Arcybiskup i rabin Paryża wspólnie przeciw eutanazji

Dokument jest owocem refleksji grupy, w której skład wchodzili członkowie serwisu diecezji paryskiej do relacji z judaizmem i komisji tamtejszego konsystorza wyznania mojżeszowego ds. stosunków międzyreligijnych. Refleksję podjęto w związku z poruszeniem tego tematu podczas trwającej we Francji kampanii przed wyborami prezydenckimi. Niektórzy kandydaci opowiedzieli się za możliwością legalizacji eutanazji pod pewnymi warunkami. Żydowsko-katolicką deklarację podpisano 26 marca, a opublikowano 2 marca. Data publikacji zbiegła się z wigilią żydowskich świąt paschalnych. Sygnatariusze deklaracji zwracają uwagę, że miarą humanitaryzmu społeczeństwa jest jego stosunek do najsłabszych. Do nich należą też terminalnie chorzy. Powodowanie ich śmierci bynajmniej nie jest wyrazem prawdziwego współczucia. Przykazanie „Nie zabijaj” nie pozwala dążyć do przyśpieszenia śmierci chorego – przypominają arcybiskup i główny rabin Paryża. W deklaracji o opiece nad chorymi w fazie terminalnej zachęcają do stosowania środków paliatywnych, czyli łagodzących cierpienie. Przewiduje je obowiązujące we Francji prawodawstwo (ustawa z 22 kwietnia 2005 r.). Zwierzchnicy religijni paryskich katolików i żydów przeciwni są „terapii uporczywej”, czyli stosowaniu środków nieproporcjonalnych do przewidywanej poprawy zdrowia. Terapia, która jako efekt uboczny mogłaby się przyczynić do skrócenia życia, jest moralnie dopuszczalna jedynie pod pewnymi warunkami. Można ją prowadzić tylko wtedy, gdy w inny sposób nie da się ulżyć cierpieniu. Skrócenie życia nie może być jednak zamierzone. Ponadto niezbędne jest odżywianie chorego. Francuskie ustawodawstwo w tym względzie nie jest jednoznaczne i kompetentne instancje winny zadbać o jego właściwą interpretację – stwierdzono w deklaracji. Również główny rabin Francji Joseph Sitruk opowiedział się 27 marca przeciwko wszelkim próbom legalizacji eutanazji. Gdy chodzi o Kościół katolicki, to jego stanowisko w sprawie eutanazji oraz odrzucenia „uporczywej terapii” określił Jan Paweł II w encyklice „Evangelium vitae” (z 1995 r.), a wcześniej Kongregacja Nauki Wiary (w deklaracji z 1980 r.).