Co dokładnie mówi projekt "ustawy Gowina"?

Rozdział III. Status embrionu ludzkiego Art. 30 1. Prawo do wykonywania pieczy nad embrionem ludzkim przysługuje rodzicom. 2. W przypadku implantowania embrionu ludzkiego kobiecie wskazanej w orzeczeniu o zgodzie na implantację kobietę tę i jej męża uważa się za rodziców od momentu implantowania. W takiej sytuacji art. 927 KC § 2 nie stosuje się do dziedziczenia ustawowego po rodzicach genetycznych, których prawo do wykonywania pieczy nad embrionem ludzkim wygasło w momencie implantacji. Art. 31 W przypadku określonym w art. 30 ust 2 zdanie 1 niedopuszczalne jest sądowe zaprzeczenie pochodzenia dziecka ani ustalenie pochodzenia dziecka od rodziców genetycznych. Art. 32. Nikt nie może żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub naprawienia szkody wyrządzonej utworzeniem embrionu ludzkiego lub jego implantowaniem do organizmu kobiety. Rozdział IV. Polska Rada Bioetyczna Art. 33. Tworzy się Polską Radę Bioetyczną, zwaną dalej „Radą” jako organ opiniodawczo-doradczy przy Prezesie Rady Ministrów w sprawach etycznych, prawnych, ekonomicznych i społecznych uwarunkowań rozwoju biomedycyny i biotechnologii. Art. 34. Do zakresu działania Rady należy: 1) dostarczanie opinii publicznej i organom władzy publicznej informacji oraz ocen etycznych, prawnych, ekonomicznych i społecznych z zakresu biomedycyny i biotechnologii; 2) określanie standardów badań naukowych na człowieku (dobrych praktyk); 3) przygotowywanie i opiniowanie projektów aktów normatywnych z zakresu biomedycyny i biotechnologii; 4) upowszechnianie wiedzy na temat biomedycyny i biotechnologii; 5) współpraca z organami władzy publicznej i innymi publicznymi podmiotami krajowymi; 6) współpraca z instytucjami międzynarodowymi oraz instytucjami innych krajów o podobnym zakresie działania. 7) doradztwo komisjom bioetycznym, działającym na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204, Nr 76, poz. 691, Nr 152, poz. 1266, Nr 153, poz. 1271, z 2003 Nr 90, poz. 845, z 2004 Nr 92, poz. 882, Nr 92, poz. 885, Nr 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135, z 2005 Nr 94, poz. 788, z 2006 Nr 117, poz. 790, Nr 191, poz. 1410, Nr 220, poz. 1600, z 2007 Nr 166, poz. 1172, Nr 176, poz. 1238, Nr 23, poz. 849); Art. 35. 1. Rada składa się z nie więcej niż 11 członków. 2. Członkiem Rady może być osoba, która spełnia łącznie następujące warunki: 1) cechuje się nieskazitelnym charakterem 2) wyróżnia się wiedzą z zakresu nauk biologicznych, medycznych, prawnych, ekonomicznych, społecznych lub humanistycznych; 3) posiada obywatelstwo polskie 4) posiada znaczący dorobek naukowy lub znaczący dorobek zawodowy; 3. Prezes Rady Ministrów powołuje i odwołuje członków Rady. 4. Wariant I Prezes Rady Ministrów powołuje do składu Rady 1 osobę wskazaną przez Prezesa Polskiej Akademii Nauk, 1 osobę wskazaną przez Prezesa Polskiej Akademii Umiejętności, 1 osobę wskazaną przez Naczelną Radę Lekarską, 1 osobę wskazane przez Konferencję Episkopatu Polski, 1 osobę wskazaną przez Radę Ekumeniczną, oraz do 5 innych osób. Wariant II Prezes Rady Ministrów powołuje do składy Rady 6 członków spośród osób wskazanych przez Prezesa Polskiej Akademii Nauk, Prezesa Polskiej Akademii Umiejętności, Naczelną Radę Lekarską, Konferencję Episkopatu Polski, Polską Radę Ekumeniczną, kościoły lub związki wyznaniowe, samorządy zawodowe, stowarzyszenia naukowe, uczelnie wyższe lub organizacje społeczne oraz 4 inne osoby 5. Z urzędu członkiem Rady jest Prezes Urzędu ds. Biomedycyny. 6. Kadencja członków Rady, o których mowa w ust. 4 trwa siedem lat. Ponowny wybór do składu Rady jest niedopuszczalny. 