Realizacja płodnej miłości małżeńskiej

Zatem odpowiedzialne rodzicielstwo nie pozwala odłączyć funkcji rodzicielskiej od miłości, na co swych licznych publikacjach kładł nacisk m.in. ksiądz profesor Jerzy Bajda, u którego czytamy: „Człowiek powołany do miłości płodnej, owocującej życiem, tym samym zostaje postawiony wobec prawdy, że życie, które jest nim samym, jest niesione przez miłość, zrodzone przez miłość, przyjęte przez miłość. Miłość jest właściwym poziomem, na którym rozpoznaje się ludzki kształt życia; miłość jest istotną formą kształtującą substancję życia ludzkiego” (Bajda J., Obraz człowieka widziany poprzez „Humanae vitae”, w: Majdański K., Styczeń T. [red.], Dar ludzkiego życia. , Lublin 1991, s. 132-133). Naturalne planowanie rodziny Małżeństwo ze swej natury jest nastawione na zrodzenie potomstwa. Jednak temu obowiązku powinna towarzyszyć daleko idąca rozumna odpowiedzialność, która odpowiadałaby szeroko rozumianej godności osoby ludzkiej. Zatem, aby wszelkie działania były uznane za mądrze zaplanowane, muszą obejmować takie czynniki, jak: czas, miejsce, zdrowie, możliwości ekonomiczne i socjalne zarówno własne, jak i społeczeństwa. Aby małżeństwo było aktualizacją wolności i miłości, potrzebna jest gruntowna znajomość zasad planowania rodziny, przez które rozumie się „planowanie dzietności”. We wypełnieniu tego zadania pomocą służą metody pozwalające rozpoznać tzw. okresy płodności i niepłodności. O ich słuszności pisał w „Humanae vitae” papież Paweł VI: „Jeśli i s t n i e j ą słuszne powody dla wprowadzenia przerw między kolejnymi urodzeniami dzieci, wynikające bądź z warunków fizycznych, czy psychicznych małżonków, bądź z okoliczności zewnętrznych, Kościół naucza, że wolno wówczas małżonkom uwzględniać naturalną cykliczność właściwą funkcjom rozrodczym kobiety i podejmować stosunki małżeńskie tylko w okresach niepłodności, regulując w ten sposób ilość poczęć, bez łamania zasad moralnych” (HV 16). Kościół przypomina, że owymi dozwolonymi moralnie metodami, które mogą być stosowane oddzielnie bądź łącznie są: metoda termiczna, metoda objawowo-termiczna, metoda Billingsa (zob. Skrzydlewski W.B., Seks, wolność, miłość, Kraków 2001, s.67-70). Życie Fakt poczęcia się nowego życia tylko pozornie jest bezpośrednim skutkiem ludzkiego działania. Nawet, jeżeli człowiek działając przewidywał taki skutek i on istotnie zaistniał, to jednak głębsza refleksja nad tym zdarzeniem pokazuje nieco inną rzeczywistość. Poczęcie nowego człowieka, jakkolwiek uzależnione w swojej realizacji od woli rodziców, w istocie swojej przekracza ich wolę i ich decyzję. Rodzice bowiem nie dają życia, lecz jedynie je przekazują. Stawanie się rodzicami zawsze nosi w sobie udział Boga. To nie człowiek staje się ojcem czy matką, ale Bóg swą mocą czyni ich rodzicami. Podjęta przez człowieka współpraca z Bogiem, zakłada świadomą decyzję tego pierwszego o powołaniu do istnienia nowego życia (por. Półtawska W., Dziecko owocem miłości, w: Adamski F [red.], Miłość, małżeństwo, rodzina, Kraków 1978, s.316-321); realizując ów plan człowiek podejmuje współżycie cielesne, które jest koniecznym warunkiem zapłodnienia. Człowiek zatem swym świadomym działaniem stwarza warunki, w których zapłodnienie może zaistnieć. Należy jednak pamiętać, że samo przygotowanie warunków biologicznych nie jest jeszcze poczęciem w znaczeniu sensu stricto. Bowiem sam akt seksualny, który ma służyć zapłodnieniu, nie determinuje Boga. Przeciwnie, to Bóg sam decyduje o czasie powstania nowego życia, osoby ludzkiej. Tezę tą potwierdził w encyklice „Evangelium vitae” papież Jan Paweł II, który napisał: „Życie przekazywane przez rodziców ma źródło w Bogu, czego świadectwo można znaleźć na wielu stronnicach Biblii, które ze czcią i miłością mówią o poczęciu, o kształtowaniu się życia w łonie matki i po narodzinach i o ścisłej więzi, jaka