Odkrycia wielkie i małe

Ksiądz Wojciech Żmudziński SJ w portalu Deon napisał, że czas uderzyć pięścią w stół, bo - w jak największym skrócie - nie może być tak, że dzisiaj koncentrujemy się na obrzędach, a lekceważymy to, co w chrześcijaństwie najważniejsze, czyli relacje - z Bogiem i z innymi. Temat podchwycił portal naTemat i odtrąbił wielkimi literami, że oto mamy do czynienia z najmocniejszym głosem w polskim Kościele od lat i oby był usłyszany.

Cóż, takie stwierdzenie może świadczyć co najwyżej o tym, jak wnikliwie autor rozmowy z jezuitą słucha tego, o czym mówi się w Kościele. Przy czym, żeby słyszeć, trzeba słuchać, a nie powtarzać zasłyszane plotki czy opinie.

Nie w tym rzecz, że nie doceniam tego, co pisze ksiądz Żmudziński. Nie w tym rzecz, że się nie zgadzam. Wręcz przeciwnie. Faktem jest podział wśród katolików, faktem jest, że nasze zdanie na wiele tematów różni się, faktem jest, że obrzędowość bierze górę, że koncentrujemy się zbyt często na formie, a coraz mniej żyjemy treścią chrześcijaństwa.

Tylko że to stwierdzenie tak naprawdę nie jest niczym nowym. O tym, że obrzędy czy celebracje, które opierają się na próbach handlowania z Panem Bogiem, albo przypominają "sztukę dla sztuki", mogą co najwyżej być jakimiś tam przejawami teatru lub magicznego myślenia, ale nie będą nigdy doświadczeniem religijnym.

I nie jest to naprawdę nic zaskakującego. To prawda, że ks. Żmudziński dochodzi do wniosków dosyć smutnych, ale do obserwatora trudno mieć pretensje za to, co obserwuje. A z drugiej strony też nie ma co nadmiernie ekscytować się tą opinią, bo naprawdę nie jest to wcale taki przewrót kopernikański, jaki chce tutaj widzieć naTemat.

Mam nadzieję, że to jest tylko kwestia niewiedzy i nieświadomości. Jeśli tak, to warto uzupełnić wiadomości i wczytać się głębiej, albo chociaż posłuchać w internecie tego, co mówią o wartości relacji w chrześcijaństwie też inni polscy duchowni. Chociażby warto wyszperać jakiekolwiek teksty biskupów Rysia czy Dajczaka. Tak, wiem, wiem, że za chwilę, ktoś powie: jasne, ale z drugiej strony mamy tego i owego...

Pewnie! I to jest właśnie istota problemu, o którym pisze też ks. Żmudziński. Nie w tym problem, że różnimy się co do pewnych kwestii. Problem polega na tym, że coraz częściej te różnice są podsycane po to, by skłócić ze sobą chrześcijan. Powtarza się półprawdy i nieprawdy po to, by wprowadzić zamęt. Jednych się obnosi jak bohaterów, innych miesza z błotem i ośmiesza. Oby nie było tak, że właśnie mamy do czynienia z kolejną próbą zaakcentowania podziału - dla samego podziału.

Najgorsze zaś jest to, że my chrześcijanie dajemy się złapać w tę pułapkę i z byle powodu gotowi jesteśmy do wystąpienia przeciwko innym nie zwracając uwagi na fakt, że każdy z nas jest przeznaczony do czegoś znacznie większego niż problemy, z którymi zmagamy się tu i teraz. Przypomina o tym chociażby dzisiaj papież Franciszek, cytując fragmenty Apokalipsy św. Jana:

A co uczyni Bóg, kiedy wreszcie będziemy wraz z Nim? Okaże nam nieskończoną czułość, jak ojciec witający swoje dzieci, które długo się trudziły i cierpiały. Jan w Apokalipsie prorokuje: „Oto przybytek Boga z ludźmi, [...] otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły [...] Oto czynię wszystko nowe”(21,3 - 5)