7. Członkowie Rady powołują ze swojego grona Przewodniczącego Rady który kieruje jej pracami. Wybór Przewodniczącego rady dokonywany jest zwykła większością głosów w obecności co najmniej 7 członków Rady. Art. 36. 1. Członek Rady, o którym mowa w art. 35 ust. 4 może zostać odwołany przez Prezesa Rady Ministrów przed upływem kadencji wyłącznie w przypadku, gdy: 1) złożył rezygnację z członkostwa w Radzie; 2) trwale nie uczestniczy w pracach Rady; 3) wykonuje czynności lub zajęcia, podważające zaufanie do jego niezależności lub bezstronności; 4) został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne; 5) został ukarany prawomocnym orzeczeniem sądu, działającego na podstawie przepisów o odpowiedzialności zawodowej, za przewinienie zawodowe, lub komisji dyscyplinarnej; 6) został pozbawiony praw publicznych; 7) choroba uniemożliwia mu pełnienie obowiązków członka Rady. 2. Na miejsce odwołanego członka Rady, Prezes Rady Ministrów powołuje osobę wskazaną przez organ, który wskazał odwołanego członka Rad (dodać na jaki okres powołuje tego członka) Art. 37. 1. Przy wykonywaniu swych funkcji członkowie Rady kierują się własnym sumieniem i są niezależni. 2. Członkowie Rady są obowiązani do zachowania w tajemnicy wszelkich informacji uzyskanych w związku z pracami Rady, z wyjątkiem informacji publicznych. Art. 38. Rada może powoływać stałe lub doraźne zespoły problemowe z udziałem zaproszonych ekspertów. Art. 39. 1. Pierwsze posiedzenie Rady zwołuje Prezes Rady Ministrów w terminie 1 miesiąca od dnia powołania Rady. 2. Na pierwszym posiedzeniu Rady jej członkowie powołują ze swojego grona Przewodniczącego Rady. 3. Do zadań Przewodniczącego Rady należy kierowanie pracami Rady i reprezentowanie jej na zewnątrz. 4. Kadencja Przewodniczącego Rady ustaje wraz z ustaniem członkostwa w Radzie. 5. Sposób wyboru i odwołania Przewodniczącego Rady określa statut Rady. Art. 40. 1. Rada podejmuje uchwały większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy członków Rady, z zastrzeżeniem ust. 2. Do uchwał dołącza się pisemne uzasadnienie. 2. Uchwały w sprawach organizacyjnych zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy członków Rady i nie wymagają pisemnego uzasadnienia. 3. Każdy członek Rady może zgłosić do protokołu zdanie odrębne wraz z uzasadnieniem. Art. 41. 1. Koszty funkcjonowania Rady związane z obsługą, przeprowadzeniem badań i opracowywaniem ekspertyz, a także uczestnictwem w jej posiedzeniach ekspertów, członków Rady i osób niebędących jej członkami, pokrywa się z części budżetu, której dysponentem jest Przewodniczący Rady. 2. Obsługę administracyjno-biurową Rady zapewnia Urząd ds. Biomedycyny Art. 42. 1. Członkowie Rady otrzymują za każdy dzień udziału w pracach Rady ryczałt w wysokości 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego w odrębnych przepisach. 2. Członkowie Rady mogą także uzyskiwać wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich do ekspertyz oraz innych opracowań przygotowywanych w związku z pracami Rady. Art. 43. Szczegółowy tryb pracy i organizacji Rady określa regulamin opracowany przez Radę i zatwierdzony przez Prezesa Rady Ministrów. Rozdział V. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny. Art. 44. 1. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny jest centralnym organem administracji rządowej powoływanym i odwoływanym przez Prezesa Rady Ministrów. 2. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny wykonuje swoje zadania przy pomocy Urzędu Biomedycyny. 