Realizacja płodnej miłości małżeńskiej

Rodzicielstwo Istnieje rozróżnienie pomiędzy płodnością a rodzicielstwem. Płodność jest zjawiskiem wynikającym z samej natury życia; jest faktem – danym w swej potencjalności lub aktualności biologicznej. Natomiast rodzicielstwo jest czynem, zadaniem, postawą, cechą moralną określającą duchową tożsamość osób biorących odpowiedzialność za właściwy sposób przekazywania życia. Zjawisko płodności dokonuje się na poziomie bytu osobowego, w przymierzu małżeńskim, w którym mężczyzna i kobieta otrzymują od Boga powołanie do współtworzenia gatunku ludzkiego. Jest ono zatem uzdolnieniem i zarazem wezwaniem do całkowitego zjednoczenia się ze Stwórcą – najdoskonalszą Miłością stwarzającą (zob. Bajda J., Rodzicielstwo w aspekcie teologicznym, w: „Chrześcijanin w świecie”, nr 162(1987), s.33-38). Dwie osoby przez danie części ze swego ciała w akcie płciowym dostępują uczestnictwa w stawaniu się nowej osoby, której człowieczeństwo powołuje do istnienia Bóg, osobowym aktem stwórczym. Akt płciowy zatem nie powinien mieć miejsca poza relacją miłości małżeńskiej. Akt małżeński jest bowiem jedyną i właściwą formą aktywności, przez którą człowiek spełnia czynną rolę w zakresie zapoczątkowania nowego życia. O charakterze stosunku małżeńskiego, jako formy osobowego-zjednoczenia dwojga ludzi i wypływającej z niej aspektu rodzicielskiego pisał w encyklice „Humanae vitae” papież Paweł VI. Jego zdaniem małżonkowie mają obowiązek respektować w akcie obecność i nierozdzielność obu wyżej wymienionych składników a mianowicie: zjednoczenia i płodności (HV 12). Małżonkowie powinni rozpatrywać swoje rodzicielstwo jako formę powołanie, które powinni realizować w sposób odpowiedzialny. Odpowiedzialnym jest bowiem człowiek, który w swoim postępowaniu liczy się z głosem własnego sumienia. Zatem o świadomej odpowiedzialności, będącej synonimem otrzymanej od Boga wolności, można mówić tylko wtedy, gdy małżonkowie pragną potomstwa, na drodze naturalnego współżycia, zgodnego z wolą Stwórcy (por. Fijałkowski W., Konowalski J., Krzyżaniak J., A tak już nie są dwoje, ale jedno ciało, w: „Duszpasterstwo Rodzin Archidiecezji Poznańskiej”, R.1980, s.29). Odpowiedzialność Powiązanie odpowiedzialności z przekazywania życia można odnaleźć w dokumentach Soboru Watykańskiego II – w konstytucji „Gaudium et spes”. Jednak to papież Jan Paweł II w encyklice „Evangelium vitae”, jasno sprecyzował wymagania dotyczące „odpowiedzialnego rodzicielstwa”, będącego właściwym sposobem realizacji w małżeństwie miłości płodnej – czytamy: „Najwznioślejszym przejawem odpowiedzialności jest przekazywanie życia przez akt zrodzenia, dokonany przez mężczyznę i kobietę w małżeństwie” (EV 43). Zatem odpowiedzialne rodzicielstwo nie jest normą etyczną, funkcjonującą obok miłości małżeńskiej. Ono należy do samej istoty posłannictwa małżeńskiego, tworząc jej życiowy a zarazem egzystencjalny kształt etyczno-normatywny. I choć miłość małżeńska jest fundamentalną postawą dla formujących się decyzji, będących wypełnieniem powołania małżeńskiego, to jednak dopiero odpowiedzialne rodzicielstwo obejmuje pewien ściśle określony zakres decyzji, mocą których małżonkowie stają się pełnowartościowymi rodzicami, zarówno w wymiarze egzystencjalnym, jak i moralnym, a to poprzez aktualizację danej im przez Boga Stwórcę zdolności rodzicielskiej.