Biedny jak... Kościół

Denerwuję się, gdy widzę, jak mój kolega ksiądz co tydzień przez cztery godziny pucuje swój samochód. Irytują mnie doniesienia o hucznych urodzinach ks. Jankowskiego. Ale tak samo złoszczą mnie nieustanne (powtarzane do znudzenia nie tylko w Internecie, ale w innych mediach i w prywatnych rozmowach) opinie, że księża to tylko nastawieni są na kasę. Niektórzy są. Ale nie wszyscy. Tak samo, jak wśród świeckich. Mity o bogactwie Kościoła i księży wynikają z uogólnienia pojedynczych przypadków. To prawda – zdarzają się bogaci księża. Są księża, którzy mają łeb do interesów i potrafią zadbać nie tylko o parafię czy jakieś kościelne dzieło, ale również o siebie. Zdarza się również, że jakiś pobożny, a zasobny katolik postanawia podzielić się swymi dobrami nie ze wspólnotą, ale z konkretnym duchownym, bo – na przykład – zyskał od niego duchowe wsparcie w trudnej chwili. Czy można mu zabronić? Albo czy można zakazać księdzu przyjęcia takiej darowizny? Zdecydowana większość księży w Polsce jeśli natrafi na jakąś większą sumę, przeznacza ją na potrzeby parafii, wspólnoty, na wsparcie potrzebujących itp. Są tacy, którzy próbują sobie jakoś zabezpieczyć przyszłość (chodzi o emeryturę) – na przykład budując dom lub kupując mieszkanie. Nie brak jednak w naszej Ojczyźnie księży, którzy mają problem z przeżyciem od niedzieli do niedzieli. Żyją w głodzie i chłodzie. Dosłownie. Żyją tak, jak ich parafianie. Nie spotkałem w mediach reportażu o którymś z proboszczów na przykład z terenu dawnych PGR-ów. A są tam księża, którzy w pojedynkę obsługują trzy kościoły, a jeśli już ktoś zamówi intencję mszalną, to jako stypendium mszalne daje kilka jajek. Temat nie jest nośny i przechodzi bez echa. Już kilka razy na łamach Gościa sygnalizował go ks. Tomasz Horak. I nic. Zero odzewu. Żadnego zainteresowania. Za to o rzymskim mieszkaniu emerytowanego arcybiskupa można przeczytać na pierwszej stronie. Podobnie jak wynurzenia lewicowej posłanki o rzekomych miliardach przekazywanych Kościołowi z budżetu państwa. Święty diakon Wawrzyniec, gdy kazano mu wydać bogactwa Kościoła, wskazał ubogich chrześcijan i powiedział, że to właśnie oni są poszukiwanymi skarbami. Działo się to w trzecim wieku po Chrystusie. Od tego czasu właściwie nic się nie zmieniło. Kościół jest i będzie ubogi. I nie zmieni tego jeden czy drugi ksiądz, który ma drogi samochód lub mieszkanie w Rzymie.