3. Prezes Rady Ministrów w drodze zarządzenia nadaje statut Urzędowi Biomedycyny, określający jego organizację wewnętrzną. Art. 45. Prezesa Urzędu ds. Biomedycyny: 1) wydaje, zawiesza i cofa zezwolenia na wykonywanie procedur medycznie wspomaganej prokreacji; 2) kontroluje przestrzegania wymagań ustawowych oraz warunków wykonywania działalności określonej w zezwoleniu na wykonywanie procedur medycznie wspomaganej prokreacji; 3) prowadzi rejestr podmiotów które uzyskały zezwolenie na prowadzenie procedur medycznie wspomaganej prokreacji; 4) prowadzi Centralny Rejestr Biomedyczny; 5) przygotowuje sprawozdania dla Komisji Europejskiej, o których mowa w art. 26 Dyrektywy 2004/23/WE; 6) monitoruje i rejestruje informacje o poważnych przypadkach szkodliwości dla zdrowia i negatywnych reakcjach w zakresie zabiegów medycznie wspomaganej prokreacji, 7) współpracuje z organami władzy publicznej, samorządami zawodów medycznych i organizacjami pozarządowymi; 8) kieruje pracą Urzędu ds. Biomedycyny 9) wykonuje inne zadania określone w przepisach obowiązującego prawa Art. 46. W przypadku rażącego naruszenia warunków określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 12, Prezes Urzędu ds. Biomedycyny może wydać decyzję zakazującą prowadzenia określonych czynności z zakresu medycznie wspomaganej prokreacji nakładając rygory określone w art. 108 Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 47 1. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny jest uprawniony do kontroli działalności podmiotów, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie procedur medycznie wspomaganej prokreacji w zakresie: 1) zgodności wykonywanej działalności z udzielonym zezwoleniem; 2) przestrzegania warunków wykonywania działalności, na którą wydano zezwolenie; 2. Osoby upoważnione przez Prezesa Urzędu ds. Biomedycyny do dokonywania kontroli są uprawnione w szczególności do: 1) wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest wykonywana działalność objęta zezwoleniem, w dniach i w godzinach, w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana; 2) żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz udostępnienia danych mających związek z przedmiotem kontroli. 3. Prezes Urzędu d.s Biomedycyny może wezwać podmiot, który uzyskał zezwolenie do usunięcia stwierdzonych uchybień w wyznaczonym terminie. Art. 48. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny składa Polskiej Radzie Bioetycznej oraz Prezesowi Rady Ministrów corocznie, w terminie do końca pierwszego kwartału, sprawozdanie ze swojej działalności, w tym ocenę stosowania ustawy. Art. 49. Do postępowania przed Prezesem Urzędu ds. Biomedycyny stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 50 1. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny cofa zezwolenie na prowadzenie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, jeżeli: 1) do procedury medycznie wspomaganej prokreacji dopuszczono osoby nie spełniające warunków określonych w art. 16 2) naruszono art. 17, 18, 19 ust. 1 oraz art. 21 2. Prezes Urzędu ds. Biomedycyny może cofnąć zezwolenie na prowadzenie procedury wspomaganego rodzicielstwa w przypadku naruszenie warunków licencji lub innego naruszenia przepisów ustawy. Art. 51 1. Każdy podmiot oferujący zabiegi medycznie wspomaganej prokreacji opracowuje i przedkłada do zatwierdzenia Prezesowi Urzędu ds. Biomedycyny procedury postępowania na wypadek transportu gamet lub embrionów ludzkich . 2. Minister Zdrowia określi sposób oznakowania pojemników, w których transportowane są gamety lub embriony ludzkie oraz dane jakie powinny być dołączone do każdego z pojemników mając na względzie konieczność zapewnienia bezpieczeństwa transportu, oznaczenia tożsamości gamet i embrionów oraz podmiotów uczestniczących w transporcie zagwarantowania 3. Odbiorca transportu gamet lub embrionów ludzkich zobowiązany jest do weryfikacji danych, o których mowa w ust. 2, a w razie stwierdzonych uchybień do bezzwłocznego zawiadomienia Prezesa Urzędu ds. Biomedycyny 4. Odbiorca gwarantuje, że otrzymane embriony ludzkie i gamety są poddawane kwarantannie do czasu weryfikacji zgodności deklarowanych danych ze stanem rzeczywistym. Rozdział VI. Przepisy administracyjne i karne Art. 52. 