Najważniejsze zdanie papieża

Kiedy 15 lat temu oczy całego świata skierowane były na okno papieskiego pokoju na Watykanie, moje własne życie chwiało się w posadach. Umierała moja mama, a moje serce rozpadało się na tysiąc kawałków. Ekspansywna choroba rozprzestrzeniała się na każdą komórkę ciała, zajmowała wszystkie czynności życiowe. 2 kwietnia, około 21.35, mocno już zmęczona relacjami nadawanymi ciągiem wprost z papieskich apartamentów, półprzytomna z wyczerpania i trwogi o mamę, żalu i lęku przed tym, "jak to będzie", wyłączyłam radio i usiadłam, żeby się pomodlić. I przyszły słowa: "W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi i powiódł ich prostą drogą" (Ps 107,6-7). Chwilę później Jan Paweł II odszedł do domu Ojca.

Na wariackich papierach jechaliśmy na pogrzeb papieża do Rzymu. Rozklekotanym autokarem, przez który deszcz lał się do środka. Tylko taki został - wszystko inne, co miało cztery koła i silnik, kierowało się już w tym czasie na południe. Traktowałam wtedy ten wyjazd trochę jak pielgrzymkę w intencji mojej mamy. Podczas liturgii pogrzebowej staliśmy w tłoku, pod niebieskim niebem Italii i białym transparentem "Santo subito!".

"Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego Ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować" - usłyszałam w drugim czytaniu z Listu do Filipian. Przypomniał mi się poniżony chorobą papież w ostatnich tygodniach swojego życia. I moja mama z ciałem wyniszczonym przez bezczelnego raka, odpornego na każdy rodzaj terapii. Wtedy pierwszy raz świadomie zgodziłam się na to, co będzie. Miesiąc później mama zmarła.

Świętość jest zawierzeniem się Bogu na sto procent. Pokładaniem nadziei w Jego świętości. Zwłaszcza gdy grunt usuwa się spod nóg. Gdy życie się wali. Dlaczego świętość Jana Pawła II została głosem ludu ogłoszona sześć dni po śmierci, potwierdzona Bożym działaniem i przypieczętowana autorytetem Kościoła? W trybie ekspresowym?

Najważniejsze przesłanie swojego życia i nauczania Jan Paweł II zawarł w jednym zdaniu testamentu: "Pozostaję (...) do dyspozycji mojego Pana, powierzając się Mu...".