Debata widmo

Słuchałem wykładu ks. dr. hab. Dariusza Oko, wygłoszonego przed tygodniem dla Mężczyzn św. Józefa. Dotyczył ideologii gender. Nie będę go tu opowiadał, można – i warto – posłuchać go na YouTubie. Chcę tylko zwrócić uwagę na jedną rzecz, która przykuła moją uwagę. Otóż wykładowca powiedział, że Magdalena Środa nie chce z nim rozmawiać. Mówić o nim źle, drwić z jego słów, zaocznie wydziwiać nad jego poglądami to, owszem, bardzo chętnie – tu na panią etyk zawsze można liczyć. Ale stanąć do debaty? Za nic! „Nie chce stanąć oko w oko z ks. Oko” – zażartował naukowiec, zaznaczając, że dawał jej po temu wielokrotnie sposobność. No właśnie: dlaczego? Przecież to taka piękna okazja, żeby wykazać błąd w rozumowaniu przeciwnika gender. Taka możliwość przedstawienia własnych argumentów i obalenia ciemnogrodu. Ksiądz Oko nie bije, wyraża się kulturalnie, uważnie słucha i rzeczowo odpowiada. Oboje mają doświadczenie w publicznym mówieniu, obycie z kamerą, a nawet podobne tytuły naukowe, więc nie może pani Środa mówić, że brak symetrii czy coś. Tyle przecież w jej środowisku mówi się o dialogu, o poznaniu inności, o oswojeniu nieznanego. No to o co chodzi? Innym wytykać homofobię, a samemu hodować Okofobię? Ładnie to tak?

Tu nie chodzi tylko o Magdalenę Środę. Ta drobna z pozoru sprawa jest znacząca: właśnie tak działa propaganda gender, LGBT i pokrewne. Istotą strategii tego środowiska jest głośne trąbienie o otwartości – trąbienie tak ogłuszające i bezustanne, żeby nie było możliwości czegokolwiek powiedzieć. Ideolodzy z tej stajni z zasady unikają konfrontacji, chyba że z kimś niekompetentnym, o kim wiedzą, że sobie nie poradzi. Dyskusji bezpośredniej, na równych warunkach, unikają jak ognia. Jeśli zostaną zaskoczeni jakimś pytaniem, odmawiają rozmowy albo odpowiadają coś w rodzaju: „W tym miejscu się nie spotkamy” – i koniec rozmowy.

Więcej: ci ludzie nie tylko unikają bezpośredniej publicznej rozmowy – oni nie tolerują nawet cudzych wykładów i debat, gdy te kolidują z ich przekazem. To dlatego tak często utrącają publiczne konferencje na uczelniach, które mogłyby jasno wykazać fałszywość głoszonych przez nich tez. Nie liczą się wtedy uniwersyteckie ideały, które każą wysłuchać i zbadać, zanim się oceni. Oni już ocenili. Oni już rozstrzygnęli. „Te rzeczy są już przedyskutowane i zamknięte” – to częsty argument płynący z tych środowisk, choć doprawdy nie wiadomo, kto i kiedy to dyskutował, a tym bardziej zamykał.

Właśnie na tym rzecz polega, że tego się nie dyskutuje. To się narzuca, przemyca do szkół, wstawia do książek, puszcza w filmach, a gdy już tego wszędzie pełno, mówi się oponentowi: „Jak to? Przecież wszyscy uważają inaczej!”.

W tej sytuacji publiczna debata typu Środa–Oko byłaby niweczeniem długiej i ciężkiej pracy. Dlatego do niej nie dojdzie. No chyba że jednak się mylę. Oby. Niech nam pani da szansę, pani doktor.