Co ma świecki do kazania?

32. Jest bardzo pożyteczne, gdy kapłani współpracujący w różnych ośrodkach duszpasterskich pomagają sobie przez braterską wymianę zdań na temat różnych aspektów posługi słowa. Wymiana ta może dotyczyć np. treści przepowiadania, ujęć teologicznych, języka, stylu, długości przemówienia która zawsze winna być umiarkowana - sposobu prezentowania się na ambonie, tonu głosu, który zawsze winien być naturalny i wolny od afektacji, choć może być modulowany w różnych momentach kazania. Kapłanowi potrzeba pokory, aby mógł skorzystać z pomocy współbraci, a nawet z pomocy świeckich wiernych, którzy uczestniczą w różnych formach jego pasterskiej posługi (por.: KGS, rozdz. 2, pkt. 2). Funkcje słuchacza 33. Wierni świeccy mogą być powoływani przez kompetentną władzę kościelną do przepowiadania w kościołach lub kaplicach, jeśli w określonych okolicznościach jest to konieczne (por.: KPK, kan. 766). 34. Ważnym zadaniem jest formacja wrażliwych i otwartych na Boże słowo słuchaczy. W dobie kultury zdominowanej przez obraz, potrzebne staje się uczenie umiejętności słuchania. Niedzielna liturgia powinna stać się dla wiernych świeckich szkołą słuchania. Weryfikacja tej umiejętności dokonuje się w codziennym życiu, w którym wierni realizują usłyszane słowo. 35. Podstawowym słuchaczem słowa Bożego jest wspólnota parafialna. Pogłębianie życia liturgicznego poszczególnych wiernych i całej wspólnoty, rozwój różnych form apostolatu liturgicznego, zaangażowanie w proces wspólnotowego przygotowywania homilii to najbardziej aktualne sposoby zaangażowania wiernych świeckich w troskę o przekaz słowa Bożego. Warto zachęcać rodziny do wspólnego przygotowywania się do udziału w niedzielnej Eucharystii. Dom rodzinny jest tym miejscem, gdzie już w sobotę można zapoznać się z niedzielnymi czytaniami, wykorzystując w tym celu teksty Pisma świętego oraz wprowadzenia i komentarze publikowane w katolickich czasopismach i kalendarzach. Godną pochwały jest praktyka rodzinnej rozmowy na temat słowa Bożego, wysłuchanego podczas niedzielnej czy świątecznej mszy świętej (por.: PSA, s. 73-74). 36. Ważnym zadaniem jest przygotowanie świeckich (dorosłych i młodzieży, a w niektórych przypadkach również dzieci) do pełnienia funkcji lektora. Czytanie tekstów podczas liturgii jest czynnością sakralną. W trosce o godność i wzniosłość słowa Bożego musi być ono starannie przygotowane (por.: EN 73). Organizowane w diecezji kursy lektorskie powinny być dostępne nie tylko dla młodzieży, najczęściej wywodzących się z grona ministrantów, lecz również dla innych zainteresowanych osób, również dorosłych. Zrozumienie i przeżycie usłyszanych treści przez słuchaczy jest uzależnione od wolnego, wyraźnego odczytania tekstu przez lektora z odpowiednim nasileniem głosu, umiejętnym wykorzystaniem mikrofonu, poprzedzonego uważnym zastanowieniem się nad treścią czytanych słów. Wzorem dla świeckich powinni być sami kapłani (por.: PAS, statut 390; PSA, s. 70). III. Zadania stojące przed Archidiecezją Poznańską 37. Wśród różnych form przepowiadania szczególne miejsce zajmuje homilia. Stanowi część liturgii (por.: KPK, kan. 767, § 1). Jest bardzo zalecana jako nieodzowny czynnik zasilający życie chrześcijańskie. Powinna być wyjaśnieniem jakiegoś aspektu czytań Pisma świętego albo innego tekstu spośród stałych lub zmiennych części mszy danego dnia, z uwzględnieniem zarówno obchodzonego misterium, jak i szczególnych potrzeb słuchaczy.