosno. Mandat uzyskał w wyborach uzupełniających przeprowadzonych w 2008 r. Pozostawił żonę i dwoje dzieci.  Miał 61 lat.

Stefan Melak, ps. Jan Ostrogski

działacz Solidarności. W drugim obiegu wydawał książki o tematyce katyńskiej. Z jego inspiracji, w 1991 r. w Charkowie i Miednoje ustawiono krzyże upamiętniające Polaków pomordowanych przez NKWD w 1940 r. W 1979, razem z ks. Wacławem Karłowiczem, kapelanem Powstania Warszawskiego, powołał do życia Konspiracyjny Komitet Katyński. W nocy, 31 lipca 1981r., Stefan Melak kierował słynną akcją ustawiania pierwszego w Polsce „Pomnika Katyńskiego”. W Dolince Katyńskiej warszawskiego Cmentarza Powązkowskiego ustawiono wielki krzyż.  Następnego dnia, krzyż został zdemontowany przez bezpiekę. Odzyskano go i ustawiono ponownie dopiero w wolnej Polsce. Za działalność opozycyjną wielokrotnie zatrzymywany i bity, w stanie wojennym internowany.  Publikował m.in. w „Gazecie Polskiej” i „Naszym Dzienniku”.

Tadeusz Lutoborski
Syn ppor. Adama Lutoborskiego, oficera 46. pułku ułanów, zamordowanego w Katyniu, wieloletni przewodniczący warszawskiej Rodziny Katyńskiej. Ur. 6 czerwca 1926 r. w Warszawie, profesor ekonomii.

Teresa Walewska-Przyjałkowska

Przewodnicząca fundacji „Golgota Wschodu”, pielęgnującej pamięćo mordach dokonanych na Polakach w dawnym Związku Sowieckim.

Była doktorem nauk technicznych, pracownikiem Politechniki Warszawskiej, prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Krzewienia Kultu Św. Andrzeja Boboli. Wcześniej była także sekretarzem ks. prałata Zdzisława Peszkowskiego, zmarłego w 2007 r. kapelana Rodzin Katyńskich.

Do Katynia jechała z obrazem Matki Bożej Kozielskiej, namalowanym przez więźnia – polskiego oficera w obozie w Kozielsku.

Tomasz Merta

 wiceminister kultury. Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, ukończył także podyplomową Szkołę  Nauk Społecznych przy IFiS PAN. Był współautorem licznych programów nauczania i podręczników do wiedzy o społeczeństwie, historii i przedsiębiorczości, a także książek publicystycznych. Funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Generalnego Konserwatora Zabytków pełnił od 2005 roku. Miał 45 lat.

Wiesław Woda

poseł PSL. Jeden z najbardziej doświadczonych parlamentarzystów. Poseł sejmu kontraktowego z ramienia ZSL, od 1997 roku nieprzerwanie w łamach sejmowych jako reprezentant Polskiego Stronnictwa Ludowego. W 2008 roku „Gazeta Krakowska” uznała go za najbardziej aktywnego posła z Małopolski. „Potrafię służyć ludziom” – takie hasło umieścił na swojej stronie internetowej. 

Urodzony w Paleśnicy w powiecie tarnowskim, z wykształcenia inżynier rolnik. Od 1976 roku przez 12 lat zasiadał w Radzie Narodowej miasta Krakowa. W latach 1987-90 pełnił funkcję wiceprezydenta Krakowa, a następnie przez ponad rok – wicewojewody krakowskiego. W 1991-93 był członkiem Trybunału Stanu, a od 1994 do 1997 r. zajmował stanowisko wojewody tarnowskiego. Był także szefem małopolskiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. Jego klubowa koleżanka Ewa Kierzkowska opowiada, że przed świętami został brutalnie pobity: – Prosiłam go, by nie leciał, ale mówił: „nie, musimy tam być”. Był żonaty, miał dwie dorosłe córki. Zginął w wieku 64 lat.

