Beatyfikacja Apostoła Bożego Miłosierdzia rozpocznie 64. Tydzień Miłosierdzia

Prawdziwą lekcję poglądową miłości bliźniego dał Jezus uczniom w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy przepasał się prześcieradłem i umył im nogi (J 13,5). Gest Jezusa ma charakter wzorczy, profetyczny i zobowiązujący uczniów wszystkich czasów do naśladowania go. Przypomina nam o tym odnawiany co roku w Wielki Czwartek obrzęd obmycia nóg. Pamiętamy, że Piotr, który początkowo się opierał i nie chciał pozwolić, by Mistrz obmył mu nogi, szybko został przekonany Jego słowami: „tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później to poznasz, […] jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” (J 13,7-8). Udział w misji Chrystusa oznacza obok innych jej wymiarów również udział w służebnej miłości Zbawiciela. I chociaż „służyć” to słowo niemodne w świecie, w którym liczy się tylko sukces, dla ucznia Chrystusa jest to jedyna droga wyznaczona przez Niego samego. Przed swoim odejściem do Ojca Jezus jeszcze raz wyraźnie zlecił uczniom czyny miłości: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi, jeśli się będziecie wzajemnie miłowali” (J 13, 35). Słowa powyższe potwierdzają tezę, że Jezusowi zależało na tym, by zapoczątkowane przez Niego dzieła miłości były kontynuowane przez wspólnotę Kościoła. Miłość braterska jawi się jako istotne powołanie każdego chrześcijanina; stanowi także podstawę pełnienia funkcji diakonijnej przez Kościół wszystkich czasów. Działalność charytatywna Kościoła jest naśladowaniem Chrystusa w praktykowaniu miłości bliźniego. W tegorocznym programie duszpasterskim zostały postawione cele, które szczególnie w Tygodniu Miłosierdzia powinny zostać przypomniane i podjęte: - dowartościowanie w teorii i praktyce funkcji diakonii chrześcijańskiej; - kształtowanie u wiernych i duszpasterzy postawy otwarcia na potrzeby ubogich oraz gotowości udzielenia im pomocy koniecznej do godnego życia; - zachęta do większej aktywności w różnych obszarach życia społecznego w celu budowania cywilizacji miłości i solidarności społecznej; - formacja wiernych do czytelnego świadectwa miłości bliźniego w swoim środowisku lokalnym (wioska, gmina, miasto lub dzielnica miasta, powiat); - popieranie idei wolontariatu i organizowanie grup wolontariatu w parafiach i w stowarzyszeniach chrześcijańskich. Uniwersalną ideą przenikającą wszystkie wyżej wymienione cele jest czytelne świadectwo miłości miłosiernej. Uczeń Chrystusa to chrześcijanin wiernie zachowujący przykazanie miłości Boga i bliźniego oraz dający świadectwo braterskiej miłości, która staje się cechą wyróżniającą go w świecie, w którym żyje (por. EiE 22). Pozwólmy zatem przemówić czynom miłości, gdyż jak uczył Sługa Boży Jan Paweł II dopiero „miłosierdzie czynów nadaje nieodpartą moc miłosierdziu słów” (NMI 50). Również papież Benedykt XVI swoją pierwszą encyklikę poświęcił tematyce miłości po to, aby „pobudzić świat do nowej, czynnej gorliwości w dawaniu ludzkiej odpowiedzi na Bożą miłość” (DCE 1).