Sport to zdrowie?

Muszę się przyznać, że ostatnio tracę dość sporo czasu oglądając igrzyska w Rio. Z jednej strony czuję się usprawiedliwiony, bo tak duża impreza sportowa odbywa się raz na cztery lata. Poza tym można wreszcie pooglądać takie dyscypliny, o których zazwyczaj mało się słyszy, a są naprawdę widowiskowe. Może to zabrzmi jak bluźnierstwo, ale ileż można oglądać piłkę nożną czy siatkówkę.

Jednak z drugiej strony skandale z dopingiem sprawiają, że coraz mniej mam ochotę oglądać to, co się dzieje nie tylko w Rio, ale w sporcie zawodowym w ogóle. Powszechność stosowania niedozwolonych "wspomagaczy" sprawia każe bowiem zastanowić się nad bardzo istotną kwestią: czy aby uprawianie sportu na takim poziomie nie jest już nie tylko szkodliwe dla zdrowia, ale wręcz niemoralne?

Tak właśnie, niemoralne, ponieważ jeśli nie da się osiągać najwyższych wyników bez chemii, której przyjmowanie jest szkodzeniem samemu sobie, no to chyba coś tu jest postawione na głowie. Jeszcze nie tak dawno mówiło się, że sport to zdrowie. Teraz to zdanie budzi co najwyżej pusty śmiech.

W dodatku o jakim zdrowiu my tu mówimy, kiedy wiadomo, że taki zawodowy sportowiec w wieku trzydziestukilku lat jest wyeksploatowany jak emeryt, który całe życie ciężko harował.

Dlatego zastanawiam się, czy taki sport, jaki obecnie oglądamy w Rio: widowiskowy i niesamowity - nie jest tak naprawdę złamaniem piątego przykazania. W końcu nawet mówi się o "morderczych treningach". Kiedyś jeszcze można było mówić, że chodzi o "mordowanie" własnych słabości. Teraz już jest to coraz bardziej mordowanie samego siebie. Szkoda.