1. Kto wbrew przepisom ustawy tworzy embrion ludzki poza organizmem matki, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 2. Kto tworzy chimerę lub hybrydę, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 3. Tej samej karze podlega, kto to dopuszcza się klonowania. Art. 53 1. Kto niszczy embrion ludzki, polega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Art. 54. 1. Kto rozpowszechnia ogłoszenia o odpłatnym zbyciu, nabyciu lub o pośredniczeniu w odpłatnym zbyciu lub nabyciu gamety lub embrionu ludzkiego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub karze pozbawienia wolności do roku. 2. Kto w celu uzyskania korzyści majątkowej nabywa lub zbywa gametę lub embrion ludzki, pośredniczy w ich nabyciu lub zbyciu, podlega karze pozbawienia wolności od lat 3. 3. Kto w celu uzyskania korzyści majątkowej wbrew przepisom ustawy gromadzi, przechowuje lub udostępnia gamety lub embriony ludzkie podlega grzywnie, karze pozbawienia wolności do lat 3. 4. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1-3 stałe źródło dochodu, podlega karze pozbawienia wolności od lat 5. 5. Kto w celach prokreacyjnych umieszcza w organizmie kobiety gametę innej kobiety, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2 Art. 55. 1. Kto prowadzi procedurę medycznie wspomaganej prokreacji z naruszeniem przepisów ustawy lub wbrew warunkom określonym w zezwoleniu o którym mowa w art. 15, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 2. Tej samej karze podlega, kto niedopełniając obowiązków lub nadużywając uprawnień dopuszcza do prowadzenia procedury wspomaganej prokreacji z naruszeniem przepisów ustawy. 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w ust. 1 lub 2 jest zniszczenie embrionu albo skutek określony w art. 52 ust. 2 lub 3, sprawca podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Art. 56. 1. Kto dokonuje ingerencji w genom ludzki powodującą jego dziedziczne zmiany podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 2. Kto wbrew przepisom ustawy dokonuje ingerencji w zapis genetyczny gamety, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do dwóch lat. 3. Tej samej karze podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy nie niszczy gamety o zmienionym zapisie genetycznym. 4. Kto wbrew przepisom ustawy wykorzystuje gametę określą w ust. 2 w celach prokreacyjnych, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. 5. Kto wbrew przepisom ustawy prowadzi badania genetyczne embrionu ludzkiego, podlega karze grzywny lub karze ograniczenia wolności. . Art. 57. W przypadku skazania za czyn określony w art. 52, 53, 54, 56 ust. 1, 4 lub 5, sąd orzeka zakaz pełnienia funkcji lub wykonywania zawodu związanego z prowadzeniem procedury medycznie wspomaganej prokreacji. Art. 58. 1. Kto niedopełnia obowiązku przekazania informacji do Centralnego Rejestru Biomedycznego lub prowadzenia rejestrów albo dokumentacji w sposób wymagany przez ustawę, polega karze grzywny lub ograniczenia wolności. 2. W przypadku skazania za wykroczenie określone w ust. 1 sąd może orzec zakaz pełnienia funkcji lub wykonywania zawodu związanego z prowadzeniem procedury medycznie wspomaganej prokreacji. Rozdział VII. Przepisy przejściowe i końcowe Art. 59. Podmiot przechowujący w dniu wejścia w życie ustawy zamrożone embriony ludzkie przekazuje w terminie 2 miesięcy od daty powstania Centralnego Rejestru Biomedycznego wszystkie posiadane informacje, do których przekazania jest zobowiązany na mocy niniejszej ustawy. Art. 60. 