Największy egzegeta średniowiecza

Beda urodził się w 673 r. w Anglii. Ponad 50 lat swojego życia jako mnich spędził w opactwie benedyktyńskim w Jarrow. Mając 30 lat przyjął święcenia kapłańskie. Był wielkim uczonym, o niezwykle szerokich zainteresowaniach. Znał język łaciński, grecki i hebrajski, co ułatwiało mu studia nad Pismem Świętym i dziełami ojców Kościoła. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Beda zmarł w 735 r. Synod w Akwizgranie, w 836 r., nadał mu przydomek „Venerabilis”, co oznacza Czcigodny. 

Leon XIII ogłosił go w 1899 roku doktorem Kościoła. 

W ikonografii św. Beda występuje rzadko. Jest przedstawiany w benedyktyńskim habicie. Atrybutami Świętego są: księga, pióro, lub zwój pergaminu.