Modlitwa za biskupa robotników

W homilii, którą wygłosił bliski współpracownik bp Bednorza, budowniczy Drukarni Archidiecezjalnej w Katowicach, ks. prałat Rudolf Brom podkreślono, że trzy zadania, które nakłada na biskupów Kościół, realizował on szczególnie gorliwie: troszczył się o wiarę powierzonych sobie wiernych, zwracał uwagę na ich uchybienia moralne i dostrzegał wielorakie potrzeby społeczne, jak sam mówił „górników, hutników i innych robotników”. - Nie sposób wyliczyć inicjatywy biskupa Bednorza, tym zajmują się naukowcy. Wiele z nich było związanych z sytuacją społeczno polityczną, w jakiej przyszło mu zarządzać diecezją – mówił ks. Brom. Podkreślił też, że czwarty biskup katowicki przez miesiąc siedział w komunistycznym więzieniu, a później, wraz ze swoimi biskupami pomocniczymi, został wygnany z diecezji i spędził poza nią niemal 4 lata. Kaznodzieja przypomniał też najsłynniejsze zawołanie biskupa Herberta: „niedziela jest Boża i nasza”, zauważając, iż kiedyś to komuniści chcieli zmusić ludzi do pracy w niedzielę, a dzisiaj ludzie sami chcą pracować w niedziele, chcą, żeby sklepy były otwarte, żeby „niedziela była nasza, ani Boża”. Po Mszy św. w przedsionku katowickiej katedry metropolita katowicki arcybiskup Damian Zimoń poświęcił tablicę, upamiętniając w ten sposób postać swego poprzednika. Biskup Herbert Bednorz urodził się 22 września 1908 r. w Gliwicach. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 r. z rąk biskupa Stanisława Adamskiego. Pierwszą placówką duszpasterską była parafia św. Barbary w Chorzowie gdzie pracował u boku przyszłego biskupa polowego ks. Gawliny. Po roku pracy duszpasterskiej został skierowany na specjalistyczne studia do Louvain, gdzie obronił dwie rozprawy doktorskie: nt. doktryny społecznej Lutra i Kalwina oraz nt. konkordatu polskiego z 1925 r. Okres okupacji przeżył na placówce duszpasterskiej w Brzezinach Śląskich. 4 maja 1950 r. został wyniesiony do godności biskupiej i przydzielony ciężko choremu biskupowi Adamskiemu w charakterze koadiutora z prawem następstwa. Sakrę biskupią otrzymał w niedziele 24 grudnia 1950 r. z rąk Biskupa Stanisława Adamskiego, współkonsekratorami byli biskup Teodor Kubina i biskup Juliusz Bieniek. W listopadzie 1952 r. został uwięziony przez UB za przygotowanie akcji podpisów pod petycją rodziców śląskich o przywrócenie katechizacji w szkole. Wraz z pozostałymi biskupami katowickimi został wydalony z diecezji. W latach 1952-1956 po krótkim pobycie w Krakowie mieszkał w Poznaniu, w domu prowincjalnym Sióstr Maryi. Po powrocie do Katowic w listopadzie 1956 r. przejął faktycznie rządy w diecezji. Po ogłoszeniu przygotowań do soboru Watykańskiego II został wybrany na konsultora w Komisji ds. Laikatu i Środków Masowego Przekazu. Brał udział we wszystkich sesjach soborowych. Po zakończeniu soboru pełnił funkcje członka Posoborowej Komisji ds. Laikatu. Został wybrany członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy. W 1958 r. jego staraniem powołano do życia Ogólnopolski Sekretariat Duszpasterstwa Głuchoniemych z siedzibą w Katowicach. Po śmierci bpa Adamskiego w dniu 12 listopada 1967 r. objął rządy w diecezji katowickiej jako jej czwarty biskup. Doprowadził do zwołania i pomyślnego zakończenia Synodu Diecezjalnego (1972-1976). W diecezji katowickiej położył szczególny akcent na duszpasterstwo robotników. 23 kwietnia 1983 po ukończeniu 75 roku życia złożył rezygnację z biskupstwa katowickiego. Zmarł 12 kwietnia 1989. Pochowany w krypcie katedry Chrystusa Króla w Katowicach.