Władysław Stasiak

Szef Kancelarii Prezydenta RP.  Zawsze z delikatnym uśmiechem i pewnym dystansem do swego rozmówcy, powszechnie szanowany, cieszył się dobrą opinią nawet w kręgu przeciwników politycznych. Należał do najlepszych urzędników III Rzeczpospolitej. Pochodził z Wrocławia, kształtował się w duszpasterstwie dominikańskim. Należał do absolwentów pierwszego rocznika Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, którą ukończył  w 1993 roku. Z Lechem Kaczyńskim poznał się w czasie pracy w Najwyższej Izbie Kontroli. Gdy Kaczyński został prezydentem Warszawy w 2002 r., Stasiak został jego zastępcą odpowiedzialnym za bezpieczeństwo. Lech Kaczyński mówił o nim wówczas jako o swoim „szeryfie". Stasiak, który znakomicie znał angielski i francuski przeszedł staż w amerykańskich instytucjach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo oraz we francuskiej Dyrekcji Generalnej Policji Państwowej. Wzorem dla niego był szef nowojorskiej policji Williama Brattona, który radykalnie poprawił bezpieczeństwo w tym mieście. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, został wiceministrem Spraw Wewnętrznych. W sierpniu 2006 roku prezydent Lech Kaczyński powołał go na szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Po dymisji Janusza Kaczmarka w związku z aferą gruntową, Stasiak zastąpił go na fotelu szefa MSWiA. Po przegranych przez PiS wyborach w listopadzie 2007 roku Lech Kaczyński ponownie powołał go na szefa BBN. Natomiast w lipcu 2009, po odejściu Piotra Kownackiego został szefem kancelarii prezydenta. Miał 44 lata.

Wojciech Seweryn

autor Pomnika Ofiar Katyńskich w Chicago, syn polskiego oficera Mieczysława Seweryna, który trafił do obozu w Kozielsku i był jedną z ofiar katyńskich w 1940 roku. Z wykształcenia plastyk, ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych. W sierpniu skończyłby 71 lat.

Zbigniew Wassermann

Jego maksyma życiowa brzmiała: „Uczciwie postępować w każdej sytuacji bez względu na konsekwencje”. Prawnik prokurator, polityk Prawa i Sprawiedliwości, poseł IV, V i VI kadencji. W latach 2005-2007 minister-członek Rady Ministrów, koordynator służb specjalnych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a później w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Urodził się w 1949 roku w Krakowie w rodzinie o tradycjach kolejarskich. Ukończył wydział prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 2001 roku był posłem wybranym z krakowskiej listy Prawa i Sprawiedliwości. Członek Sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych w Sejmie IV kadencji. Wiceprzewodniczący sejmowej komisji do spraw PKN Orlen. W latach 2000-2001 był najbliższym współpracownikiem ówczesnego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego. W latach 90. jako prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie nadzorował śledztwa, dotyczące utrudniania dochodzenia w sprawie śmierci Stanisława Pyjasa. W Prokuraturze Krajowej był odpowiedzialny między innymi, za nadzór nad sprawą gangu pruszkowskiego. Od listopada 2009 zasiadał w sejmowej komisji śledczej ds. tzw. afery hazardowej.

Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia Polskich Prawników Katolickich w Krakowie. Autor wielu publikacji prasowych, dotyczących problematyki przestępczości nieletnich, prawa do życia, zbrodni komunistycznych i wolności prasy. O sobie mówił: „Marzę o kraju prawa i sprawiedliwości, i tą zasadą kieruję się w swojej pracy”. Lubił grzybobranie, jazdę na rowerze, kajakarstwo i pływanie. Zostawił żonę, troje dorosłych dzieci i wnuki

Zenona Bożena Mamontowicz-Łojek

Prezes Polskiej Fundacji Katyńskiej, współzałożycielka warszawskiej Rodziny Katyńskiej. Była żoną prof. Jerzego Łojka, zmarłego w 1986 r. wybitnego historyka, którego ojciec został zamordowany w Katyniu.

Ur. 22 grudnia 1937 r. w Warszawie, absolwentka szkoły baletowej, była tancerką, choreografem, krytykiem i historykiem baletu, doktorem nauk pedagogicznych. Napisała kilka naukowych i popularnonaukowych książek o historii polskiego baletu, w latach 1971-1974 kierowała baletem łódzkiej operetki.

