Największa zbiorowa beatyfikacja w historii Kościoła

Będzie to największa w dziejach Kościoła katolickiego beatyfikacja zbiorowa. Uroczystościom na placu św. Piotra w Watykanie będzie przewodniczył w imieniu Ojca Świętego ks. kard. José Saraiva Martins, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Wśród 498 męczenników jest 2 księży biskupów. Pozostali to w większości przedstawiciele zakonów i zgromadzeń zakonnych męskich i żeńskich. Największą grupę nowych błogosławionych stanowią członkowie Zakonu św. Augustyna, czyli augustianie (98). Pozostali to: 62 dominikanów, 59 salezjanów, 58 zakonników ze Zgromadzenia Braci Szkół Chrześcijańskich św. Jana de La Salle, 47 braci marystów (Zgromadzenie Maryi), 31 karmelitów bosych, 29 franciszkanów, 23 siostry adoratorki Najświętszego Sakramentu, 16 karmelitów i 1 karmelitanka, 9 trynitarzy i 1 trynitarka, 10 dominikanek, 4 karmelitanki misjonarki, 4 misjonarzy ze Zgromadzenia Najświętszych Serc, 4 członków Towarzystwa Maryi (marianiści), 3 misjonarki Serca Maryi, 2 członkinie Zgromadzenia Córek Miłosierdzia, 1 zakonnica ze Zgromadzenia Karmelitanek Miłosierdzia z Vedruna, 24 kapłanów diecezjalnych, 1 diakon, 1 subdiakon, 1 seminarzysta i 7 świeckich. Obok 493 Hiszpanów chwały ołtarzy dostąpi również 5 cudzoziemców. Wśród nich jest o. José López Piteira, augustianin, który będzie pierwszym błogosławionym Kuby. W chwili śmierci liczyli oni od 16 do 78 lat. Najmłodszym beatyfikowanym 28 października br. będzie 16-letni salezjanin Federico Cobo Suárez, zamordowany w Madrycie w 1936 roku. Proces beatyfikacyjny wspomnianej grupy męczenników składał się z 23 spraw prowadzonych w diecezjach: Albacete, Badajoz, Barcelona, Burgos, Cartagena, Ciudad Real, Cuenca, Girona, Jaen, Madryt, Malaga, Mendoza, Oviedo i Sewilla. Kilka z nich prowadzono równolegle i niezależnie od siebie w tych samych diecezjach. Grupa 498 męczenników, którzy zostaną wyniesieni na ołtarze 28 października br., stanowi tylko niewielką część z ponad 10-tysięcznej rzeszy osób, które zginęły podczas prześladowania religijnego w Hiszpanii. Świadectwa historyczne potwierdzają, że prześladowania Kościoła rozpoczęły się już w maju 1931 r., kiedy to po obaleniu monarchii i wygnaniu króla Alfonsa XIII w Hiszpanii proklamowano republikę. Z chwilą powołania republikańskiego rządu przyjęło koncepcję świeckości państwa. Publiczny kult został zakazany na terenie całego kraju, zaś jego prywatne formy ograniczono, uznając za działalność niebezpieczną. Za pomocą antyklerykalnej propagandy i oszczerczych kampanii przeciw Kościołowi masoneria i lewica podjęły próbę osłabienia bogatych tradycji religijnych ludu hiszpańskiego.