Co ma świecki do kazania?

12. Wierni świeccy oczekują kazań wygłaszanych, a nie czytanych przez kaznodziejów, niektórzy skarżą się na brak tzw. kazań katechizmowych, wyjaśniających podstawowe prawdy wiary. Niektórzy katolicy oczekują krótkich homilii głoszonych w dni powszednie całego roku. Tam, gdzie ma miejsce taka praktyka, choćby tylko w niektórych okresach liturgicznych, wierni przyjmują to z zadowoleniem, dostrzegając w niej szansę osobistego rozwoju duchowego. Trzeba też zwrócić uwagę, że w znacznej części parafii archidiecezji nie realizuje się wskazań zawartych w dokumentach liturgicznych Kościoła, zalecających głoszenie homilii przez kapłana celebrującego Mszę świętą. Najczęściej, zwłaszcza w parafiach z większą liczbą duszpasterzy, kazanie głoszone jest na wszystkich Mszach świętych przez jednego kaznodzieję. 13. Pod koniec XX wieku nastąpił spadek wartości autorytetu. Ludzie domagają się nie tylko przekazywania prawd ex cathedra, ale ich zdecydowanego uzasadniania, opierającego się na osiągnięciach teologii i innych nauk szczegółowych. Niektórzy zapominają jednak przy tym, że Kościół głosi słowo Boże, opierając się na autorytecie samego Chrystusa i że to Chrystus Ukrzyżowany jest najwyższą prawdą, głoszoną przez Kościół i w Kościele, a zarazem jedynym i najważniejszym uzasadnieniem wszystkich przepowiadanych treści. 14. Z powszechnym dostępem do różnych wiadomości wiąże się też zjawisko przesytu informacyjnego oraz trudności z oddzieleniem prawdy od kłamstwa oraz informacji od komentarzy i poglądów. Do wyobraźni współczesnego człowieka bardziej przemawia obraz aniżeli słowo. Ludziom trudno się skupić, trudno słuchać – zwłaszcza dłuższych wypowiedzi. Niezrozumiały, nazbyt hermetyczny, archaiczny i oderwany od życiowych problemów język, bezbarwność i monotonia głosu, styl wypowiedzi, charakteryzujący się przekazywaniem wszystkich głoszonych treści w sposób narzucający słuchaczowi głoszone prawdy, błędy językowe kaznodziei również nie sprzyjają słuchaniu głoszonego słowa. II. Nauczanie Kościoła 15. „Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10, 17). Kościół jako wspólnota wiary żyje wiarą w Jezusa Chrystusa i Jego słowo, czyli dobrą nowiną o nadejściu królestwa Bożego. Dlatego gromadzi się w każdą niedzielę, aby słuchać słowa Bożego oraz poprzez liturgiczną celebrację tajemnic wiary i wspólną modlitwę dziękować Bogu za Jego zbawcze dzieła. Ponieważ słowo Boże jest źródłem życia Kościoła, głoszenie słowa Bożego jest jego fundamentalną posługą i powinno mieć absolutny priorytet we wszystkich wymiarach duszpasterstwa (por.: EN 90; EiE 48). 16. Przepowiadanie pojmowane jako nieustanne wcielanie się Słowa Bożego w słowo ludzkie, wypowiadane ustami Kościoła, w Kościele i dla Kościoła, ma budzić i pogłębiać wiarę w zbawcze dzieło Boga dokonane w Jezusie Chrystusie i w ten sposób stale na nowo budować Kościół, czyli wspólnotę wiernych, a w konsekwencji prowadzić ich do zjednoczenia z Bogiem. Nauczanie Kościoła musi być zawsze skoncentrowane na osobie Jezusa i powinno coraz bardziej kierować ku Niemu. Trzeba czuwać, by był On przedstawiany w całej pełni: nie tylko jako wzorzec etyczny, ale przede wszystkim jako Syn Boży, jedyny i niezastąpiony Zbawca wszystkich, który żyje i działa w swoim Kościele (por.: EiE 48). Głównym źródłem przepowiadania powinno być Pismo święte (KGS, rozdz. 2, pkt. 2.). 17. Władzę przepowiadania posiadają biskupi, prezbiterzy i diakoni. Ich zadaniem jest przenoszenie w teraźniejszość zawartego w tekstach biblijnych Bożego orędzia (por.: KK 25; DK 4; KPK, kan. 756-757). Tekst biblijny ma ożyć tu i teraz; za jego przyczyną zbawienie ma stać się udziałem słuchaczy. Głosiciele słowa mają za zadanie przedstawiać wiernym to, w co należy wierzyć i co trzeba czynić dla chwały Bożej i zbawienia ludzi (por.: KPK, kan. 768; zob. także kan. 762-772).