zachodzi między pierwszą chwilą istnienia, a działaniem Boga Stwórcy” (EV 44). Prawo Boże a antykoncepcja Przeciwieństwem odpowiedzialnego rodzicielstwa jest antykoncepcja, której zadaniem jest uczynienie aktu seksualnego bezpłodnym. W rzeczywistość taki akt staje się wyrazem pychy człowieka, gdyż nie tylko przeciwstawia się on prawu natury, ale i bezpośrednio Bogu, usiłując zawładnąć Jego moc stwórczą, przywłaszczając sobie – Jemu przynależną – decyzję o momencie powołania do istnienia osoby ludzkiej (por. Wójcik E., Psychopatologia antykoncepcji, w: „Duszpasterstwo Rodzin Archidiecezji Poznańskiej”, R.1988, s.7-8). Zatem takie działanie nie jest niczym innym, jak formą całkowitego świadomego odrzucenia aktualizacji miłości małżeńskiej. W praktyce sprowadza się ona do wyeliminowaniu potrzeby planowania poczęć. Z moralnego punktu widzenia takie działanie jest uzurpacją władzy Boga, gdyż tylko Bóg ma prawo decydować o życiu człowieka; jest wyrazem chęci przeciwstawienia się Jemu samemu. Pisał o tym m.in. biskup Stanisław Smoleński, wskazując, że: „Współpraca małżonków z Bogiem-Stwórcą w zakresie przekazywania życia ludzkiego jest szczególnie bliska. Bóg ingeruje swą mocą stwórczą, powołując do istnienia nieśmiertelną duszę człowieka wówczas, gdy małżonkowie wypełniają wymagane do tego zadanie. W wypadku stosowania środków antykoncepcyjnych małżonkowie /.../ samowolnie temu Bożemu działaniu się przeciwstawiają” (Smoleński S., Podstawowe problemy norm etycznych życia małżeńskiego i rodzinnego, w: „Ateneum Kapłańskie”, T.84, R.67(1975), z.1(396), s.42). Tymczasem, jak uczy Kościół, będący depozytariuszem Bożego Objawienia, życie każdego człowieka ze swej natury jest święte, gdyż źródłem jego pochodzenia jest Bóg. W akcie stwórczym każdy człowiek otrzymał od Niego cząstkę Jego samego – duszę nieśmiertelną, która czyni z człowieka Jego obraz. Skoro człowiek jest Jemu podobny, to i otrzymana zdolność przekazywania życia należy do sfery sacrum. Warto w tym miejscu przypomnieć, że regularnie stosowana antykoncepcja odbija się nie tylko negatywnie na zdrowiu fizycznym i psychicznym kobiety, ale także prowadzi do oziębienia interpersonalnych relacji małżeńskich. Stąd Ojciec święty Jan Paweł II, jeszcze jako kardynał Karol Wojtyła, uznał za niedopuszczalne z moralnego punktu widzenia wszelkie metody antykoncepcyjne, począwszy od klasycznego stosunku przerywanego, poprzez środki mechaniczne, chemiczne, aż do stosowania w celach przeciwpoczęciowych środków hormonalnych, czyli pigułek antyowulacyjnych (zob. Wojtyła K., Komentarz teologiczno-duszpasterski do , Rzym 1969, s.37). Nauka ta jest trwałym elementem doktryny Kościoła, który od szeregu lat naucza, że antykoncepcja jest złem moralnym, który nie może być w żaden sposób usprawiedliwiony. Człowiek bowiem w podejmowaniu decyzji nie jest całkowicie wolny. Jego wolność jest ograniczona prawem życia drugiego człowieka (por. Laskowski J., Miłość i małżeństwo, Kraków 1976, s.187-189). Zakończenie Antykoncepcja to wykroczenie przeciw płodnemu charakterowi małżeństwa, przeciw realizacji „miłości płodnej”. Miłość małżeńska, która swój początek czerpie z Boga, jest skierowana ku wzajemnemu doskonaleniu się dwóch osób, przez współpracę ze Stwórcą, i to na gruncie rodzicielskim. Płodność realizowana poprzez odpowiedzialne rodzicielstwo jest zgodna z naturą miłości małżeńskiej. Z kolei antykoncepcja zaprzecza tej naturze. Stąd każde małżeństwo, zwłaszcza sakramentalne, nie powinno mieć wątpliwości, w jaki sposób realizować swoje powołanie płodnej miłości. Ks. dr Mariusz A. Roszewski, doktor teologii. Prowadzi badania nad osobowością rodziny w wymiarze personalistycznego kodeksu praw, w obszarze społecznego nauczania kardynał Stefana Wyszyńskiego. Zajmuje się także badaniami nad godnością i prawami człowieka jako kryteriami etycznymi w tanatologii.