Głowy się podnoszą

O wynikach głosowania w belgijskim parlamencie dowiedziałem się z publicznej telewizji. W pierwszej chwili żal. Świat pogrąża się coraz głębiej w jakimś szaleństwie. Ale gdy obejrzałem materiał do końca, zauważyłem, że w tle tego szaleństwa mamy coraz wyraźniej zarysowaną normalność. Ludzi, którzy nie tylko protestują w obronie życia. Także takich, którzy swoją cierpliwą opieką nad osobami nieuleczalnie chorymi zadają kłam gadaniu o zabijaniu z litości. Ludzi, którzy mówią o sposobach łagodzenia bólu. I tego fizycznego, i duchowego. I tych, którzy od prośby o śmierć przeszli do afirmacji życia w ciężkiej chorobie czy kalectwie.

Jednak to, co mnie w tym  telewizyjnym materialne najbardziej uderzyło, to podejście do tematu samych dziennikarzy. Już nie było tak, jak przedstawiono by sprawę jeszcze kilka lat temu: wszyscy prócz garstki oszołomów są za eutanazją, tylko z niewiadomych powodów nasi politycy nie chcą się na nią zgodzić. W publicznej telewizji na równych prawach wystąpili ci, którzy potrafią opowiedzieć o pięknie „życia niewartego życia”. O miłości, o towarzyszeniu umierającemu, o udzieleniu konkretnej pomocy nadającej sens życia tym, którzy z jakiegoś powodu go stracili. Widać wyraźnie, że mimo belgijskiej porażki to ci, którzy kochają życie, są na fali wznoszącej. To dobry prognostyk na przyszłość.

Nie wiem, dlaczego tak jest, ale ludzkość od czasu do czasu pogrążą się w jakimś obłędzie. Tak było, gdy demokratyczne Niemcy poparły dyktaturę narodowego socjalizmu przynoszącego kominy obozowych krematoriów. Tak było, gdy nie widząc zbrodni komunizmu wielu dostrzegało w nim drogę do budowania lepszej przyszłości. Dziś obserwujemy podobne szaleństwo. Róbmy wszystko, by ludzi było jak najmniej. Czyli uznajmy za normę związki z natury niepłodne (afirmowanie homoseksualizmu), propagujmy antykoncepcję i wspierajmy aborcję jako prawo człowieka. A jeśli już mają być jakieś dzieci, to najlepiej, by nad ich poczęciem zachować pełną kontrolę, którą mogą zapewnić kliniki in vitro.  Dokąd to nas zaprowadzi?

Myślę, że tam, dokąd zwykle prowadzą drogi wcielanych w życie szaleństw. Okaleczona okropnościami cywilizacji śmierci ludzkość w końcu wyjdzie z tego doświadczenia mądrzejsza. Bo przecież człowiek nie jest z natury zły. Wręcz przeciwnie. Bóg stworzył go jako istotę dobrą. A grzech, choć tę dobrą ludzką naturę zranił, to przecież jej nie zniszczył.