Pozwolę sobie zauważyć, że ze sprawiedliwości to i ja i Pan i każdy człowiek zasługujemy wyłącznie na potępienie. Kropka. Bez miłosierdzia wszyscy są bez szans. Bez ofiary Jezusa Chrystusa, który za nas poniósł śmierć, wypełniając nakaz sprawiedliwości, nie byłoby dla nas nadziei.

Z miłosierdzia Bożego został Pan ochrzczony. Jeśli jako dziecko, to zanim był Pan zdolny do jakiegokolwiek aktu woli. Z miłosierdzia Bożego ma Pan odpuszczenie grzechów. Boże Miłosierdzie daje łaskę trwania w dobrym. Nasze zasługi są wtórne, każdy nasz dobry czyn przecież uprzedza Boża łaska.

Problem - w mojej ocenie - polega na tym, że polemizuje Pan z jakimś błędnym rozumieniem miłosierdzia. Nikt nie twierdzi, że pozbawia ono człowieka wolnej woli. Ale też nie wolno zapominać, że Bóg jest Bogiem, nie człowiekiem, i nie przychodzi żeby zatracać. Jego wolą jest zbawienie wszystkich. Najlepszy dowód ma Pan w krzyżu Chrystusa. A jeśli potrzeba Panu świadectwa Kościoła, to przypominam, że o żadnym człowieku, który żył kiedykolwiek, żyje lub żył będzie Kościół nie mówi, że został potępiony. Co do każdego Kościół zachowuje nadzieję zbawienia. Tyle oficjalne nauczanie.

Bóg zna serce człowieka. My nie. On wie, czego człowiek potrzebuje i dlaczego postępuje tak, a nie inaczej, czy odrzuca Jego Miłosierdzie, czy nie. On potrafi na człowieka czekać. To też jest miłosierdzie.

Każdy z nas z Jego cierpliwości korzysta. Nie wypada odmawiać tej cierpliwości współbraciom.

A co do przebaczenia: w naszych, ludzkich relacjach, przebaczenie jest potrzebne przede wszystkim temu, który przebacza. Ofierze. Po pierwsze, zawiera jasne powiedzenie (także SOBIE): stało się zło. Zostałem skrzywdzony. Po drugie: uwalnia od zależności od sprawcy. Pozwala żyć dalej.

I kompletnie nie oznacza to, że mam się zgadzać na ponowne krzywdy, że nie mam prawa domagać się zadośćuczynienia czy ludzkiej sprawiedliwości. To jest szczególnie ważne właśnie wtedy, gdy sprawca nie uznaje swojej winy, bo ma szansę go do tego uznania doprowadzić. Ułaskawienie kogoś, kto nie uznaje swojej winy, jest absurdem. Jest wbrew jego dobru, wbrew i miłosierdziu i sprawiedliwości. One nie są sprzeczne. Ale przebaczenie nie jest ułaskawieniem.

Radosny okrzyk z pierwszej niedzieli adwentu: "Pan naszą sprawiedliwością!"
Oczywiście obrazą Boga jest w sprawiedliwości Bożej widzieć tylko "karzącą rękę Boga".
Sprawiedliwość Boża nie jest w konflikcie z miłosierdziem Jego.
Co to znaczy, że gdyby nie było miłosierdzia, to "każdy zasługuje na potępienie".
Na pewno?
Gdyby nie było miłosierdzia, to zapewne pozostałaby sprawiedliwość Boża. A ona nie tylko za zło karze, ale i za dobro wynagradza.
Więc nie przesadzajmy z tym potępieniem.
Czy po to Bóg stwarza człowieka, aby go z góry czynić godnym potępienia?

"Jeśli przebaczam, to nie domagam się sprawiedliwości". Widzę tu znów przeciwstawienie miłosierdzia contra sprawiedliwość. Sprawiedliwość TO NIE TYLKO KARANIE!!!
Nie bluźnijcie tak Bożej sprawiedliwości, która przecież oznacza dawanie człowiekowi tego dobra, które się mu jakby należało z powodu jego człowieczeństwa, jego dobrych czynów i obietnicom Bożym, którym Bóg jest wierny. I to jest sprawiedliwość, a nie samo karanie, jak w systemie penitencjarnym: karać albo wypuścić. A nagroda za dobro - do niego nie należy! I tak widzimy Bożą sprawiedliwość!
Ja się pytam: gdzie teologia, gdzie teolodzy, że społeczeństwo tego nie rozumie?