1. Prezes Urzędu d.s. Biomedycyny na podstawie danych z Centralnego Rejestru Biomedycznego informuje rodziców genetycznych, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, o uprawnieniu do ich implantacji embrionów. 2. Matka genetyczna w terminie 2 miesięcy od daty doręczenia informacji określonej w ust. 1 może złożyć oświadczenie, że w terminie 2 lat od dnia doręczenia informacji podda się zabiegowi implantowania embrionu. 3. Jeżeli w terminie 3 miesięcy od daty doręczenia informacji określonej w ust. 1 matka nie złoży oświadczenia o którym mowa w ust. 2, sąd może wyrazić zgodę na implantowanie embrionu ludzkiego do organizmu innej kobiety. Art. 61 Prezes Rady Ministrów powołuje 5 członków pierwszego składu Narodowej Rady Bioetycznej na kadencję trwającą 4 lata. Art. 62. W ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 1997 Nr 28, poz. 152, Nr 88, poz. 554, z 1998 Nr 106, poz. 668, Nr 162, poz. 1115, z 1999 Nr 60, poz. 636, Nr 65, poz. 729, z 2000 Nr 12, poz. 136, Nr 60, poz. 698, Nr 94, poz. 1037, Nr 120, poz. 1268, z 2001 Nr 89, poz. 969, Nr 113, poz. 1207, Nr 126, poz. 1382, Nr 126, poz. 1383, Nr 154, poz. 1801, z 2002 Nr 21, poz. 204, Nr 76, poz. 691, Nr 152, poz. 1266, Nr 153, poz. 1271, z 2003 Nr 90, poz. 845, z 2004 Nr 92, poz. 882, Nr 92, poz. 885, Nr 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135, z 2005 Nr 94, poz. 788, z 2006 Nr 117, poz. 790, Nr 191, poz. 1410, Nr 220, poz. 1600, z 2007 Nr 166, poz. 1172, Nr 176, poz. 1238, Nr 23, poz. 849) wprowadza się następujące zmiany: 1) Po art. 4 dodaje się art. 4a w brzmieniu: „4a. Nikt nie może żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub naprawienia szkody wyrządzonej urodzeniem się dziecka.” 2) Rozdział 4 otrzymuje brzmienie: „Rozdział 4. Eksperyment medyczny i badawczy przeprowadzany na ludziach Art.. 21. Eksperyment przeprowadzany na ludziach może mieć postać eksperymentu medycznego lub badawczego. Art. 22. Eksperymentem medycznym jest wprowadzenie przez lekarza nowych lub tylko częściowo wypróbowanych metod diagnostycznych, leczniczych lub profilaktycznych w celu osiągnięcia bezpośredniej korzyści dla zdrowia osoby leczonej. Może on być przeprowadzony, jeżeli dotychczas stosowane metody medyczne nie są skuteczne lub ich skuteczność nie jest wystarczająca. Art. 23. Eksperyment badawczy ma na celu przede wszystkim rozszerzenie wiedzy medycznej. Może być on przeprowadzany zarówno na osobach chorych, jak i zdrowych. Przeprowadzenie eksperymentu badawczego jest dopuszczalne wówczas, jeżeli jego celu nie można osiągnąć za pomocą innej metody o podobnej skuteczności, alternatywnej do badań na ludziach, a ryzyko względem uczestnika nie pozostaje w dysproporcji do możliwych pozytywnych rezultatów takiego eksperymentu, przy zachowaniu prymatu osoby uczestniczącej w eksperymencie nad interesem innych osób lub interesem publicznym. Art. 24. Badania naukowe przeprowadzane na ludziach mają na celu przede wszystkim rozszerzenie wiedzy medycznej. Mogą być przeprowadzone zarówna na osobach chorych, jak i zdrowych. Przeprowadzenie badań jest dopuszczalne wówczas, jeżeli ich celu nie można osiągnąć za pomocą innej metody o podobnej skuteczności, alternatywnej do badań na ludziach, a uczestnictwo w nich nie jest związane z ryzykiem albo też ryzyko jest niewielkie i nie pozostaje w dysproporcji do możliwych pozytywnych rezultatów, przy zachowaniu prymatu osoby uczestniczącej w badaniach nad interesem publicznym. Art. 25. Eksperyment może być przeprowadzany na ludziach, jeżeli spodziewana korzyść lecznicza lub poznawcza ma istotne znaczenie, a przewidywane osiągnięcie tej korzyści oraz celowość i sposób przeprowadzania eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu wiedzy i zgodne z zasadami etyki lekarskiej. Art. 26. Eksperymentem kieruje lekarz posiadający stopień specjalizacji zawodowej w dziedzinie medycyny, która ze względu na charakter lub przebieg eksperymentu jest szczególnie przydatna, jak również odpowiednio wysokie kwalifikacje naukowe lub badawcze. Art. 27. 