Abp Michalik: Zadania Kościoła zadaniami ruchów

4. Cechy ukierunkowujące formację ruchów i stowarzyszeń A. Eklezjalność Kościół jest tajemnicą organicznej bliskości Boga z ludźmi i w przedziwny sposób jednoczy ludzi wokół Chrystusa, który jest jego głową. To zjednoczenie dokonuje się przez wiarę i łaskę, dzięki Duchowi Świętemu. Objawienie Jezusowe otwiera nas na misteryjny wymiar rzeczywistości Kościoła. Jednak dzięki sakramentom możemy wskazać ludzi tworzących Kościół i żyjących w sposób bardziej lub mniej intensywny w tym widzialnym organizmie. Teologia (eklezjologia) dopracowuje - w oparciu o objawienie zrozumienie tego co boskie i tego co ludzkie w żywym Kościele. To wiedza teologiczna jest nam niewątpliwie potrzebna do zdrowego oddechu prawdą wiary. Teologowie podkreślają, że duchowość jest subiektywną stroną dogmatyki (H. U. von Balthasar) i dlatego przyjęcie dogmatu, a jeszcze bardziej sposób przeżywania prawd objawionych zależy od nas samych, od tego jaką wiarą i jaką miłością przyjmuję za swoją prawdę o Kościele, o obecności w nim Ducha Świętego i Chrystusa. Jak ta wiara kształtuje moje życie i jaki może mieć wpływ na życie innych. Zauważono już od dawna, że (osobiste) doświadczenie i świadectwo dla promocji apostolatu często ma większe znaczenie niż prawda promieniująca z artykułów wiary i refleksji teologicznej. Paweł VI powtarzał, że człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli, a jeżeli słucha nauczycieli to dlatego, że są świadkami (Evangelii nuntiandi 41). To właśnie dlatego świętość i ewangelizacja są ze sobą bardzo ściśle złączone. Przynależność do Chrystusowego Kościoła pomaga nam uznać kto jest źródłem świętości Kościoła i kto rodzi ją w sercach ludzi. Przeżywać wielkość Kościoła, w którym obecny jest Duch Święty, to nieustannie pogłębiać pokorę, dojrzewać w wierze i bezpiecznie rozeznawać zagrożenia dawnych i obecnych czasów. Czuwać w pełnej świadomości, że przeciwnik nasz krąży, szukając kogo by pożarł (1 P 5,8). Miarą eklezjalności ruchów i stowarzyszeń jest niewątpliwie wierność tradycji i magisterium Kościoła, gotowość poznania jego nauczania, tradycji, a także dawnych i współczesnych potrzeb i oczekiwań. Szczególną rolę pełnią tu wskazania papieża i biskupów oraz to, jak poszczególne ruchy i wspólnoty je realizują. Znaną jest sprawą bezpośredni, osobisty kontakt ostatnich papieży ze stowarzyszeniami i nowymi ruchami kościelnymi. Paweł VI przez wiele lat był asystentem FUCI (Studentów Katolickich) ale wykazał też profetyczną intuicję wobec charyzmatyków, kiedy w dzień Zielonych Świąt 1975 roku określił Odnowę w Duchu Świętym "szansą dla Kościoła". To on wyznaczył jako delegata biskupów (i swego delegata) kard. Suenensa, aby towarzyszył Odnowie w imieniu Kościoła. A było to w czasach, kiedy ruch zielonoświątkowców w ciągu jednego stulecia (XX w) wzrósł od 0 do 400 milionów wyznawców, stając się teologicznym i pastoralnym wyzwaniem dnia współczesnego (abp P.J. Cordes, Niech zstąpi Duch Twój).