Andrzej Kremer

Wiceminister spraw zagranicznych. MSZ odpowiadał za politykę wschodnią.  To on właśnie przygotowywał w rozmowach ze stroną rosyjską uroczystości katyńskie, zarówno wyjazd premiera Tuska, jak prezydenta Kaczyńskiego. Jeszcze w czasie wizyty premiera w Katyniu  rozmawiałem z nim w Smoleńsku. Był pełen nadziei na końcowy sukces tych uroczystości, których wizyta prezydenta RP miała być zwieńczeniem. Dlatego do Katynia poleciał po raz drugi. Uchodził za najlepszego prawnika w naszym MSZ. Był człowiekiem spoza świata polityki, profesjonalistą najwyższej klasy, zawodowym dyplomatą i państwowcem.  Pochodził z Krakowa, gdzie ukończył prawo i administracje na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 80. był stypendystą na uniwersytetach w Getyndze i w Salzburgu a od 1989 r. pracownikiem naukowym Katedry Prawa Rzymskiego na Uniwersytecie w Bochum. Z pracą dyplomatyczną związał się w 1991 r. Był konsulem RP w Hamburgu. W 1993 r. obronił doktorat. Od 1995 do 1997 r. był szefem wydziału konsularnego ambasady RP w RFN. W 1998 r. został dyrektorem departamentu konsularnego MSZ. W marcu 2008  r. został wiceministrem spraw zagranicznych i jednym z najbliższych współpracowników min. Radosława Sikorskiego. To on wypracował podstawy programu „Partnerstwo Wschodnie”, mającego zacieśnić stosunki między Unią Europejską a jej wschodnimi sąsiadami. Biegle władał językiem niemieckim, włoskim i rosyjskim. Pracował nad habilitacją na temat „Piotr Rozjusz jako przykład renesansowego romanisty”. Miał 49 lat.

Arkadiusz Rybicki

Poseł PO. Pochodził z Gdyni. Dla znajomych „Aram”, jeden z założycieli w 1979 r. Ruchu Młodej Polski, środowiska nawiązującego do tradycji narodowych i konserwatywnych. Z wykształcenia historyk. Był redaktorem i wydawcą podziemnego czasopisma „Bratniak”. W Sierpniu 80 r. to właśnie on wymalował sławną tablicę z 21 postulatami strajkowymi, którą przechował w stanie wojennym. Dzisiaj wpisana jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W najtrudniejszych chwilach lat 80. pomagał Lechowi Wałęsie, którego był nieformalnym sekretarzem. Współredagował jego książki. Gdy Wałęsa został prezydentem RP, Rybicki został ministrem w Kancelarii Prezydenta RP. Szybko jednak popadł w konflikt z Mieczysławem Wachowskim i musiał odejść.  W latach 90 szefował Nadbałtyckiemu Centrum Kultury. Z listy PO dwukrotnie zdobył mandat poselski. Wraz z żoną Małgorzatą założyli stowarzyszenie pomocy dzieciom autystycznym, gdyż mają syna zmagającego się z tą chorobą. Jego córka jest śpiewaczką operową. Miał 57 lat.

Janusz Kochanowski

rzecznik praw obywatelskich. 18 kwietnia, miał obchodzić 70. urodziny. Nie doczekał ich, bo leciał oddać hołd polskim oficerom z Katynia.Pochodził z Częstochowy. Miał żonę i dwoje dorosłych dzieci. Był członkiem pierwszej „Solidarności” od 1980 r., wykładowcą prawa, prezesem fundacji Ius et Lex, która wspiera naukowe inicjatywy dotyczące polskiego prawa. Już jako Rzecznik Praw Obywatelskich ustanowił nagrodę im. Pawła Włodkowica, którą przyznawał za obronę podstawowych wartości i prawd, nawet wbrew zdaniu większości. Otrzymał ją m.in. sędzia Sądu Najwyższego USA Antonin Scalia, który ostro zwalcza karkołomne, oparte na lewicowej ideologii interpretacje prawa. Są one dziś modne nie tylko wśród sędziów Zachodu, ale coraz cześciej też Polski. Wręczył też tą nagrodę Annie Walentynowicz. Janusz Kochanowski wiele mówił o swoim przywiązaniu do rodziny. Miesiąc temu zdążył jeszcze miażdżąco skrytykować uderzający w rodziny, rządowy projekt nowelizacji ustawy o przemocy w rodzinie. „Cała ustawa jest napisana tak niedbale, że chciałoby się poznać jej autorów” - napisał.

