Pastuch uprzywilejowany

Ćwierć wieku temu, gdy byłem pełnym przejęcia i ideałów klerykiem, usłyszałem z ust otaczanego powszechnym szacunkiem starego księdza zdanie, które mną wstrząsnęło: „Jeśli księża przez dwa tysiące lat nie rozwalili Kościoła, to znaczy, że nikt nie zdoła go zniszczyć”. Wypowiedział to zdanie tonem pogodnym i pełnym optymizmu. Czasy były inne, o jakichś okrągłych stołach i zmianach ustroju nikt poważnie nie myślał, a zacny kapłan właśnie w kontekście wrogiej Kościołowi władzy swoją maksymę wygłosił. Ja jednak, szykując się do bycia księdzem, zszokowany dowiedziałem się wtedy, że gdy przyjmę święcenia niekoniecznie muszę okazać się błogosławionym darem dla Kościoła. Mogę stać się dla niego zagrożeniem i problemem. Miałem okazję przez pewien czas pomagać w jednej parafii w comiesięcznych odwiedzinach chorych. Za pierwszym razem wypadało to dość sztywno, a najbardziej mnie dziwiło, że na pytanie: „Czy będzie się pan/pani spowiadać?” wszyscy reagowali jakoś dziwnie i spoglądali z niepewnością. Miesiąc później już było mniej sztywnie. Pewna staruszka, ledwo wszedłem, przywitała mnie: „No to mamy problem. I z winy księdza!”. „Jak to?” - przestraszyłem się. „Bo ksiądz miesiąc temu pytał, czy będę się spowiadać. Poprzedni księża nigdy mnie o to nie pytali. A jak sama chciałam się wyspowiadać, to mi jeden powiedział, że nie trzeba, bo przecież jakie ja stara mogę mieć grzechy”. Taka praktyka trwała w tej parafii nie przez kilka miesięcy, ale przez kilka lat! Wysłuchałem jej spowiedzi. Zapewniam, że miała się z czego spowiadać. Do standardu należą ostatnio narzekania na księży w Polsce. Opinie o duchownych nie są najlepsze. Według badań ISKK aż 40 proc. ankietowanych polskich katolików zna „chciwych i lekceważących wiernych” księży, a 26 proc. zna księży żyjących w konkubinacie. W innych ankietach pojawiają się stale pretensje, że księża nie mają dla nikogo czasu, że plebanie zamknięte na głucho, że nie da się porozmawiać. W mediach króluje wizerunek księdza przez uchylone drzwi odmawiającego w nieuprzejmej formie wypowiedzi. Ale po co szukać w mediach? Niedawno pewien biskup żalił się w mojej obecności, że nie potrafi się dodzwonić do swoich księży, bo godzinami nikt nie odbiera. Nawet komórki. Benedykt XVI orędzie na tegoroczny 46. Światowy Dzień Modlitw o Powołania zatytułował: „Powołanie w służbie wspólnoty Kościoła”. Wśród wielu mądrych i ważnych zdań znalazło się w tym dokumencie i takie: „W powszechnym powołaniu do świętości dostrzegamy szczególną inicjatywę Boga, który wybiera niektórych ludzi, aby byli blisko Jego Syna – Jezusa Chrystusa i aby byli Jego uprzywilejowanymi sługami oraz świadkami”. Co to znaczy „uprzywilejowanymi”? Chyba jednak nie to, co najczęściej pod ów termin podkładamy. Chyba jednak nie „pierwsze miejsca w synagogach i na ucztach”. Niedawno w czasie Mszy transmitowanej w telewizji jeden z polskich biskupów rozpoczął kazanie: „Drodzy bracia i siostry”, a dopiero na drugim miejscu dodał: „Szacowna kapituło kolegiaty…”. „Ale dziwne, jakiś ludzki biskup” - skomentował to mój świecki znajomy. Według socjologów i rozmaitych innych specjalistów księża nie tylko w Polsce od wielu lat mają problem z tożsamością. Coś jest na rzeczy. Wiem po sobie. Gdy jako młody ksiądz w czasie jakiejś kościelnej uroczystości doprowadzony do szału bałaganem, jaki panował na kościelnym placu, zacząłem ostro musztrować i zaganiać ludzi w odpowiednie miejsca, jeden z parafian odciągnął mnie na bok i złośliwie zapytał: „A ksiądz to chce być pasterzem czy elektrycznym pastuchem?”. Nie powtórzę tego, co mu wtedy nieźle wkurzony odpowiedziałem. Nadal mi wstyd, chociaż już dawno przeprosiłem. A pytanie złośliwego parafianina nie straciło aktualności.