Naprawdę nazywała się: Katarzyna Benincasa

Naprawdę nazywała się Katarzyna Benincasa. Określana jest jednak mianem Katarzyny ze Sieny lub Katarzyną Sieneńską, ponieważ urodziła się właśnie w Sienie 25 marca 1347 r. Od dziecka przeniknięta była duchem pobożności: w wieku 7 lat złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo, w 1363 roku wstąpiła do tercjarek dominikańskich i prowadziła tam surowe życie.

W 1370 roku podczas widzenia Chrystus nakazał jej rozpocząć życie apostolskie. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata.

Czasy, w których przyszło Katarzynie żyć, były czasami trudnymi dla Kościoła. Był to tzw. okres niewoli awiniońskiej, kiedy papieże uzależnieni byli od królów francuskich.

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.

Była obdarzona darem stygmatów Męki Chrystusa, jednak nie w postaci ran, lecz krwawych promieni.

Zmarła 28 kwietnia 1380 r. w Rzymie w wieku 33 lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”.

Pius II 26 czerwca 1461 roku dokonał uroczystej kanonizacji Katarzyny. Pius IX w roku 1866 ogłosił św. Katarzynę drugą po św. Piotrze patronką Rzymu. W roku 1939 papież Pius XII proklamował św. Katarzynę ze Sieny drugą obok św. Franciszka z Asyżu patronką Włoch, a Paweł VI w 1970 roku ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież św. Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy. Jest także patronką Sieny oraz pielęgniarek, strażników, strażaków.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w habicie dominikanki, w koronie cierniowej, z krzyżem w dłoniach lub z różańcem. Jej atrybutami są także: czaszka, diabeł u stóp, krucyfiks, lilia lub serce.