Krzysztof Putra

wicemarszałek Sejmu. Osierocił ośmioro dzieci: sześciu synów i dwie córki. Mieszkał z żoną i dziećmi w dużym domu o powierzchni 273 metrów. Przeszedł w życiu długą drogę od robotnika Fabryce Przyrządów i Uchwytów w Białymstoku do wicemarszałka Sejmu.

Miał 53 lata. Z wykształcenia był technikiem mechanikiem. W swojej fabryce z czasem został mistrzem na wydziale doświadczalnym. Działał w „Solidarności”. A w wolnej Polsce zajął się polityką. Trwał przy braciach Kaczyńskich nawet wtedy, gdy ich partia Porozumienie Centrum wegetowała i zdawało się, że lada chwila zatonie. Doczekał jednak wraz z nimi odwrócenia losów: został politykiem PiS, posłem, wicemarszałkiem Senatu, a na koniec Sejmu. Jarosław Kaczyński mówił kiedyś, że nigdy się na Krzysztofie Putrze nie zawiódł, ufał mu i jako politykowi, i jako koledze. W oczy rzucały się niezwykle bujne wąsy Krzysztofa Putry. W 2007 r. obiecał, że jeśli PiS wygra wybory do sejmiku województwa podlaskiego, swoje sumiaste wąsy zgoli. Obietnicy dotrzymał. Wąsy jednak wkrótce odrosły.

Maciej Płażyński

Prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. Gdy przyszła niedawna fala represji na działaczy Związku Polaków na Białorusi natychmiast pojechał do Grodna, aby służyć im swoją pomocą. Wcześniej sam wielokrotnie jeździł na Wschód z konwojami polskich książek, pomocy szkolnych, a także darami charytatywnymi. Był jednym z nielicznych polityków, którzy dla zasad gotowi byli zrezygnować z posad. Współtworzył Platformę Obywatelską, ale gdy zorientował się, że realizacja tego projektu politycznego odbiega od jego wyobrażeń, odsunął się w 2003 r. na bok i zrezygnował z funkcji wiceprezesa Platformy. Był gorącym zwolennikiem wspólnych rządów Platformy i PiS, ale nie znalazł zrozumienia w żadnej z tych partii. Przez ostatnie kilka lat trwał samotnie na scenie politycznej – najpierw jako senator, a później niezrzeszony poseł PiS, siadający w ostatnim rzędzie ław sejmowym. Był świetnym marszałkiem Sejmu w latach 1997-2001, a wcześniej sprawnym wojewodą gdańskim. Do polityki trafił, jako działacz opozycji. Jako student prawa na Uniwersytecie Gdańskim związał się ze środowiskiem Aleksandra Halla, lidera Ruchu Młodej Polski. Później zakładał Niezależne Zrzeszenie Studentów.  Jesienią 1981 roku kierował strajkiem okupacyjnym na Uniwersytecie Gdańskim.  W latach 80. współpracował z Donaldem Tuskiem. Bardziej miał naturę społecznika, aniżeli działacza politycznego, dlatego znakomicie odnalazł się w pracy „Wspólnoty Polskiej”, którą kierował od 2008 r. Pozostawił żonę i trzech synów. Miał 52 lata.

