Realizacja płodnej miłości małżeńskiej

Wstęp Każda autentyczna miłość jest miłością twórczą, ubogacającą życie człowieka. Szczególnym bogactwem, które posiada człowiek jest jego płodność, będąca jądrem miłości małżeńskiej. Małżeństwo bowiem nie tylko jest źródłem różnych postaci i form miłości, ale jest przede wszystkim środowiskiem, w którym rodzi się życie. Stąd można mówić o naturalnym związku, jaki zachodzi między miłością małżeńską a miłością rodzicielską. Dlatego papież Paweł VI pisząc w encyklice „Humanae vitae” o miłości małżeńskiej wskazywał na jej nadrzędną cechę: „płodność” – pisał: „/.../ Miłość płodna nie wyczerpuje się we wspólnocie małżonków, ale zmierza również ku swemu przedłużeniu i wzbudzeniu nowego życia” (HV 9). W świetle powyższych słów można śmiało postawić tezę, że wszelkie czynności, które uniemożliwiają powstanie nowego życia lub niszczą je, są zaprzeczeniem idei płodnej miłości małżeńskiej. Płodność Powszechne doświadczenie uczy, że płodność jest czymś wyjątkowym, i to nie tylko dla człowieka jako jednostki, ale i dla całej szeroko rozumianej ludzkości. Pismo święte, zwłaszcza księga Rodzaju, ukazuje na tle rodziny, szczepu, narodu, w osobach rodziców i dzieci całą historię człowieka, łącząc ich ze sobą w wymiarze otrzymanego od Boga daru płodności. Seksualność i płodność są widziane jako cechy wrodzone, z gruntu dobre i celowe. Zostają one przyporządkowana życiu. Nie próbuje się ich od siebie oddzielić, gdyż stanowią naturalną, przyrodzoną gatunkowi ludzkiemu, drogę w przekazywaniu życia. Powołując się na konkretne przykłady życia – na przykład Abrahama ukazuje, że bez płodności nie ma życia a płodność bez życia traci rację bytu. Tym, co nadaje sens życiu ludzkiemu jest płodność, która niesie w sobie cały wymiar duchowego bogactwa. Życie, które zostaje tego wymiaru pozbawione, pozostaje zamknięte w samej seksualności. Stąd Bóg przypomniał ludziom, na samym początku ich istnienia, o wyjątkowym posłaniu, które zostało im powierzone: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1,28). Słowa te są swoistego rodzaju nakazem do działania, skierowanym do istoty noszącej w sobie podobieństwo samego Boga – Stwórcy; stanowi ono także swoistego rodzaju zaproszenie do współdziałania na linii Stwórca – stworzenie. (zob. Jankowski S., Biblijny sens płodności i niepłodności, w: „Chrześcijanin w świecie”, nr 162(1987), s.8-14).