Dorwać biskupa

Mugabe odpowiedział represjami. Policja rozpędzała demonstrantów, posłuszni prokuratorzy wtrącali do aresztów przywódców opozycji, a urzędnicy fałszowali wyniki wyborów. Skrzyknięci przez prezydenta na pomoc weterani wojny partyzanckiej i prorządowe młodzieżowe bojówki terroryzowali kraj i napadali na gospodarstwa białych farmerów. Mugabe kazał ich wywłaszczyć. I dobił opierającą się na rolnictwie gospodarkę. Zimbabwe z kraju dostatniego i znakomicie urządzonego przeistaczało się w kraj nędzy i chaosu. - Mugabe to szaleniec zapatrzony w siebie i mający tylko jednego Boga - władzę. Zrobi dla niej wszystko, nawet gdyby miał dla niej poświęcić cały kraj - mówił o prezydencie biskup z Bulawayo. - To człowiek zły i okrutny, despota odpowiedzialny za to, że ludzie nie mają u nas co jeść. - To jakiś koszmar - wtórował mu Desmond Tutu. - Mugabe stał się karykaturą samego siebie. A ja go miałem za bohatera! Kilku katolickich biskupów z RPA po wizycie w Zimbabwe porównało nawet rządy Mugabego do dawnych białych, rasistowskich reżimówi w ich własnym kraju i w Rodezji. - Przemoc i prześladowania były takie same - mówili. - Desmond Tutu to zły, szkodliwy i zazdrosny mały księżulo, który wiele gadał, ale tak naprawdę niewiele zrobił dla walki z apartheidem - tak deprecjonował swoich krytyków Mugabe. RPA w ogóle była jego czułym punktem. Tytuł niekoronowanego przywódcy południa Afryki stracił, gdy w 1991 r. z więzienia wypuszczony został Nelson Mandela, jeden z najsławniejszych więźniów politycznych XX wieku. Odtąd to on, a nie Mugabe był stawiany za wzór, podziwiany. Urażony w swej dumie Mugabe uznał zrównanie go przez biskupów z przywódcami apartheidu za najgorszą zniewagę. Wpadał we wściekłość, gdy donoszono mu, że jeżdżąc po świecie i odbierając niezliczone nagrody za walkę o prawa człowieka, biskup Ncube krytykował i potępiał jego rządy, wzywał, by Europa, Ameryka i Afryka wprowadziły przeciwko Mugabemu sankcje i ostracyzm, jak przed laty przeciwko rasistowskim reżimom w RPA i Rodezji. - Mugabe musi odejść, ale sami nie damy rady się od niego uwolnić - powtarzał biskup, opowiadając o arogancji i korupcji władz, głodzie, biedzie, prześladowaniach i beznadziei. Przyrównywał Mugabego do Pol Pota, przywódcy winnych ludobójstwa w Kambodży Czerwonych Khmerów; mówił, że klęska głodu w Zimbabwe będzie miała takie same skutki jak rzezie w Ruandzie. Namawiał rząd RPA, by odciął Zimbabwe prąd, ONZ - by aresztowała Mugabego i postawiła przed międzynarodowym trybunałem, Wielką Brytanię - by dokonała zbrojnej inwazji na Zimbabwe, której wystarczającym usprawiedliwieniem byłoby obalenie Mugabego i powstrzymanie gospodarczej katastrofy. Organizacje dobroczynne, które zakładał Ncube, rozdawały żywność wśród rosnącej z roku na rok armii nędzarzy. Tym samym odbierały władzom monopol na dystrybucję żywności wykorzystywany przez urzędników Mugabego do wynagradzania posłusznych i karania niepokornych. Jego kazania zdobywały mu coraz większą sławę i ściągały do katedry w Bulawayo więcej i więcej wiernych. Stawał się jednym z nielicznych odważnych, którzy nie boją się występować przeciw despocie. Wzywał z ambony do ulicznej rewolucji. - Jeśli będzie trzeba, gotów jestem stanąć na czele buntu - powtarzał. A w 2005 r., gdy Mugabe sfałszował kolejne wybory, biskup posunął się jeszcze dalej. - Jak Żydzi modlili się do Boga, by ich ocalił z niewoli egipskich faraonów, tak my modlimy się, by zabrał od nas naszego prześladowcę - powiedział. - Ma już ponad 80 lat, przeżył całe życie. Modlę się dla niego o spokojną śmierć. Wiosną 2007 r. po raz pierwszy biskupa Ncubego wsparli pozostali katolicy hierarchowie, którzy w ogłoszonym na Wielkanoc liście pasterskim "Bóg słyszy krzyk uciśnionych" wezwali Mugabego, by oddał władzę, gdyż jego rządy szkodzą Zimbabwe i grożą wybuchem ulicznych zamieszek.