Dzielenie polskiego Kościoła

Na progu nowego roku katolicy w Polsce zostali postawieni przed nie lada próbą. Nie, nie kazano im narażać się dla Chrystusa na niezrozumienie lub nawet odrzucenie, albo choćby dokonywać wyrazistego wyboru w sprawach tak fundamentalnych w nauce moralnej Jana Pawła II, jak stosunek do zapłodnienia in vitro, legalizacji związków homoseksualnych czy pełnej prawnej ochrony wszystkich dzieci nienarodzonych. Tutaj wolnoć Tomku: co innego ukochany papież, co innego jego wielbiciele. Zamiast tego katolicy polscy zostali postawieni przed wyborem, do którego Kościoła należą: "łagiewnickiego" czy "toruńskiego"? Konieczność takiego wyboru ogłosił z sanktuarium łagiewnickiego polityk PO Jan Maria Rokita. Alternatywa posła Rokity musiała zaniepokoić każdego, kto wierzy święcie, że Kościół katolicki jest jeden, wszędzie z tym samym credo, sakramentami i hierarchią. Zdążyliśmy się już przyzwyczaić do tego, że o "dzielenie Kościoła" oskarża się gromko Radio Maryja. Cokolwiek by jednak mówić o dwuznacznościach wpisanych od lat w działania o. Tadeusza Rydzyka, nigdy i nigdzie nie poszedł on tak daleko, jak polityk Platformy - szast, prast, już przy pierwszym partyjnym "dniu skupienia", dokonując w obecności swego gospodarza podziału Kościoła na dwa. Przy okazji polityk PO - z doniesienia "Gazety Wyborczej" dowiadujemy się, że będącej "partią chrześcijańską" - z sarmackim rozmachem zamianował goszczącego PO arcybiskupa Dziwisza "przyszłą głową Kościoła katolickiego w Polsce".

Łagiewnicki, czyli lepszy

Problem nie polega jednak wyłącznie na próbie kształtowania szczególnego "Kościoła przyjaznego Platformie". Jeśli ktoś ogłasza się jakimś osobnym katolicyzmem - "katolicyzmem łagiewnickim" - można domniemywać, że wie przynajmniej kim jest, jaka jest tożsamość opisana podanym określeniem. Można się jednak obawiać, że ludzie, którzy poczuli się tymi katolikami wyraźnie lepszymi, "łagiewnickimi", wiedzą wyłącznie, kim nie są lub nie chcą być. Spaja ich przede wszystkim złość na politycznego wroga - na PiS, którego nie udało się zastopować w polityce, więc próbuje się choćby medialnie "ekskomunikować" w Kościele. Byłoby jednak naprawdę dziwne, gdyby biskupi dali swe placet dla takich polityczno-medialnych "ekskomunik".