1. Osoba, która ma być poddana eksperymentowi lub badaniu naukowemu, jest uprzednio informowana o celach, sposobach i warunkach przeprowadzenia eksperymentu lub badania, spodziewanych korzyściach leczniczych lub poznawczych, ryzyku oraz o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie lub badaniu w każdym jej stadium. 2. W przypadku gdyby natychmiastowe przerwanie eksperymentu lub badania mogło spowodować niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia jego uczestnika, lekarz obowiązany jest go o tym poinformować. Art. 28. 1. Przeprowadzenie eksperymentu lub badania wymaga pisemnej zgody osoby badanej poinformowanej w sposób określony w art. 27 ust 1, mającej w nich uczestniczyć. W przypadku niemożności wyrażenia pisemnej zgody, za równoważne uważa się wyrażenie zgody ustnie złożone w obecności dwóch świadków. Zgoda tak złożona powinna być odnotowana w dokumentacji lekarskiej. 2. Lekarz jest zobowiązany poinformować osobę wyrażającą zgodę o możliwości odmowy udziału w eksperymencie lub badaniu, w szczególności również o tym, że odmowa nie ograniczy możliwości korzystania ze świadczeń zdrowotnych . 3. Wątpliwości co do udzielenia zgody lub jej zakresu należy rozstrzygać na rzecz braku zgody. 4. Udział małoletniego w eksperymencie medycznym jest dopuszczalny tylko za pisemną zgodą jego przedstawiciela ustawowego. Jeżeli małoletni ukończył 16 lat lub nie ukończył 16 lat i jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinię w sprawie swego uczestnictwa w eksperymencie, konieczna jest także jego pisemna zgoda. 5. W przypadku osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej zgodę na udział tej osoby w eksperymencie medycznym wyraża przedstawiciel ustawowy tej osoby. Jeżeli osoba taka jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinię w sprawie swojego uczestnictwa w eksperymencie leczniczym, konieczne jest ponadto uzyskanie pisemnej zgody tej osoby. 6. W przypadku osoby, która ma pełną zdolność do czynności prawnych, lecz nie jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinii w sprawie swego uczestnictwa w eksperymencie, zgodę na udział tej osoby w eksperymencie medycznym wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę podmiotu przeprowadzającego eksperyment. 7. W przypadku gdy przedstawiciel ustawowy odmawia zgody na udział chorego w eksperymencie medycznym, można zwrócić się do sądu opiekuńczego, właściwego ze względu na siedzibę podmiotu przeprowadzającego eksperyment, o wyrażenie zgody. 8. Zgodę na udział embrionu ludzkiego w eksperymencie medycznym wyrażają rodzice. W przypadku braku jednomyślnej zgody żyjących dawców, lub niemożności uzyskania ich oświadczenia zgodę na udział embrionu ludzkiego w eksperymencie wyraża, kierując się dobrem dziecka, sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę podmiotu przeprowadzającego eksperyment. 9. Z wnioskiem o udzielenie zgody na uczestnictwo w eksperymencie osoby, o której mowa w ust. 2-6 i 8, może wystąpić podmiot przeprowadzający eksperyment do sądu opiekuńczego właściwego ze względu na siedzibę tego podmiotu. 10. W przypadkach niecierpiących zwłoki i ze względu na bezpośrednie zagrożenie życia pacjenta, uzyskanie zgody przedstawiciela jego ustawowego albo sądu opiekuńczego, nie jest konieczne. Art. 29. 