Benedykt XVI: List do Kościoła w Chinach

Jak podkreślono w komunikacie biura prasowego Stolicy Apostolskiej, List skupia się na tematyce religijnej, a więc nie ma charakteru politycznego, czy oskarżycielskiego pod adresem tamtejszych władz państwowych. Tekst składa się z dwóch części. W pierwszej Ojciec Święty analizuje sytuację chińskiego Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem specyficznych warunków ChRL oraz podziałów panujących wśród wiernych. Zauważa zarówno stały wzrost zainteresowania sprawami duchowymi i religijnymi, jak i rosnący materializm i hedonizm, towarzyszące rozwojowi gospodarczemu. Szczególnym kontekstem jest brak oficjalnych relacji Stolicy Apostolskiej z ChRL. Papież wyraża nadzieję na otwarcie dialogu w tej dziedzinie, nawet jeśli proces normalizacji będzie wymagał czasu. Przypomina jednocześnie, że Kościół nie żąda dla siebie w tej dziedzinie żadnych przywilejów, ani nie utożsamia się z żadnym systemem politycznym. „Rozwiązania istniejących problemów – pisze Benedykt XVI – nie można dokonać przez stały konflikt z prawowitymi władzami cywilnymi. Jednak z drugiej strony nie do przyjęcia jest uległość wobec nich, kiedy niesłusznie mieszają się do spraw, które dotyczą wiary i dyscypliny Kościoła”. Papież przypomina podstawowe zasady katolickiej eklezjologii, w tym wyłączność zwierzchnictwa biskupów nad Kościołami lokalnymi, konieczność ich więzi między sobą oraz z Następcą św. Piotra. Dokument potwierdza otwartość Stolicy Apostolskiej na dialog z władzami państwowymi. Zachęca wiernych do pojednania i przebaczenia oraz do zachowania kościelnej jedności. Papież w sposób szczególny odnosi się do trzech sytuacji. Pierwszą z nich są tzw. wspólnoty Kościoła podziemnego, kierowane przez biskupów pozostających w pełnej jedności ze Stolicą Apostolską. Druga sytuacja dotyczy biskupów wyznaczonych przez państwo, którzy jednak poprosili Watykan o uznanie święceń. Trzecią grupę stanowią biskupi wyświęceni ważnie, ale bez mandatu Stolicy Apostolskiej, którzy nie pozostają z nią w jedności. Papież podkreśla ważność sprawowanych przez nich sakramentów, nawet jeśli przyjęli święcenia w sposób niegodziwy.