Sławomir Skrzypek

Prezes Narodowego Banku Polskiego. Pochodził z Katowic. Jak na bankowca, miał nietypowy życiorys. W czasie studiów na Politechnice Gliwickiej związał się z NZS. W sierpniu 1982 r. został aresztowany i siedział przez kilka miesięcy. Po wyjściu na wolność nie zaprzestał działalności w szeregach podziemnego NZS. W latach 90. pracował w  Najwyższej Izbie Kontroli. Wtedy na czele tej instytucji stał Lech Kaczyński. Ta znajomość zdeterminowała jego karierę i życie. Prezes NIK wysłał go na szkolenie do USA, gdzie uzyskał dyplom MBA Uniwersytetu Wisconsin - La Crosse. Odbył także praktyki w Kongresie Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. Od 2001 r. zajmował się doradztwem finansowym. W latach 2002-2005 , kiedy prezydentem Warszawy był  Lech Kaczyński, Skrzypek został jego zastępcą. Odpowiadał m.in. za politykę finansową, inwestycje i nadzór właścicielski oraz za kontakty z europejskimi bankami. Miał doświadczenie w różnych obszarach sektora finansowego, m.in. od września 2006 r. pełnił obowiązki prezesa zarządu PKO BP.  W styczniu 2007 r. został prezesem Narodowego Banku Polskiego. To m.in. jego decyzje sprawiły, że w czasie kryzysu finansowego złoty utrzymał stabilny kurs. W 2009 r. prestiżowy magazyn „Global Finance” wyróżnił go za trafną prognozę dotyczącą inflacji. Chciał, aby NBP realizował także misję edukacyjną. Z jego inicjatywy powstały serie kolekcjonerskich monet i medali z wizerunkami narodowych bohaterów. Był żonaty, osierocił troje dzieci. Miał 47 lat.

Anna Walentynowicz

Jej zwolnienie z pracy ze Stoczni Gdańskiej w lipcu 1980 r. doprowadziło do strajku solidarnościowego, który zmienił się w wielki bunt przeciwko komunizmowi. Pochodziła z Wołynia. We wrześniu 1939 r. straciła rodziców, a jej brat został przez sowietów wywieziony na Wschód i tam zginął. W 1945 r. trafiła do Gdańska, przez kilka lat pracowała jako pomoc domowa, w fabryce margaryny, w listopadzie 1950 r. trafiła do Stoczni Gdańskiej na stanowisko spawacza. W latach 70. była kolporterką prasy niezależnej, pisywała do podziemnego “Robotnika Wybrzeża”, była jednym z działaczy Wolnych Związków Zawodowych. Po sierpniu 80 r. stała się jednym z najważniejszych symboli „Solidarności”. W 1981 r. SB podjęła próbę jej otrucia. W stanie wojennym internowana i represjonowana. Nie zaprzestała działalności związkowej. Zdecydowana przeciwniczka Okrągłego Stołu. Po 1989 r. przez długi czas zapomniana, wielokrotnie krytykowała Wałęsę. W 2006 r. odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego. Miała 81 lat.

Wojciech Lubiński

Był lekarzem prezydenta i żołnierzem, miał stopień pułkownika i doktora habilitowanego nauk medycznych. Znany był z uśmiechu i poczucia humoru. W grudniu zeszłego roku, kiedy Lech Kaczyński przeziębił się, dr Lubiński żartobliwie tłumaczył dziennikarzom, że prezydent okazał się bardzo niesfornym pacjentem i za szybko wstał z łóżka po poprzedniej infekcji. Przed katastrofą poinformował też dziennikarzy o ciężkim stanie Jadwigi Kaczyńskiej, która, jak się okazało, przeżyła swojego syna.

Śp. Ojciec JÓZEF JONIEC SP

Kochał Parafiadę!
Wierzył głęboko w jej fundamentalne przesłanie - wychowania młodego pokolenia poprzez wiarę, kulturę i sport. Ufał, że promowanie idei parafiadowej, szerokie zaangażowanie i poświęcenie przyniosą konkretne efekty…I z tą swoją wiarą, wielkim entuzjazmem, pasją i zapałem nas zostawił, ale nie opuścił.
O. Józef Joniec urodził się 12 października 1959 r. w Laskowej k/Limanowej. Pierwszą profesję zakonną w Zakonie Pijarów złożył 16 sierpnia 1977 r. przyjmując za patrona św. Krzysztofa. W dniu 18 maja 1985 r., z rąk ks. bp. Władysława Miziołka przyjął święcenia kapłańskie. W bieżącym roku miał obchodzić jubileusz 25-lecia święceń. Po otrzymaniu święceń podjął posługę w Krakowie, Hebdowie i - od 1990 r. - w Warszawie, gdzie był w różnych okresach m.in. duszpasterzem, katechetą, wizytatorem katechetycznym, proboszczem Parafii, rektorem Kolegium, a nade wszystko inicjatorem, współzałożycielem, propagatorem i długoletnim prezesem Stowarzyszenia Parafiada im. św. Józefa Kalasancjusza.