1. Udział w eksperymencie medycznym kobiet ciężarnych wymaga szczególnie wnikliwej oceny związanego z tym ryzyka dla matki i dziecka poczętego. 2. Kobiety ciężarne albo karmiące nie mogą uczestniczyć w eksperymentach badawczych lub badaniach naukowych. 3. Przeprowadzenie eksperymentu badawczego lub badań naukowych nie może nastąpić z udziałem embrionu, dziecka poczętego, osoby ubezwłasnowolnionej, żołnierza służby zasadniczej lub osoby pozbawionej wolności, lub wykorzystując przymusowe położenie innej osoby. 4. Badania naukowe mogą być przeprowadzane na małoletnim, jak też osobie, która ma pełną zdolność do czynności prawnych, lecz nie jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinii w sprawie swego uczestnictwa w eksperymencie osoby jedynie wówczas, gdy mogąc to uczynić nie sprzeciwia się ona uczestnictwu w badaniach, nie istnieje możliwość przeprowadzenia takich badań o porównywalnej efektywności z udziałem osoby posiadającej pełną zdolność do czynności prawnych lub osoby mogącej wyrazić zgodę, i jeżeli spodziewane korzyści mają bezpośrednie znaczenie dla zdrowia osoby w nim uczestniczącej. Art. 30. 1. Osoba lub inny podmiot uprawniony do udzielenia zgody na eksperyment lub badanie naukowe może ją cofnąć w każdym stadium eksperymentu. Lekarz powinien wówczas eksperyment przerwać. 2. Lekarz prowadzący eksperyment medyczny ma obowiązek przerwać go, jeżeli w czasie jego trwania wystąpi zagrożenie zdrowia chorego przewyższające spodziewane korzyści dla chorego. 3. Lekarz prowadzący eksperyment badawczy lub badanie naukowe ma obowiązek przerwać je, jeżeli w czasie jego trwania nastąpi nieprzewidziane zagrożenie zdrowia lub życia osoby w nim uczestniczącej. Art. 31. Informacja uzyskana w związku z eksperymentem lub badaniem naukowym może być wykorzystana do celów naukowych, bez zgody osoby poddanej temu eksperymentowi, w sposób uniemożliwiający identyfikację tej osoby. Art. 32. 1. Eksperyment lub badanie naukowe może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne. 2. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu lub projekcie badawczym, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu. 3. W razie udziału embrionu w eksperymencie medycznym komisja bioetyczna przed wyrażeniem opinii pozyskuje od Polskiej Rady Bioetycznej opinię doradczą. 4. Komisje bioetyczne i Odwoławcza Komisja Bioetyczna wydają także opinie dotyczące badań klinicznych, jeżeli inne ustawy tak stanowią, w zakresie określonym w tych ustawach. 5. Komisje bioetyczne powołują: 1) okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w pkt 2 i 3; 2) rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycznym; 3) dyrektor medycznej jednostki badawczo-rozwojowej. 6. W skład komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 5 pkt 2 i 3, wchodzi również przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej. 7. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej powołuje Odwoławczą Komisję Bioetyczną, rozpatrującą odwołania od uchwał komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 2. 8. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady powoływania i finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznych.” 3) Art. 30 otrzymuje brzmienie: „Art. 30. 1. Lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. 2. Lekarz podejmuje działania mające charakter uporczywej terapii wyłącznie na żądanie pacjenta. 3. Uporczywą terapią jest stosowanie procedur medycznych, urządzeń technicznych i środków farmakologicznych w celu podtrzymywania funkcji życiowych nieuleczalnie chorego, które przedłuża jego umieranie, wiążąc się z naruszeniem godności pacjenta, w szczególności z nadmiernym cierpieniem; uporczywa terapia nie obejmuje podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, łagodzenia bólu i innych objawów oraz karmienia i nawadniania, o ile służą dobru pacjenta.” 