Już 18. raz...

Od 1986 r., a nawet wcześniej, kolejne Dni są ważnymi wydarzeniami dla całego Kościoła, a nawet dla całego świata. Przypomnijmy pokrótce dzieje tej inicjatywy i przebieg dotychczasowych Dni. 22 października 1978 r., po uroczystej inauguracji pontyfikatu na Placu św. Piotra Jan Paweł II powiedział młodym z całego świata: "Wy jesteście nadzieją świata, nadzieją Kościoła, wy jesteście moją nadzieją". Stwierdzenie to stało się jedną z dewiz posługi pasterskiej Ojca Świętego, którą wcielał w życie podczas późniejszych odwiedzin parafii rzymskich, diecezji i regionów Włoch oraz podróży zagranicznych. Poprzednikiem Światowych Dni Młodzieży było Jubileusz Młodych w Rzymie w Niedzielę Palmową 15 kwietnia 1984 r. w ramach trwającego wówczas Roku Odkupienia, przebiegającego pod hasłem "Otwórzcie drzwi Chrystusowi". Na zakończenie tamtych obchodów Papież wręczył młodym na pamiątkę, ale i jako przesłanie kilkumetrowy drewniany Krzyż Roku Jubileuszowego, który odtąd wędruje z nimi przez kolejne "stacje" Światowych Dni Młodzieży. Wielki sukces tej imprezy, a także ogłoszenie przez ONZ następnego, 1985 roku Międzynarodowym Rokiem Młodzieży sprawiły, że Papież postanowił wprowadzić na stałe coroczne światowe spotkania młodych do kalendarza Kościoła, zawsze w Niedzielę Palmową. Postanowił też, że obchody tego Dnia będą w jednym roku na szczeblu tylko diecezjalnym, a w następnym - w wymiarze ogólnoświatowym, w wybranym przez niego mieście. Wyznał później, że na jego decyzję o ustanowieniu Dni wielki wpływ miała procesja z palmami w Niedzielę Palmową w Rzymie w 1979 r. i widok tysięcy młodych, idących w niej z dużymi palmami w dłoniach, dających w ten sposób świadectwo wyznawanej wiary. I ŚDM odbył się 23 marca 1986 na szczeblu diecezjalnym pod hasłem "Bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia nadziei, która w was jest" (1 P 3,15). II ŚDM (11-12 kwietnia 1987 r.) przebiegał w stolicy Argentyny - Buenos Aires pod hasłem: "Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam" (1 J 4,16). Te pierwsze poza Rzymem obchody centralne zgromadziły prawie 1,8 mln osób z ponad 20 krajów, głównie Ameryki Łacińskiej. III ŚDM wypadał 27 marca 1988 i przebiegał pod hasłem "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2,5) - w diecezjach i parafiach. IV ŚDM w 1989 - pod hasłem "Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem" (J 14,6) - był obchodzony najpierw 19 marca, na szczeblu diecezjalnym, a następnie 19-20 sierpnia w hiszpańskim Santiago de Compostela, gdzie zebrało się blisko pół miliona młodych pątników z całego świata. Również Papież przybył tam jako pielgrzym, idąc ostatnie pół kilometra z laską i w płaszczu z peleryną z naszytymi na nią muszelkami. V ŚDM odbył się 8 kwietnia 1990 r. pod hasłem "Ja jestem krzewem winnym, a wy latoroślami" (J 15,5), a główne uroczystości były w Rzymie i w stolicach biskupich. Po raz pierwszy - publicznie i bez strachu - obchodzono go w wielu krajach, rządzonych jeszcze do niedawna przez komunistów. VI ŚDM w 1991, którego hasło brzmiało "Otrzymaliście ducha przybrania za synów" (Rz 8,15), miał znów podwójny przebieg. 24 marca obchodzono jego część pierwszą - w diecezjach i parafiach a 14-15 sierpnia odbyło się w Częstochowie spotkanie ponad miliona młodych dosłownie z całego świata. Wielką część uczestników stanowili obywatele byłych "demoludów", m.in. ZSRR. Ich masowy udział był najlepszym bodaj uzasadnieniem celowości tego spotkania w Polsce. Tu bowiem było najłatwiej i najtaniej dotrzeć młodym ludziom z Białorusi, Rosji, Ukrainy, krajów nadbałtyckich, a także Węgier, Rumunii, Bułgarii i wielu innych państw "realnego socjalizmu". VII ŚDM, przebiegający pod hasłem "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię" (Mk 16,15), odbył się 12 kwietnia 1992 r. i znów miał charakter lokalny. Dalszy ciąg na następnej stronie