Wykształcenie:
• magister teologii i filozofii (ukończył Instytut Teologiczny XX Misjonarzy i Wydział Filozoficzny Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie)
• W latach 1986-1991 studiował filologię klasyczną na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim
• W latach 1981 – 1992 wyjeżdżał wielokrotnie na stypendia językowe do Austrii, Niemiec, Italii i Francji. Posługiwał się językiem łacińskim, włoskim, niemieckim i francuskim.
Działalność:
• Od 1985 roku systematycznie pracował z dziećmi i młodzieżą wszystkich poziomów nauczania, w tym z młodzieżą akademicką w układzie edukacji formalnej i nieformalnej w różnych ośrodkach na terenie Polski oraz poza granicami.
• Aktywne i systematycznie funkcjonował w sektorze III tj. organizacji pozarządowych w Polsce i poza granicami od 1989 roku
• Inicjator idei PARAFIADY, twórca Ruchu Parafiadowego i współautor pierwszego programu wychowawczo–profilaktycznego przyjętego i realizowanego pod tą nazwą od roku 1988.
• Od roku 1990 dyrektor Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży.
• Od roku 2000 dyrektor Pijarskiego Centrum Edukacyjnego Stanisława Konarskiego
• Kierownik, lider, koordynator licznych programów lokalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych, w tym międzynarodowego projektu pn. ”Sport uczy i łączy wszystkich” zrealizowanego w Europejskim Roku Edukacji poprzez Sport 2004 (EYES, PL 2-25015) oraz międzynarodowego projektu pn. "Ruch rzeźbi umysł, serce i ciało" (od roku 2005 ).

• Współzałożyciel Fundacji Krąg Przyjaciół Dziecka (1991) Stowarzyszenia Parafiada (1992), Katolickiego Stowarzyszenia Sportowego RP (1993). Wiceprezes ds. organizacyjnych KSS RP w latach 1993-2002, prezes Stowarzyszenia Parafiada od 2002 roku.
• Członek Komisji Młodzieżowej w Federation International Catholique d’Education Physique et Sportive w latach 1994 – 2002 (Paryż), członek Rady przy Delegacie Konferencji Episkopatu Polski ds. Sportu (od roku 1997), członek Komisji Polonijnej przy Polskim Komitecie Olimpijskim (od roku 1998), członek Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich w Polsce (od roku 1995), członek Federacji Sportu dla Wszystkich (od roku 1999), członek Forum Społecznego m.st .Warszawy (2005-2008), członek Komisji Fair Play przy Polskim Komitecie Olimpijskim (od 2006 roku).
Wybrane odznaczenia i nagrody:
• "Złota Odznaka Honorowa" PZLA (1995),
• Wszystkie stopnie odznaki "Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej" (1995, 1997, 1998),
• Okolicznościowy medal "IV Wieki Stołeczności Warszawy" (1996/97),
• Pierwsza Nagroda im. St. Walasiewiczówny (TVP Polonia 1996),
• Nagroda TYTAN 1997 w dziedzinie edukacji i sportu,
• "Medal Komisji Edukacji Narodowej" (1998),
• "Złoty Krzyż Zasługi" na wniosek Senatu RP za pomoc Polakom na Wschodzie i realizację programu pn. Międzynarodowa Parafiada Dzieci i Młodzieży (2004),
• Honorowy tytuł "Budowniczy Polskiego Sportu 2006" za opracowanie i realizację zintegrowanego programu edukacji i wychowania poprzez sport,
• Pijarska nagroda "Pietas et Litterae" (2008) za wytrwałe wcielanie w życie idei parafiadowej, za innowacyjną i prowadzoną na szeroką skalę realizację w Polsce i poza jej granicami założeń pedagogiki kalasantyńskiej,
• Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski (2008) z okazji 90 rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości i osiemdziesięciolecia Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego za zaangażowanie w rozwijanie polskiej kultury fizycznej, kultywowanie ciągle aktualnego ideału kalos kagathos - harmonii duszy i ciała, połączenia tężyzny fizycznej z przymiotami moralnymi, z duchem służby i z patriotycznym zaangażowaniem.