4) W art. 39 skreśla się wyrazy: „wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w innym zakładzie opieki zdrowotnej oraz”. Art. 63. W ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2008 r. Nr…..) wprowadza się następujące zmiany: 1) W art. 3 ust. 1 po pkt. 7 dodaje się pkt 8 w brzmieniu „8) uporczywa terapia - stosowanie procedur medycznych (urządzeń technicznych i środków farmakologicznych) w celu podtrzymywania funkcji życiowych nieuleczalnie chorego, które przedłuża jego umieranie, wiążąc się z naruszeniem godności pacjenta w szczególności z nadmiernym cierpieniem;; nie stanowi uporczywej terapii stosowanie podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, łagodzenie bólu i innych objawów oraz karmienie i nawadnianie, o ile służą dobru pacjenta.” 2) Art. 16 otrzymuje brzmienie: „Art. 16. 1. Pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub sprzeciwu co do ich udzielenia, po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art. 9. 2. Zgoda oraz sprzeciw, o których mowa w ust. 1, mogą być wyrażone ustnie albo poprzez takie zachowanie, które w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę poddania się proponowanym przez lekarza czynnościom albo brak takiej woli. 3. Lekarz nie ma obowiązku podejmowania działań mających charakter świadczeń zdrowotnych wobec pacjenta, który utracił zdolność wyrażania zgody, jeżeli pacjent ten w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy wyraził wcześniej sprzeciw na podejmowanie tych działań. 4. Nie ponosi odpowiedzialności karnej lub cywilnej lekarz, który mimo sprzeciwu określonego w ust. 1 podjął się działań objętych tym sprzeciwem; odpowiedzialność zawodowa lekarza wyłączona jest w takim przypadku wówczas, gdy działał on w interesie pacjenta. 5. Sprzeciw, o którym mowa w ust. 3 jest wiążący dla lekarza, jeżeli został w sposób dobrowolny i świadomy wyrażony na piśmie przez pacjenta poinformowanego wcześniej o ciężkiej chorobie nieuleczalnej, na wypadek utraty zdolności do wyrażania zgody na świadczenia zdrowotne, a odnosi się do podejmowania działań medycznych podtrzymujących funkcje życiowe w przypadku bezpośredniego zagrożenia życia będącego wynikiem tej choroby. 6. Wyrażenie sprzeciwu odnotowuje się w dokumentacji medycznej.” 3) Art. 19 otrzymuje brzmienie: „Art. 19. Zasady przeprowadzenia badania lub udzielenia innych świadczeń zdrowotnych przez lekarza pomimo braku zgody, o których mowa w art. 17 i 18, określają przepisy art. 33 i art. 34 ust. 6 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.” 4) Art. 20 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Prawo do poszanowania godności obejmuje także prawo do umierania w spokoju i godności. Pacjent znajdujący się w stanie terminalnym ma prawo do świadczeń zdrowotnych zapewniających łagodzenie bólu i innych cierpień oraz niepodejmowania działań mających charakter uporczywej terapii. Art. 64. W ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodziny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm) skreśla się art. 68. Art. 65. Podmioty, które w dniu wejścia w życie prowadzą procedury regulowane niniejszą ustawą w terminie 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie występują do Prezes Urzędu ds. Biomedycyny o wydanie zezwolenia, o którym mowa w art. 15 ust. 2 na podstawie przepisów niniejszej ustawy. Art. 66. Prezes Rady Ministrów 21 dni od dnia ogłoszenia ustawy powołuje Pełnomocnika do spraw utworzenia urzędu Urzędu ds. Biomedycyny. Art. 67. Ustawa wchodzi w życie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 66, który wchodzi w życie w dniu ogłoszenia.