Za stanie na straży
Dr Wanda Błeńska, pomagająca przez 40 lat trędowatym w Afryce, oraz były minister spraw zagranicznych RP prof. Władysław Bartoszewski otrzymali złotą statuetkę Hipolita "za trwanie na straży wzorców moralnych i etycznych oraz za pracę na rzecz potrzebujących w Polsce i zagranicą".
Wcześniej, 6 września, Kapituła poznańskiego Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego wręczyła nagrodę także Prymasowi Polski kard. Józefowi Glempowi. - Każda z wyróżnionych osób jest wierna wartościom narodowym i może być wzorcem godnym naśladowania - mówił przed rozpoczęciem uroczystości były rektor UAM w Poznaniu prof. Stefan Jurga. Dr Wanda Błeńska z Poznania otrzymała złotą statuetkę Hipolita za 40-letnią pracę z ubogimi i trędowatymi mieszkańcami Ugandy. Kapituła przyznająca nagrodę dr Błeńskiej podkreśliła jej szczególny wkład "w przywracaniu godności ludzkiej chorym i najbiedniejszym ludziom Afryki". - Jestem szczęśliwa, że mogłam pomagać tym ludziom. Dzięki Bożej Opatrzności mogłam przynosić im zdrowie i otuchę w ciężkich chwilach ich życia - powiedziała po odebraniu nagrody dr Błeńska. Złota statuetka Hipolita przyznawana jest od trzech lat wybitnym osobistościom kierującym się w swoim życiu uniwersalnymi zasadami moralnymi i etycznymi oraz dbającymi o godność ludzkiej pracy. Dotychczas otrzymali ją m.in. papież Jan Paweł II, kard. Zenon Grocholewski - prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, reżyser filmowy Jerzy Kawalerowicz, pierwszy premier III RP Tadeusz Mazowiecki, kompozytor i dyrygent Krzysztof Penderecki, kompozytor Wojciech Kilar oraz opiekun ubogich i trędowatych w Indiach o. Marian Żelazek. Hipolit Cegielski (1815-1868), polski przemysłowiec, działacz społeczno - kulturalny, w 1850 roku założył warsztat naprawczy, w którym wytwarzał proste narzędzia rolnicze. W 1855 roku zakupił duży warsztat, w nim rozpoczął produkcję maszyn i narzędzi rolniczych. Po II wojnie światowej warsztat przekształcono w Zakłady Przemysłu Metalowego im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu. Cegielski brał czynny udział w życiu społeczno-kulturalnym Wielkopolski. W latach 1848-1850 wydawał "Gazetę Polską" (pierwszy poznański dziennik), a od 1859 roku "Dziennik Poznański". Był posłem do sejmu pruskiego, współzałożycielem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, prezesem Centralnego Towarzystwa Gospodarczego, zwolennikiem "pracy organicznej" i rzecznikiem oporu wobec polityki germanizacyjnej władz pruskich.
