Miłość o cechach zarazy

W polskim Kościele ktoś musi wreszcie walnąć pięścią w stół. I przegonić na cztery wiatry polityków, którzy udając, że przynieśli Dzieciątku hojne dary, koncentrują się na montowaniu sojuszy wśród otaczających żłóbek pasterzy. Kilka miesięcy temu uczestniczyłem w niedzielnej mszy w kościele parafialnym w okolicach Middlesborough w północnej Anglii. Z rozkoszą przyglądałem się świeckim, którzy - to chyba standard w zachodniej Europie - jeśli już do kościoła przyjdą, to angażują się w nim na całego. Starszy pan wyszukiwał wchodzącym wygodne miejsca, drugi rozdawał książeczki z tekstem liturgii, dwie panie szykowały się do zbierania tacy, dwie kolejne - do rozdawania komunii. Ledwie zdążyłem westchnąć: dlaczego podobnych obrazków nie oglądamy w Polsce, kiedy zaczęła się homilia. A z każdym jej zdaniem moje osłupienie rosło. Kaznodzieja - nawiązując do trwającej właśnie na Wyspach debaty przedwyborczej - grzmiał, ba - wyżywał się - na zasiadających w Izbie Lordów politykach, używając określeń i fraz, z których połowę wstydziłbym się nawet przetłumaczyć. Z trwogą zerkałem na twarze moich sąsiadów z ławki, którzy najwyraźniej przyzwyczajeni do temperamentu pasterza, uprzejmie czekali na następną część mszy - tzw. modlitwę wiernych.

Katolik na katolika, Żyd na Żyda

Dla mnie osobiście stała się ona cudowną okazją do podziękowania Opatrzności za to, że z polskiego Kościoła na dobre uleciał już duch obecny w nim na początku lat 90. Nakazywał on pewnemu hierarsze wzywać wiernych, by "katolik głosował na katolika, a żyd na żyda", pod jego wpływem jeden z moich znajomych proboszczów zamiast ogłoszeń parafialnych pisał płomienne eseje piętnujące spiski wymierzone w polski przemysł okrętowy. Angielska wycieczka pokazała mi, że wbrew temu, co sądzą nasi "postępowi" publicyści, pokusa zastępowania głoszenia ewangelii doraźną publicystyką nie jest wyłącznie specjalnością polską. I nie ma co nad tym szczególnie biadolić. Uciekając się do porównań, można stwierdzić, że generalnie świątynia, widoczna z daleka, stojąca zwykle w centrum ludzkich zbiorowości, zawsze będzie narażona na to, że wtargnie doń "wiatr z ulicy". Przy pierwszych podmuchach tego wiatru ktoś z kościelnego personelu winien jednak zdecydowanie zamknąć drzwi.