Papież, poeta, święty

Damazy urodził się około 305 r. w Rzymie. Był synem Antoniusza, rzymianina pochodzenia hiszpańskiego, kapłana, a może nawet biskupa. W owym czasie celibat nie obowiązywał w Kościele tak ściśle jak obecnie. Była to rodzina na wskroś katolicka, skoro również siostra św. Damazego, św. Irena, została wyniesiona na ołtarze. 

Za papieża Liberiusza Damazy był diakonem i prezbiterem. Wraz z nim udał się na wygnanie, na które papież został skazany przez ariańskiego cesarza Konstansa. Po powrocie do Rzymu Damazy poparł antypapieża Feliksa II. Śmierć Liberiusza spowodowała jednak krwawe zmagania o godność papieską. Grupa zwolenników Liberiusza zgromadziła się w bazylice juliańskiej wybierając i konsekrując diakona Ursyna. Większość kapłanów i laikatu opowiedziała się natomiast za Damazym. Doszło do krwawych walk. Damazy zajął bazylikę na Lateranie i w 366 r. został konsekrowany. Kierował Kościołem przez 18 lat. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Za czasów kierowania Kościołem przez Damazego szerzyły się liczne herezje, m.in. arianizm, macedonianizm i apolinaryzm. W swoich 10 listach do biskupów Wschodu papież wyjaśniał doktrynę katolicką wobec ówczesnych błędów. Dla ich potępienia i wyjaśnienia nauki Kościoła zwołał dwa synody do Rzymu (371 i 374). Zezwolił także na zwołanie II Soboru Powszechnego - do Konstantynopola w 381 roku, na którym 150-ciu biskupów ze Wschodu potępiło wspomniane błędy. 

Dzięki wpływom papieża ogłoszony został edykt, uznający chrześcijaństwo za religię państwową. Damazy zajął się także sprawą uporządkowania cmentarzy i grobów męczenników. Sam jako poeta na wielu nagrobkach zostawił własne utwory. Do naszych czasów dochowało się ich ok. 60. Zmarł 11 grudnia 384 r. 

W ikonografii św. Damazy przedstawiany jest w ornacie, z tiarą i pastorałem, czasami jako papież spoczywający na tronie. Jego atrybutami są: książka, pastorał i pierścień z diamentem, będącym aluzją do jego imienia - „adamas” (diament).