Audiencja środowa: Hymn chwały

Publikujemy cały tekst papieskiej katechezy: 1. Kantyk, którego przed chwilą wysłuchaliśmy, wnosi do Liturgii Nieszporów prostotę i siłę wysławiania chóralnego. Pochodzi on z uroczystej wizji otwierającej Księgę Apokalipsy, która ukazuje swego rodzaju liturgię niebieską, do której także my, pielgrzymujący na razie po ziemi, włączamy się przez nasze uroczystości kościelne. Hymn ten, złożony z kilku wierszy wyjętych z Apokalipsy i połączonych przez funkcję liturgiczną, opiera się na dwóch podstawowych składnikach. Pierwszy, pospiesznie naszkicowany, jest celebracją dzieła Pańskiego: "Tyś stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone" (4, 11). Stworzenie ukazuje bowiem ogromną moc Boga. Jak mówi Księga Mądrości, "z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę" (13,5). Podobnie apostoł Paweł zauważa: "Od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu" (Rz 1,20). Dlatego konieczna jest pieśń chwały, zanoszona do Stwórcy, aby wysławiać Jego chwałę. 2. W tym kontekście warto może przypomnieć, że cesarz Domicjan, za którego panowania powstała Apokalipsa, kazał nazywać się "Dominus et deus noster" i żądał, aby nie zwracano się do niego inaczej, jak tylko w ten sposób (por. Swetoniusz, Domiziano, XIII). Chrześcijanie odmawiali oczywiście zwracania się w tych słowach do istoty ludzkiej, nawet najpotężniejszej i wyrazy swego uwielbienia kierowali jedynie do prawdziwego "Pana i Boga naszego", stworzyciela wszechświata (por. Ap 4, 11) i do Tego, który wraz z Bogiem jest "Pierwszym i Ostatnim" (por. 1,17), zasiadającego z Bogiem swym Ojcem na tronie niebieskim (por. 3, 21): Chrystusa zmarłego i zmartwychwstałego, symbolicznie przedstawionego tutaj jako "stojący baranek", chociaż został "zabity" (5, 6). 3. Oto właśnie drugi, szeroko rozwinięty składnik hymnu, który komentujemy: Chrystus, Baranek złożony w ofierze. Czworo zwierząt i dwudziestu czterech starców zwraca się do Niego w pieśni, która rozpoczyna się pochwalnym wezwaniem: "Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity" (5, 9). W centrum wysławiania znajduje się zatem Chrystus i Jego historyczne dzieło odkupienia. Dlatego właśnie jest On w stanie rozszyfrować sens historii: to On "otwiera pieczęcie" (tamże) tajemnej księgi, która zawiera plan Boży.