Ojciec Józef Joniec był przede wszystkim twórcą programu parafiadowego (1988), który współtworzą trzy elementy: sport, kultura i religia. Dzięki Niemu ruch parafiadowy stał się ważnym ogniwem procesu wychowania w naszym kraju, ale także rozwinął się w wielu krajach europejskich, szczególnie za naszą wschodnią granicą. Był twórcą i organizatorem corocznych Międzynarodowych Parafiad Dzieci i Młodzieży, w których każdego roku brało udział ponad 3 tysiące dzieci i młodzieży, nauczycieli, wychowawców, duszpasterzy, rodziców i wolontariuszy.
Ojciec Józef Joniec był duszpasterzem skromnym i niezwykle pracowitym, który w każdym dniu swojego życia realizował charyzmat Zakonu, służąc dzieciom i młodzieży i zabiegając o ich harmonijny rozwój w wymiarze cielesnym, kulturowym i duchowym.
W ramach programu wychowawczego Parafiady realizo¬wany był z wielkim rozmachem projekt upamiętniający pol¬skich oficerów zamordowanych w Katyniu. Program „Katyń... ocalić od zapomnienia” miał uświadomić młodym Polakom ogrom tej tragedii i bohaterstwo polskich żołnierzy. Jednym z elementów programu było sadzenie dębów upamiętniają¬cych zamordowanych oficerów. Na zaproszenie patronują¬cego programowi Prezydenta RP prof. Lecha Kaczyńskiego leciał samolotem na uroczystość upamiętnienia ofiar zbrodni katyńskiej.
Odszedł do Pana duszpasterz wielkich cnót, wspaniałego serca i wyjątkowej mądrości. Kościół, Zakon Pijarów, polski sport, a przede wszystkim dzieci i młodzież, ponieśli wyjątkową stratę. Utraciliśmy osobę wyjątkową, żarliwego kapłana, wielkiego społecznika i naszego przyjaciela.

Ks. infułat Roman Indrzejczyk

Kapelan prezydenta RP i rektor kaplic prezydenckich, miał 79 lat. Święcenia kapłańskie przyjął w grudniu 1956 r. Pracował w duszpasterstwie w Drwalewie, Grodzisku Mazowieckim, w warszawskich kościołach św. Aleksandra, Nawiedzenia NMP. Przez 20 lat był kapelanem Szpitala Psychiatrycznego w Tworkach i proboszczem tamtejszej parafii św. Edwarda, a przez następnych 18 lat, do przejścia na emeryturę w czerwcu 2004 r. - był proboszczem parafii Dzieciątka Jezus na warszawskim Żoliborzu.

Kapelanem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego został 22 grudnia 2005. "Ten wybór to wielki dla mnie zaszczyt, ale także wielki obowiązek" – mówił wtedy ks. Indrzejczyk.

Ks. Indrzejczyk dwukrotnie był krajowym duszpasterzem służby zdrowia: w latach 1961-1976, a następnie w latach 1989-1994. W latach 1987-1989 był duszpasterzem służby zdrowia w Warszawie.

Od czerwca 1986 r. w parafii Dzieciątka Jezus na warszawskim Żoliborzu zorganizował tzw. Parafialne Studium Religijno-Społeczne, w ramach którego prowadzono wykłady historyczne oraz wieczory poetycko - muzyczne. W l. 1981-89 kolportował pisma podziemne oraz książki wielu wydawnictw podziemnych i emigracyjnych. Jego działalność była surowo kontrolowana przez władze bezpieczeństwa, niejednokrotnie był przesłuchiwany i napominany.

