W tym domu nie ma już zakonnic

Matka Barbara Robak jest jedyną przełożoną generalną. Na jej barkach spoczywa troska o ponowne zorganizowanie zakonnego nowicjatu, który tradycyjnie mieścił się w Kazimierzu. Nie wolno utrudniać tego zadania, gdyż od jego spełnienia zależy przyszłość zakonu. Naszą wspólną troską jest więc, by Matka Barbara nie czuła się osamotniona w koordynowaniu trudnych posług, przez które współpracujące z nią Siostry Betanki okazują swą miłość i poświęcenie dla Kościoła. Informując Was o tym, proszę równocześnie, abyście nie okazywali niechęci byłym zakonnicom, które nadal przebywają w Waszym mieście. Wielkie życiowe dramaty wymagają od nas wszystkich cierpliwego zawierzenia Chrystusowi i świadectwa wielkiej kultury chrześcijańskiej. Bądźcie życzliwi wobec rodziców, którzy przyjeżdżają, by odwiedzić swe córki i przekonać je do przyjęcia decyzji Stolicy Apostolskiej. Szczególnie oni wymagają współczucia i solidarnej opieki. Równocześnie jednak zachowajcie świadomość, że sam habit nie czyni nikogo siostrą zakonną i że nie wolno zastępować Ewangelii Jezusa Chrystusa przywidzeniami traktowanymi jako objawienia prywatne. Te ostatnie nie mogą być nigdy ważniejsze od nauczania Kościoła. W naszym świadectwie wierności Bogu trzeba troszczyć się o wierność nauczaniu Apostołów i powtarzać za św. Pawłem: „Gdyby nawet anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą głosiliśmy – niech będzie przeklęty” (Gal 1, 8). Nie ma osobnej Ewangelii Jezusa Chrystusa dla mieszkańców Kazimierza, a osobnej dla reszty Kościoła. Jeśli ktoś nie uznaje autorytetu apostolskiego nauczania, gdyż wyżej ceni swój autorytet, może stworzyć jedynie sektę, nie zaś wspólnotę życia konsekrowanego. Ufam, iż podjęta ostateczna decyzja watykańskiej Kongregacji rozwieje złudzenia u tych osób, które dotychczas żyły złudzeniami. Równocześnie zapewniam jako Wasz Pasterz, iż dołożę wszelkich możliwych starań, aby poszukiwać rozwiązań, które połączą troskę o przyszłość Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej z poczuciem sprawiedliwości i z szacunkiem dla każdego człowieka, zwłaszcza zaś dla osób poranionych przez życie. Mądrości Ducha Świętego powierzam przemianę tych wszystkich serc, które odstąpiły od pierwotnej miłości (Obj 2, 4). W poczuciu modlitewnej jedności Kościoła błogosławię Wam na dojrzałe świadectwo wiary i odpowiedzialności. Wasz Pasterz Arcybiskup Józef Lublin, 3 lutego 2007 r.