Podsumowanie III Ogólnopolskiego Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich

Głównym obszarem apostolstwa świeckich jest świat i jego sprawy. I tu napotkaliśmy podstawowy problem w pracy z członkami ruchów, który związany jest z pytaniem: jak pomóc człowiekowi świeckiemu jednoczyć się z Bogiem w każdym dobrym działaniu w świecie? Jak dopomóc świeckim, aby umieli rozpoznawać i realizować wolę Ojca w codziennych pracach, sprawach, które podejmują? Formacja przez działanie, codzienne zaangażowanie w świecie to wezwanie, jakie stoi przed nami. Co należy uczynić, aby codzienna praca zawodowa, troska o dom i rodzinę były podejmowane przez świeckich nie tylko jako zwyczajny obowiązek, ale jako apostołowanie? Podstawowym apostolstwem świeckich jest ich codzienne życie. To tu dokonuje się wcielanie Ewangelii w życie, to przez nie budują oni wspólnie z Chrystusem Królestwo Boże, wzrastają w Nim. To ich świadectwo życia zgodne z Ewangelią i z sumieniem przyczynia się do przemiany tego świata od wewnątrz. Oprócz świadectwa życia osobistego i rodzinnego ważne jest podejmowanie przez świeckich zorganizowanych form apostolstwa oraz apostolstwa w codzienności, ale ukierunkowanego na realizację konkretnych celów, które są wykonywane indywidualnie lub wspólnie z innymi. Obecnie ruchy prowadzą bardzo zróżnicowany i bogaty w formy oraz treści apostolat: od prowadzenia szkół i centrów różnego rodzaju pomocy ubogim, przez apostolat w wymiarze międzynarodowym - realizując różnorodne projekty - aż po ewangelizację indywidualną i zorganizowaną w parafiach. Odpowiadając na pytanie: Jak wprowadzić w życie przesłanie Kongresu? o. Schulz powiedział: Po pierwsze, trzeba członkom naszych ruchów umożliwić zapoznanie się z inspiracjami, jakie płyną z naszego rozeznania. Dokonać się to może przez zorganizowanie spotkań poszczególnych ruchów oraz Diecezjalnych Rad Ruchów Katolickich, w czasie których treści te zostaną przekazane szerszej grupie osób. Mamy publikację, która je przedstawia, mamy Kongresowy Serwis Internetowy, który będzie nadal pracował i może stać się forum dalszej wymiany i rozeznawania. Po drugie, należy dopomóc członkom naszych ruchów, aby ich życie duchowe rozwijało się w sposób pogłębiony. Bez żywej więzi z Bogiem w dzisiejszych czasach trudno będzie wcielać w życie owoce rozeznania. Czasy, w których żyjemy, kiedy wiara jest tak ostro konfrontowana z doświadczeniem świata, wymagają od nas jeszcze większego wysiłku formacyjnego, aby odnaleźć w świecie Boga i drogi współpracy z Nim. Po trzecie, należy dołożyć wszelkich starań, aby w epoce indywidualizmu pogłębiane było życie wspólnotowe. Łatwo było budować wspólnoty i grupy w czasach zagrożenia z zewnątrz, lecz dziś, kiedy następuje bardzo głęboka atomizacja życia społecznego, kiedy kreuje się indywidualizm jako najwłaściwszą postawę, życie wspólnotowe wymaga większej troski. Nasze ruchy winny stać się laboratoriami poszukiwania, jak ma wyglądać communia Kościoła jutra. Wykorzystując wszelkie współczesne środki komunikacji i porozumienia, trzeba nam przekraczać postawy izolacji i osamotnienia i wspólnie z Jezusem budować wspólnoty, które stworzą właściwe warunki do wzrostu życia duchowego i zaangażowania apostolskiego. Bez wspólnoty bowiem trudno nam będzie podołać wyzwaniom, jakie stawia przed nami świat. Może trzeba nam będzie odkrywać nowe formy życia wspólnotowego, może trzeba nam będzie poszukiwać szybszej i pełniejszej komunikacji niż ta, do której obecnie przywykliśmy, jednak z budowania wspólnoty Kościoła w świecie Chrystus nas nie zwolni. Wobec procesów integracji i globalizacji świata chrześcijanie muszą odpowiedzieć globalizacją świętości i dobra w Chrystusie.