Papieska katecheza o Tertulianie: Pokora cnotą teologów

Pisma jego są ważne także dla uchwycenia żywych tendencji wspólnot chrześcijańskich w stosunku do Najświętszej Maryi, do sakramentów Eucharystii, małżeństwa i pojednania, do prymatu Piotrowego, modlitwy... W sposób szczególny w tamtych czasach prześladowań, gdy chrześcijanie wydawali się zagubioną mniejszością, Apologetyk zachęca ich do nadziei, która - jak ukazują to jego pisma - nie jest zwykłą cnotą samą dla siebie, ale sposobem bycia, który obejmuje wszystkie strony chrześcijańskiej egzystencji. Mamy nadzieję, że do nas należy przyszłość, gdyż przyszłością jest Bóg. I tak zmartwychwstanie Pana ukazane zostaje jako podstawa naszego przyszłego zmartwychwstania i stanowi główny przedmiot chrześcijańskiej ufności: "Ciało zmartwychwstanie - stwierdza kategorycznie Apologetyk - całe ciało, właściwe ciało i całe ciało. Gdziekolwiek się znajduje, jest ono w depozycie u Boga, na mocy najwierniejszego pośrednika między Bogiem a ludźmi, Jezusa Chrystusa, który odda człowiekowi Boga, a Bogu człowieka" (O zmartwychwstaniu ciała, 63,1). Z ludzkiego punktu widzenia można niewątpliwie mówić o dramacie Tertuliana. Z biegiem lat stawał się on coraz bardziej wymagający wobec chrześcijan. Wymagał od nich w każdej sytuacji, a zwłaszcza podczas prześladowań, postawy bohaterskiej. Sztywny w swoim stanowisku, nie szczędził surowej krytyki i nieuchronnie znalazł się w izolacji. Zresztą nawet dziś pozostały otwarte liczne kwestie, nie tylko co do teologicznej i filozoficznej myśli Tertuliana, ale także jego postawy wobec instytucji politycznych i społeczeństwa pogańskiego. Daje mi wiele do myślenia ta wielka osobowość moralna i intelektualna, człowiek, który wniósł tak wielki wkład w myśl chrześcijańską. Widać, że w końcu zabrakło mu prostoty, pokory włączenia się w Kościół, zaakceptowania jego słabości, tolerancji wobec innych i samego siebie. Gdy widzi się jedynie własną myśl w jej wielkości, w końcu traci się właśnie tę wielkość. Zasadniczą cechą wielkiego teologa jest pokora bycia z Kościołem, zgoda na jego i własne słabości, gdyż tylko Bóg jest rzeczywiście cały święty. Nam zaś potrzebne jest zawsze przebaczenie. Ostatecznie Afrykańczyk pozostaje ciekawym świadkiem pierwszych czasów Kościoła, gdy chrześcijanie byli prawdziwymi podmiotami "nowej kultury" w bezpośredniej konfrontacji między dziedzictwem klasycznym a przesłaniem ewangelicznym. To do niego należy słynne stwierdzenie, iż nasza dusza jest "ze swej natury chrześcijańska" (Apologetyk 17, 6), gdzie Tertulian przywołuje wieczną ciągłość między prawdziwymi wartościami ludzkimi a wartościami chrześcijańskimi; a także inna refleksja, przejęta wprost z Ewangelii, według której "chrześcijaninowi nie wolno nienawidzić nawet nieprzyjaciół" (por. Apologetyk 37), gdzie nieuchronny aspekt moralny, związany z wyborem wiary, nakazuje wyrzeczenie się przemocy jako zasady życia: nikt nie może nie dostrzec dramatycznej aktualności tego nauczania, także w świetle ożywionej dyskusji na temat religii. Jednym słowem w pismach Afrykańczyka odnaleźć można liczne tematy, które także dziś jeszcze stoją przed nami. Popychają nas one do owocnych poszukiwań wewnętrznych, do których wzywam wszystkich wiernych, by umieli w sposób coraz bardziej przekonujący dawać wyraz Regule wiary, tej - by raz jeszcze powtórzyć za Tertulianem - "według której wierzymy, że jeden jest tylko Bóg i Stwórca świata, który wszystko z niczego do bytu powołał za pośrednictwem Słowa, jakie najpierw z siebie wyłonił" (Przeciw heretykom 13,1).