Bp Skworc: Akcje charytatywne w świetle kamer to nie jałmużna

Siostry i Bracia! Pod pojęciem jałmużny najczęściej rozumiemy dar w formie materialnej. Może ona jednak przybierać równie wartościowe postacie, których nie da się przeliczyć na wymierną ilość pieniędzy. Nie każdej biedzie ludzkiej, nie każdemu cierpieniu można przecież zaradzić przez dar materialny. Niejednokrotnie potrzebny jest nasz czas, aby odwiedzić chorego; gościnność, aby przyjąć podróżnych, migrantów i ofiary różnych form przemocy. Potrzebna jest odwaga upominania, aby grzeszących zawrócić ze złej drogi; stałość we wierze, aby wątpiącym przyjść z pomocą; pocieszenie ofiarowane dotkniętym cierpieniem; cierpliwość w znoszeniu krzywd; przebaczenie, które staje się zaczynem pokoju i pojednania. Jałmużną, rozumianą w sposób głębszy, może też być modlitwa ofiarowana za żywych, szczególnie wtedy, gdy zawodzą wszelkie inne sposoby pomocy. Formą jałmużny jest również modlitewna pamięć o zmarłych. Chrześcijańska jałmużna w różnorakiej formie zawsze powinna być „znakiem większego daru, jaki możemy ofiarować innym, głosząc Chrystusa i dając o Nim świadectwo – o Tym, w którego imieniu jest prawdziwe życie” (Orędzie na Wielki Post 2008). Dając innym cząstkę siebie, swojej miłości, naśladujemy naszego Mistrza i Nauczyciela, który w sposób szczególny w czasie Wielkiego Postu objawia nam prawdę, że „człowiek jest dla Boga tak bardzo cenny, że On sam stał się człowiekiem, aby móc współcierpieć z człowiekiem, w sposób rzeczywisty, w ciele i krwi, jak to nam przedstawia opis Męki Jezusa. Stąd w każde cierpienie ludzkie wszedł Ktoś, kto je z nami dzieli i znosi; stąd w każdym cierpieniu jest odtąd obecne con-solatio, pocieszenie przez współcierpiącą miłość Boga, i tak wschodzi gwiazda nadziei” (Spe Salvi 39). Jako uczniowie Pana jesteśmy powołani, by wespół z Chrystusem ożywiać i umacniać nadzieję w ubogich i cierpiących. Jałmużna jest konkretną formą naszego współdziałania z Jezusem, który przyszedł, aby pocieszyć swój lud i wybawić go od wszelkiego zła. Drodzy Diecezjanie! Jako Pasterz Kościoła tarnowskiego pragnę Wam wyrazić wdzięczność za Waszą ofiarność; za każdą jałmużnę i wszystkie jej formy. Bóg zapłać Wam za pomoc niesioną dyskretnie w przestrzeni Waszego życia prywatnego – sąsiedzkiego i w ramach rodziny parafialnej. Dziękuję również za ofiary, które składacie w ciągu całego roku w ramach zbiórek organizowanych przez nasz Kościół diecezjalny na potrzeby naszych bracia i sióstr w kraju i za granica.