Audiencja środowa: O pierwszym historyku Kościoła

Papież pozdrowił pielgrzymów w kilku językach. Mówiąc do Polaków powiedział w ich ojczystym języku: "Pozdrawiam polskich pielgrzymów. Podczas gdy zbliżamy się do uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa, Jego miłości zawierzam was, wasze rodziny, parafie i inne wspólnoty. Z przebitego Serca Jezusa niech spływa na wszystkich wierzących obfitość łask. Serdecznie wam błogosławię!" Wśród pielgrzymów z Polski byli m. in. neoprezbiterzy z diecezji kieleckiej i pelplińskiej oraz archidiecezji wrocławskiej. Publikujemy cały tekst przemówienia Ojca Świętego: Drodzy bracia i siostry, w historii wczesnego chrześcijaństwa podstawowe znaczenie ma rozróżnienie między pierwszymi trzema wiekami a czasem po Soborze Nicejskim w 325 r., pierwszym soborze powszechnym. Swoistą "klamrę" między tymi dwoma okresami stanowią tak zwany "przełom konstantyński" i pokój Kościoła, jak również postać Euzebiusza, biskupa Cezarei w Palestynie. Był on najwybitniejszym przedstawicielem chrześcijaństwa swoich czasów w bardzo różnych kontekstach: od teologii po egzegezę, od historii po erudycję. Ale przede wszystkim jest on znany jako pierwszy historyk chrześcijaństwa; był także największym filologiem starożytnego Kościoła. W Cezarei, gdzie prawdopodobnie można umiejscowić narodziny Euzebiusza około roku 260, schronił się Orygenes, zbiegły z Aleksandrii, tam założył szkołę i bogatą bibliotekę. Właśnie na tych księgach kilka dziesięcioleci później kształcił się młody Euzebiusz. W 325 roku, jako biskup Cezarei, wziął on udział jako jedna z głównych postaci w Soborze Nicejskim. Podpisał tam Credo i potwierdzenie pełnej boskości Syna Bożego, określonego w związku z tym jako "współistotnego" Ojcu (homooúsios to Patrí). Jest to w praktyce to samo Credo, które odmawiamy każdej niedzieli podczas Liturgii Świętej. Szczery wielbiciel Konstantyna, który dał pokój Kościołowi, Euzebiusz cieszył się również jego szacunkiem i poważaniem. Sławił cesarza nie tylko w swoich dziełach, ale także w oficjalnych mowach, które wygłosił na dwudziestolecie i trzydziestolecie jego wstąpienia na tron, a także po śmierci w roku 337. Dwa lub trzy lata później zmarł także Euzebiusz.