Kogo kanonizował Benedykt XVI?

Prorok Bożego miłosierdzia Kajetan Errico, urodzony w 1791 r. w Secondigliano pod Neapolem, zmarł tam w 1860 r., mając 69 lat. Jako kapłan całkowicie poświęcił się posłudze względem wszystkich cierpiących nędzę materialną czy moralną. Odwiedzał nieuleczalnie chorych i więźniów. Dniem i nocą, aż do samej śmierci, spowiadał. Penitentom mówił o Bożym miłosierdziu. O duchową poradę zwracali się do niego zarówno biskupi i król Neapolu, jak ubodzy. Dla posługi miłosierdzia ks. Kajetan Errico założył zgromadzenie Misjonarzy Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Beatyfikował go w 2002 r. Jan Paweł II. W homilii Benedykt XVI przypomniał proroczy rys duchowości nowego świętego, głosiciela Bożego miłosierdzia: „Św. Kajetan Errico stał się ekspertem w «nauce» przebaczenia i zabiegał o przekazanie jej swoim misjonarzom, zalecając im: «Bóg, który nie chce śmierci grzesznika, jest zawsze bardziej miłosierny od swoich sług; dlatego tak bądźcie miłosierni, jak to tylko możliwe, abyście znaleźli miłosierdzie u Boga»”. Szwajcarka ewangelizatorką Ekwadoru i Kolumbii Verena Bütler urodziła się w 1848 r. w wiejskiej rodzinie szwajcarskiej, ale misyjne powołanie zaprowadziło ją do Ameryki Łacińskiej. W Szwajcarii wstąpiła do klasztoru franciszkanek, gdzie przyjęła imię Maria Bernarda. Z grupą sióstr wyruszyła do Ekwadoru, gdzie założyła zgromadzenie Franciszkanek Misjonarek Maryi Wspomożycielki. Jego charyzmatem jest szerzenie Królestwa Bożego przez dzieła miłosierdzia. Gdy wybuchły tam prześladowania Kościoła i zakonów, musiała się przenieść do Cartageny w Kolumbii. S. Maria Bernarda Bütler pozostała tam 29 lat. Zmarła w 1924 r. Beatyfikował ją w 1995 r. Jan Paweł II. Benedykt XVI przypomniał w homilii eucharystyczny rys duchowości nowej świętej: „Matka Maria Bernarda, postać bardzo znana i miłowana w całej Kolumbii, dogłębnie zrozumiała, że uczta, którą Pan wyprawił dla wszystkich narodów, uobecnia się szczególnie w Eucharystii. Na niej sam Chrystus podejmuje nas jako przyjaciół i oddaje się nam przy stole chleba i słowa, wchodząc w wewnętrzną komunię z każdym z nas. Oto źródło i podstawa duchowości tej nowej świętej, jak też misyjny bodziec, który nakazał jej opuścić rodzinną ziemię, Szwajcarię, by otworzyć się na nowe horyzonty ewangelizacji w Ekwadorze i Kolumbii”. Pierwsza święta z Indii Z nasilającymi się ostatnio prześladowaniami chrześcijan w Indiach zbiegła się pierwsza w historii kanonizacja Hinduski. Anna Muttathupadathu urodziła się w 1910 r. w Kudamaloorze w Kerali. Wcześnie osierocona, była pod opieką krewnych, którzy chcieli ją wydać za mąż. Ona jednak, pociągnięta przykładem św. Teresy od Dzieciątka Jezus, wstąpiła w wieku 18 lat do klasztoru zgromadzenia Klarysek Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Nadano jej tam imię Alfonsa od Niepokalanego Poczęcia. Mimo słabego zdrowia pozostała wierna powołaniu, ofiarując Bogu wszystkie cierpienia. Znosiła je pogodnie aż do śmierci w wieku niespełna 36 lat. Zmarła w 1946 r. w Bharananganam w indyjskim stanie Kerala. Beatyfikował ją podczas swej podróży do Indii w 1986 r. Jan Paweł II jako pierwszą indyjską błogosławioną. Benedykt XVI podkreślił w homilii wyjątkowość nowej świętej, ukazującej głęboki sens nawet największych cierpień: „Ta niezwykła kobieta, która dzisiaj dawana jest indyjskiemu narodowi jako jego pierwsza święta, była przekonana, że jej krzyż był szczególnym środkiem dostania się na niebiańską ucztę przygotowaną jej przez Ojca. (...) Pisała: «Uważam, że dzień bez cierpienia to dzień stracony». Obyśmy umieli naśladować ją w niesieniu naszych krzyży tak, byśmy mogli kiedyś do niej dołączyć w raju”. Świecka tercjarka z Ekwadoru Narcyza od Jezusa Martillo Morán urodziła się w Nobol w Ekwadorze w 1833 r. Pozostając w stanie świeckim, prowadziła życie na wzór zakonnic, jak pierwsza święta Ekwadoru, Maria Anna od Jezusa de Paredes y Flores, która w XVII w. również obrała taki sposób życia. Jej wzorem modliła się i ofiarowała cierpienia za nawrócenie grzeszników. Utrzymywała się z pracy szwaczki i uczyła dzieci katechizmu. Zamieszkała potem w klasztorze tercjarek dominikańskich w Limie, stolicy Peru, jako osoba świecka. Złożyła jednak prywatnie śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Zmarła tam w 1869 r., mając 37 lat. Beatyfikował ją w 1992 r. Jan Paweł II. Benedykt XVI wskazał w homilii na zwyczajność drogi powołania nowej świętej: „Św. Narcyza od Jezusa ukazuje nam drogę chrześcijańskiej doskonałości możliwą do przebycia dla wszystkich wierzących. Pomijając liczne i nadzwyczajne łaski, jakie otrzymała, jej życie było bardzo proste, poświęcone pracy szwaczki i apostolatowi katechezy. Swoją oddaną miłością do Jezusa, która doprowadziła ją do podjęcia drogi szczególnej modlitwy i umartwienia oraz do coraz większego utożsamienia się z misterium Krzyża, daje nam ona wymowne świadectwo i doskonały wzór życia całkowicie poświęconego Bogu i bliźnim”.