Takie towarzystwo

Niech Bóg mu to wybaczy – żartował jeden z jezuitów na wiadomość, że papież jezuita wybrał imię Franciszek. Towarzystwo Jezusowe może być jednak spokojne: wybór patrona „konkurencyjnego” zakonu wcale nie przysłonił kard. Bergogliowi jego jezuickich źródeł.

Święta naiwność

W udzielonym niedawno, szeroko komentowanym, wywiadzie (przedruk zamieściliśmy w jednym z ostatnich numerów GN), papież zapytany o swoich duchowych mistrzów, na dłuższą chwilę zatrzymał się przy postaci bł. Piotra Fabera, jednego z pierwszych uczniów św. Ignacego Loyoli (byli współlokatorami w czasie studiów na Sorbonie) i jednego z sześciu założycieli zakonu jezuitów (jako jedyny z uczestników nocy ślubów zakonnych na paryskim Montmartre miał już święcenia kapłańskie). Jakie cechy sprawiły, że właśnie ten błogosławiony, nawet nie przez wszystkich jezuitów dobrze znany, stał się ważny dla obecnego papieża? „Dialog ze wszystkimi, także z tymi najbardziej oddalonymi, z przeciwnikami; prosta pobożność, pewnego rodzaju naiwność, natychmiastowa dyspozycyjność, jego staranne wewnętrzne rozeznanie, fakt, że był człowiekiem, który potrafił podjąć wielkie i stanowcze decyzje, a zarazem przejawiał łagodność i życzliwość”, mówi Franciszek w wywiadzie.W czasach, gdy kontrreformacja nabierała kształtów i gdy sam był jednym z ekspertów Soboru Trydenckiego, zwołanego m.in. jako odpowiedź na reformację, Piotr Faber rozumiał, że największe spustoszenie wśród wiernych powodują nie protestanci, tylko źle prowadzący się duchowni. I trudno nie zauważyć, że determinacja obecnego papieża, który od początku pontyfikatu w zdecydowany sposób reaguje na oskarżenia duchownych o różnego rodzaju nadużycia, ma wiele wspólnego z rozumieniem Kościoła przez bł. Piotra Fabera.