Ks. Indrzejczyk udzielał się także aktywnie w ruchu ekumenicznym i dialogu międzyreligijnym. W jego kościele Dzieciątka Jezus wielokrotnie odbywały się nabożeństwa ekumeniczne, a także spotkania z okazji żydowskiego święta Simchat Tora (Radość Tory), w których uczestniczyli też goście z zagranicy.

Ks. infułat Zdzisław Król

Kapłan archidiecezji warszawskiej, kapelan Warszawskiej Rodziny Katyńskiej 1987-2007, członek Rady Pamięci Walk i Męczeństwa, jeden z najbliższych współpracowników Prymasa Józefa Glempa, miał 75 lat.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 roku. Studiował na KUL, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Od 1967 r. pracownik Kurii Metropolitalnej warszawskiej. W latach 1979–1992 pełnił funkcję kanclerza kurii, również z tego tytułu uczestniczył w komitecie organizacyjnym pielgrzymek Jana Pawła IIdo Polski. Od 1992 r. wikariusz biskupi, sekretarz Rady Kapłańskiej. Był członkiem Rady Biskupiej Archidiecezji Warszawskiej, przewodniczącym Wydziału Charytatywnego Kurii Metropolitalnej i Kolegium Konsulatorów. proboszcz parafii Wszystkich Świętych w Warszawie. Postulator procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki,
 

Ks. ppłk Jan Osiński

Wicekanclerz Kurii Polowej Wojska Polskiego i sekretarz biskupa polowego święcenia kapłańskie przyjął w maju 2001 roku. Był naczelnym kapelanem Straży Ochrony Kolei i kapelanem Komendy Głównej Straży Ochrony Kolei w Warszawie oraz kapelanem 1. Bazy Lotniczej w Warszawie. W 2008 uzyskał na UKSW licencjat kanoniczny w zakresie prawa kanonicznego. Wcześniej specjalizował się w filozofii prawa. Miał 35 lat.

Janina Natusiewicz Mirer

Urodzona 1 stycznia 1940 roku w Brześciu nad Bugiem, zginęła 10 kwietnia 2010 roku o godz. 8.56 w katastrofie samolotu prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego pod Smoleńskiej.

Jako kilkumiesięczne dziecko z Matką wywieziona na "nieludzką ziemię"', którą opuściła za armią Andersa i wyruszyła na tułaczy szlak: przez Bliski Wschód, dotarła do krainy Masajów na pograniczu Kenii i Tanganiki, skąd przez Genuę w 1947 roku wróciła do Polski gdzie zamieszkała z odnalezionym ojcem, Janem w Jaworze.

Maturę zdała w Liceum Sióstr Urszulanek we Wrocławiu w 1958 r.
Dyplom z archeologii na wydziale historii sztuki uzyskała na Uniwersytecie Wrocławskim.
W drugiej połowie lat 60. XXw. rozpoczęła pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków w Pracowni Dokumentacji Naukowo-Historycznej. Każdą pracę wykonywała z ogromnym zaangażowaniem i pasją. Jej największym dokonaniem jest opracowanie pełnej dokumentacji historycznej płótna Panoramy Racławickiej. Wykazała się również wielkim zaangażowaniem w zabezpieczenie resztek ocalałych z pożaru kościoła św. Elżbiety Węgierskiej we Wrocławiu 9 czerwca 1976 r.

Od roku 1980 współpracowała z opozycją demokratyczną, Wielką Solidarnością, a w stanie wojennym z Solidarnością Walczącą.

Propagatorka beatyfikacji księdza Jerzego Popiełuszki,
propagatorka kultu Miłosierdzia Bożego.
Współtwórczyni Fundacji Sztuki Sakralnej imienia Anny Walentynowicz i Szymona Mirera.
Współorganizatorka Seminariów "W trosce o Dom Ojczysty". Współpracowniczka Związku Legionistów z siedzibą na Oleandrach w Krakowie.
Wieloletnia, najbliższa współtowarzyszka Anny Walentynowicz i jej współpracownica.

Podróż do Katynia była ukoronowaniem ich wspólnych działań zmierzających do godnego upamiętnienia ofiar mordu katyńskiego oraz wszystkich tych, którzy zginęli na nieludzkiej ziemi.